Muninn - 01.12.1966, Blaðsíða 41

Lausavísnaþáttur
Einn áhyggjufullur nemandi kveður, hugs-
andi til fyrsta tölublaðs Gambra og tillags
þess til hleðslu vorrar andlegu skútu:
Gambrakút var velt á völl
virtist lútur þunnur.
Byltist skúta Braga höll
buoa wrútartunnur.
o o
Kvensamur maður lýsir afstöðu sinni til
ungmeyja nútíðarinnar með litlu dæmi af
eigin reynslu:
Ástarbrími í mér grær,
í unaðsvímu líð ég.
Andar hljóður austanblær,
eftir fljóði bíð ég.
Þegar birtist meyjan mær,
mér var stirt í snakki.
Hún er bleik frá haus í tær,
hulin rneiki og lakki.
Þættinum barst vísa nokkur, sem höfund-
ur kvaðst hafa ort undir þeim kringumstæð-
um, sem vísan lýsir:
Dreymir hali, hrjóta fljóð,
hylur andlit værðargríma.
Einn ég vaki og yrki ljóð
iijá Aðalsteini í sögutíma.
Maður einn kvaðst hafa átt leið hjá
Heimavistinni fyrir stuttu. Heyrði hann þá
vísu þessa sungna við raust í einu herberg-
inu:
Hönd mín er til svifa sein,
sálin duft og aska.
Fyrir því er orsök ein:
Engin viskíflaska.
Misjafna dórna lilaut Gambri, og voru
menn ekki á eitt sáttir um bókmenntalegt
gildi hans. Vegna umrnæla þeirra, er hér
að framan eru fram sett í bundnu rnáli,
þykir hlýða, að gefa Jreim Gambra-mönn-
um örlítið hrós í eyra:
Glæðast tekur gaman manns,
Jdví Gambra-kerið lekur.
Fagurt hljómar söngur Svans,
er C-ið háa tekur.
Ölkær hagyrðingur fagnar komu Sana-
bjórsins og telur, að það muni reka á brott
„öll þau mein, er manninn hrjá“:
Okkur kvöl mun aldrei þjá
eður bölið timburmanna.
Er gæða-ölið gefst að sjá
í gluggasölum verzlananna.
Draugur heyrðist kveða í draugahúsi því,
er útbúið var fyrir skólahátíðina:
Kvölda tekur, sést ég senn
syngja dátt með sprundum.
Eg hef verið og er enn
útúrdrukkinn stundum.
Seinna sama kvöld buldi í annað sinn
rödd umrædds draugs, og virtist heldur af
honum dregið:
Auglit dvínar, ásýnd föl,
orsök víni gef ég.
muninn 77