Dýravinurinn - 01.01.1887, Blaðsíða 5

Hestar og hundar
eptir
Grím Thomsen.
í öllum húsdýrum eru hundar og hestar manninum liandgengnastir,
en hve handgengnir þeir eru, kemur uppá meðferð, uppeldi og
nokkuð kynferði. Sá er helzt munurinn á þessum tveim dýrum,
at'i hesturinn er dulari, hundurinn er opinskárri, hesturinn þolin-
móðari, hundurinn örlyndari. En vitsmuni þeirra, ef svo má
að orði kveða, legg jeg að jöfnu, þó þeir komi öðru vísi fram hjá
hundinum en hestinum. Hestinum er vegvísin hezt gefin, liundinum fylgi-
semin. Hesturinn kann, ef svo ber undir, að taka ráðin at manninum, ef
hann er farinn að villast í dimmviðri, byl eða náttmyrkri; hundurinn fylgir
manninum út í allar ófærur, og reynir þá, eins og St. Bernharðshundarnir, til
að bjarga honum. Hesturinn er gætnari, liundurinn ófyrirleitnari. Hesturinn
er í vissan máta minnugri og sjálfsagt miklu langræknari en hundurinn.
Hesturinn fyrirgefur síður iila meðferð og vont atlæti en liundurinn. Dæmi
eru til þess að hestur hefur ráðizt á þann, sem illa hefur með hann farið. Na-
poleon átti hvítan, arabiskan hest, er var allra hesta mannelskastur, en svo bar
til, að liestliús þjónn einn liafði hrekkjað hann á stalli nokkrum sinnum. Leið
og beið, en einn dag fannst þjónninn rotaður og fótum troðinn í hesthúsinu,
og þó var hesturinn eins gæfur við aðra eptir sem áður; klárinn borgaði fyrir
sig. Sagt er að Búkefalos, liestur Alexanders mikla, liafi engimi lofað á bak
sjer nema Alexander, og víst er það, að hestum líkar misvel, hver á þeim situr,
og fer það ekki eptir þyngd reiðmannsius. Att hef jeg hest, sem ekki vildi
lofa unglingum á bak sjer og sjerílagi ekki að upp í sig væri linýtt. þegar
jeg var drengur, var jeg á sumrin látinn valca yfir túninu. Yar um lestirnar
1*