Muninn - 01.05.2003, Side 20

Tarragona á Spáni
Ég var á spáni veturinn 2001-2002.
Það var toppurinn á tilverunni. Ég
var í sjálfboðastarfi á vegum Alþjóða
Ungmenna Samskipta, oftast kallað
AUS. Evrópusambandið stendur fyr-
ir því að kynna ungu fólki á aldrinum
18-25 ára í Evrópu, heiminn, sér-
staklega Evrópu sjálfa. Maður byrjar
á að velja sér verkefni eða land. Það
fer effir því hvað maður vill leggja
áherslu á. Ég t.d. ákvað að fara til
Spánar löngu áður en ég fann mér
verkefni. Hugmyndin um Spán
hljómaði mjög vel og mig langaði að
læra tungumálið, sem ég gerði. Ég
reyndi að hafa samband við nokkur
verkefni en þau svöruðu ekki, eins
og gerist stundum. En ekki leið á
löngu þangað til að Tóti sem starfar
hjá AUS fann ffábært verkefni sem
hentaði mér mjög vel. í því fólst að
vinna með þroskaheftum
íþróttakrökkum. Þau fóru að keppa í
mismunandi í íþróttum einu sinni í
mánuði og þar á milli vann ég í fé-
lagsmiðstöð þeirra sem aðstoðar-
maður. Þetta voru aðeins tveir tímar
á dag, virka daga. Lífið í kringum
vinnuna var mikið.
Ég var stödd í bæ sem heitir Tarra-
gona og er einn klukkutími í lest frá
Barcelona. Þetta er strandarbær og
átti ég heima tuttugu mínútum frá
ströndinni. Annars var nú ekki mikið
legið á ströndinni því að þessi vetur
var einn sá kaldasti sem hafði verið í
fimmtán ár. Það jafnvel snjóaði! En
við fórum bara á ströndina og gerð-
um engla í snjónum. Lífið lék við
mann. Þetta gerði veruna á Spáni
þennan vetur bara enn sérstakari.
Við vorum tuttugu sjálfboðaliðar í
upphafi og frá alls konar löndum.
Frakkland, Finnland, Noregur, Sví-
þjóð, Belgía, Holland, Danmörk,
Þýskaland, Austurríki, Ítalía, Grikk-
land voru lönd sem ég kynntist að
hluta til meðan ég var á Spáni. Ég
kynntist menningu þeirra, mat,
tungumáli, afmælissöng og síðast en
ekki síst fólki frá þessum löndum.
Sum þeirra eru í hópi bestu vina
minna í dag. En landið sem ég
kynntist mest var auðvitað Spánn.
Fólkið er mjög indælt en getur líka
verið hreinskilið, stundum einum of!
Allt tekur sinn tíma á Spáni, en það
er bara hluti af menningunni sem
maður verður að sætta sig við. Ef
eitthvað á að gerast er stundum best
að gera hlutina sjálfur, þetta var eitt
af mínum mottóum þarna úti. Það
var nefnilega oft sem maður fékk að
heyra “manana, manana”, og það gat
gert lítinn íslending, sem er vanur
hraðanum hér heinia, alveg brjálað-
an! En maður lærði að slaka bara á í
sólinni og njóta tilverunnar.
20