Muninn - 01.05.2003, Qupperneq 27

ina í samhengi. Leiðinlegt metal-
rokk er kannski ekki málið og það
er ekki nóg að geta rokkað, ekki
einu sinni þó það sé gert vel, það
verður að vera eitthvað meira við
rokkið en bara rokk. Mér finnst
rokk skemmtilegt, en það verður að
hafa þetta „eitthvað" við sig, það
verður að vera neisti, annars er
þetta bara hávaði.
Búdrýgandi unnu í fyrra, pínulitlir
rokk-guttar, en það var eitthvað
sjarmerandi við þá og það þarf að
vera þannig. Bandið sem vann í
gær hafði einmitt þennan neista.
Þeir spila hipp hopp en eru samt
band með trommara og bassaleik-
ara, og það í bland við skemmtileg
lög og frísklega sviðsframkomu
gerði gæfumunin, það var eitthvað
við þá sem heillaði dómnefndina og
salinn, en bæði salurinn og dóm-
nefndin voru sammála og settu þá
(Dáðadrengi) í fyrsta sæti. Þetta er
svolítill galdur, það er ekki eitthvað
eitt sem er hægt að vinna á. Þetta
er svona eins og fjölþraut, þú
verður að hafa þetta, þetta og
þetta til að allt gangi uppi. Og mín
skoðun er sú að hljómsveit lifi t.d.
ekki nema hún geti skilað músík-
inni sinni vel á tónleikum, ég er
búinn að sjá það margoft. Það er
fullt af fínum böndum sem maður
hefur heyrt plötur með sem fá fína
gagnrýni út um allt. Svo sér maður
hljómsveitina á tónleikum og ef
hún er leiðinleg eða léleg og nær
ekki að skila tónlistinni sinni al-
mennilega til áheyrenda þá missir
maður fljótlega allan áhuga á við-
komandi hljómsveit. Þetta hef ég
upplifað margoft.
Heldur þú að þú hafir einhver áhrif
á það hvað fólk hlustar á?
Ég veit það ekki. Ég náttúrulega
vona það, ég vona að fólk nenni að
hlusta á þættina mína. Þetta er
mikil og stundum erfið vinna. En
þannig er það með alla vinnu ef
maður ætlar sér að ná einhverjum
árangri. Ég er búinn að leggja mig
nokkuð mikið fram í dálítinn tíma,
er t.d. búinn að vera með Rokkland
núna í átta ár og þeir þættir eru
orðnir 383. Það kemur enginn að
þeim þætti nema ég og vinnan er
nokkuð mikil í hverri einustu viku
allt árið um kring. Til þess að ég
geti talað af einhverju viti um tón-
listina sem ég er að kynna og spila
í útvarpinu þarf ég auðvitað að
byrja á kynna mér hana. Ég er alls
ekki alltaf að spila og fjalla ein-
göngu um það sem ég fíla best og
þekki út og inn, heldur er ég oft í
hlutverki sögumannsins eða sendi-
boðans. Ég segi frá og kynni það
sem er nýtt, spennandi, skrýtið, og
meira að segja stundum leiðinlegt.
Verðurðu aldrei þreyttur og hugsar:
„oh, enn einn þátturinn...!"
Jú jú, það kemur fyrir. Stundum er
ég alveg að mygla á þessu öllu
saman og ég man eftir nokkrum
slíkum stundum. Ég man t.d. eftir
einni slíkri þegar ég kom heim frá
Glastonbury hátíðinni 1997 og
þurfti að fara beint í að gera þátt-
inn þegar ég kom heim, illa sofinn
og úttaugaður af rokki og róli. Að-
alefni þáttarins var Ok Computer
platan með Radiohead sem ég sá
einmitt tveimur dögum áður á há-
tíðinni og mér fannst þetta svo
leiðinlegt. Ég nennti þessu ekki. Ég
var búinn að vera að hlusta á rokk
í fjóra daga, alveg „solid" frá
morgni til kvölds og ég bara kom-
inn með ógeð á músík í bili. Það var
algjör kvöl og pína að komast í
gegnum þann þátt og ég hafði alls
ekkert gaman af Ok Computer fyrr
en nokkru síðar. Svona er þetta
bara, stundum er þetta bara leiðin-
leg vinna sem er tímafrek, en svo
þarf ég ekki annað en heyra bara
eitt lítið gott lag og þá bara fer
sólin að skína. En þetta er bara
vinna, oftast mjög skemmtileg en
stundum er leiðinlegt. Ég fæ mikið
af efni í Rokkland frá BBC sem ég
vel úr, sem þýðir að ég er alltaf að
kynnast nýrri og skemmtilegri
músík. Þetta er í rauninni ekki
ósvipað því að vera í skóla. Þú færð
verkefni, þú þarft að leysa það og
skila því á fyrirfram ákveðnum tíma
og það má aldrei klikka. Ef maður
fer eitthvað að slaka á og svindla á