Muninn - 01.12.1966, Qupperneq 19

Til samferðamanna
Eftir langa göngu komum við þangað.
Það er svo gott að koma á gamlan áning-
arstað. Gluggar húsanna ljóma á móti okk-
ur. Dyrnar hlæja opnar. Þökin verða rauð-
ari og veggirnir hvítari en áður. Bekkirnir
við torgið kalla á okkur, og þreytan hverf-
ur eins og vatnið í göturennunum. Blaða-
krakkarnir leyfa okkur að líta í blöðin sín,
á meðan þau sitja hjá okkur á bekk við
torgið. Og þau skvaldra, á meðan við les-
um skrýtlurnar og skoðum myndirnar.
— Heyrðu, manni. Hvað heitirðu?
— Hvaðan kemurðu?
— Hvert eru að fara?
— Veiztu, að á morgun fer ég út í sveit
til afa?
En við gleymum að svara. Það er svo gott
að koma á gamlan áningarstað.
Seinna stöndum við upp og leggjum af
stað. Við öxlum byrðarnar. Nú finnum við
aftur, hvernig skórinn særir hælinn. —
Kannski er sólinn líka orðinn svo þunnur,
að við finnum, hvernig gangstéttarnar naga
okkur neðan í ilina. En við leggjum samt
af stað. Stundum göngum við lengi, áður
en við hvílum okkur. Stundum aðeins stutt-
an spöl.
Pokinn sígur í. Stundum er heitt, og þá
sezt ryk í svitann á enninu. Við þreytuna
hættum við að kasta kveðju á vegfarendur,
en störum fram fyrir okkur og niður á
gangstéttina. Og stundum er engin gang-
stétt. Þá er svo gott að koma á gamlan án-
ingarstað.
Kjarrið við brautarkantinn opnar okk-
ur hlið að lindinni. Þúfurnar bjóða til sæt-
is. Berin spretta fram á lynginu og teygja
sig til okkar. Og stráin kitla hálsinn, á með-
an lindin svalar þorstanum. Á eftir teygj-
um við úr okkur og horfurn upp í himin-
inn. Horfum á skýin taka á sig furðulegar
kynjamyndir. Hlustum á lindina niða.
Hlustum á fótatakið á veginum líða hjá.
Þá verðum við að standa upp og elta. Við
verðum kannski of sein annars. Þó Hggur
ekkert á.
Kjarrið opnar okkur hlið út á veginn, og
við göngum af stað. Stundum fáum við sam-
fylgd, en alltaf endum við ein á ferð. Ef
rignir, þá verða fæturnir þungir á veginum.
Hár okkar klessist fram á ennið, og hend-
urnar blána af vætunni.
Þá er okkur boðið inn í húsið við veginn.
Við erum leidd til stofu, og um stund finnst
okkur, að við eigum einhvers staðar heima.
Á eftir býr svefninn okkur vöggu í vina-
höndum. Þá er svo gott að koma á gamlan
áningarstað.
En við leggjum aftur af stað.
Stundum hvílum við okkur á torginu.
Við sitjum á sama bekknum og fyrr, og
skvaldur barnanna fýkur um eyrun. Ekki
sömu barnanna, því að þau eru komin upp
í sveit til afa.
Við hvílum okkur víða. Stundum stað-
næmumst við við lindina og stundum í hús-
inu við veginn. Hjá afa. Og þá er svo gott
að koma á gamlan áningarstað.
En við leggjum alltaf aftur af stað.
gn.
STEFJAHRUN
Þegar vetur foldu flýr,
feigðar styttist kvöld,
vingjarnt aftur vorið snýr
vermir hjörtu köld.
j. Bl.
MUNINN 55