Muninn - 01.05.2003, Síða 92

og horfir beint framan í mig. Ég heilsa ho-
num meö stuttu halló-i, hann líka. Hann
spyr mig hvað klukkan sé, ég segi að hún
sé að verða þrjú. Hann spyr mig hvort
hann eigi örugglega að sofa þarna. Vill
hann frekar vera í sófanum? En hann segist
ekkert hafa ó móti því að hvílast þarna. Ég
slekk Ijósið ó nóttborðinu mínu. Hann segir
mér að kveikja aftur, ég geri það og spyr
hvers vegna. Hann segir að þó geti hann
ekki horft ó fegursta blóm jarðar. Mig. Þetta
fyllti mœlinn! Ég grýti kodda framan í hann
og slekk aftur. Um leið og ég er búin að
hreiðra um mig aftur hendir hann sœnginni
sinni yfir mig og þeytir kodda framan í mig.
Þarna gekk hann of langt. Hann kveikti líka
Ijósið. Ég rís upp með kodda í hendinni og
hendi í hann. Ekki líður ó löngu þar til allt
er í fjöðrum í kringum okkur. Við erum búin
að berja og hlœja fró okkur allt vit. Þetta
er eins og þegar við vorum alltaf saman.
Alveg eins. Ég leggst niður og breiði yfir mig.
Loka augunum, hugsa um gró strœtin og
okkur. Við œttum að fara ó kaffihúsið mitt ó
morgun! Ég sný mér að honum og œtla að
fara að segja honum fró hugmyndinni, en
hann fœrir sig nœr og kyssir mig. Ég hœtti
að tala, enda get ég það ekki, hugurinn
stoppar ... nei, flýgur ófram. Hvað er að
gerast? Hvað er ég að lóta viðgangast?
Loksins þegar ég var búin að gleyma því
hvernig œtti að kyssa þarf hann að koma
og skemma það! Ég er núna reið, fyrst var
ég hissa, svo glöð svo reið. Nei, nei, nei og
aftur nei! Ég slít mig lausa úr fangi hans og
-hleyp inn ó bað. Hann kallar ó mig, en þag-
nar. Ég horfi ó mig í speglinum. Lít svo út um
gluggann. Þetta var ekkert, bara koss. Koss
sem endurvakti allt. Nei, ég hristi hausinn.
Ekki aftur... Hann fór annan veg, hann ge-
tur ekki bakkað! Þetta er einstefnugata! Ég
opna dyrnar og fer inn í herbergið mitt. Ég
var að vona að hann vœri sofnaður aftur.
Hann segir nafn mitt en ég hverf aftur út um
dyrnar. Ég segist œtla að búa um hann ó
sófanum. Ég fer niður með lak og kodda.
Hann kemur niður til mín. Tekur mjúklega um
handlegginn ó mér og segir að hann hafi
œtlað að reyna að gera loksins eitthvað
rétt, en ... Ég lýk við að setja lakið ó sófann,
segi góða nótt og fer upp. Hann horfir ó
eftir mér upp meö aumingjalega svipinn.
Ég loka herbergisdyrunum og fer að sofa.
Sólin er komin upp. Ég lít ó klukkuna.
Ellefu! Ég þýt fram úr rúminu, var þetta allt-
saman bara draumur eða ekki? Ég hleyp
niður stigann, ekkert í sófanum. Inn í eldhús
... Ég snarstoppa og strýk hórið. Hann er
búinn aó útbúa morgunverð. Ég segist
hafa haldið að hann vœri farinn og ... ég
veit ekki hvað ó að segja. Það þarf heldur
ekki að segja neitt, hann gengur að mér og
kyssir mig ó ennið. Ég segist œtla upp og
klœða mig. Ég geng aðeins rólegar upp
stigann núna og brosi. Auðvitað var hann
hérna ennþó, hvert hefði hann ótt að fara?
Ég kem niður fullklœdd og greidd. Af hverju
var ég að greiða mér eitthvað sérstaklega
núna? Og hvers vegna í ósköpunum er ég
í sparibuxunum? Ég sest ó móti honum viö
eldhúsborðið og fœ mér te. Ég spyr hvort
hann vilji koma í göngutúr að Eiffelturninum
eftir hódegi. Hann svarar því jótandi. Við
tökum til í litla eldhúsinu mínu sem er nú
reyndar ekki notaö mikið því ég kann ekki
að elda. Það vœri nú ógœtt að fó hann
hingað til að elda fyrir mig. Afbragðs hug-
mynd! Við förum inn í forstofu og klœðumst.
Hlýr vindurinn tekur ó móti okkur um leið og
við stígum út. Við tölum ekki mikið ó leið
okkar niður gró strœtin, njótum bara veður-
blíðunnar og hlustum ó fuglasöng í trjónum.
Þegar við löbbum milli gosbrunnanna hjó
turninum lauma ég hönd minni í lófa hans.
Hann lítur spyrjandi ó mig, en ég horfi beint
fram. Einmitt það sem ég œtlaði ekki að
gera, taka við honum aftur.
Gabríela
92