Dýravinurinn - 01.01.1889, Qupperneq 7

7
hann taumunum og fimm gyllina seðli í vagnmanninn og sagði þurlega: „þú
mátt eiga hestana og vagninn, Jóhann; vertu sæll“. Síðan kallaöi hann á hund
sinn og gekk inn í herbergi sitt. Vagnmanninn fór að gruna margt, fjekk hestinn
í liendur liestasveini cinum og fór í humóttina á eptir hússbónda sínuin. I>egar
hann var í herberginu fyrir framan herbergi hans, dundi skot fyrir innan. J>jónninn
stökk þegar inn, og leizt þá ekki á; W. sat fölur sem nár við skrifborð sitt, og
starði á ljósmynd eina, sem lá fyrir fratnan hann; var það inynd af stúlku.
Skotinu hafði hann ætlað í höi'uð sjer. Enn rjett í því að hann ætlaöi að hleypa
skotinu af, og setti skammbyssukjaptinn að enninu á sjer, ilaug hundurinn á hann,
og tók utan um hægri handlegg hans. Ilann hafði áður horft á hann vandlega,
og tekiö vel eptir öllu, sem gerzt hafði. Við þetta tilræði hundsins hljóp skotið
úr byssunni í aðra átt, enn ætlaö var, og hljóp út um gluggann. þegar þjónninn
koin inn, stóð hundurinn, og hjelt meö kjaptinum fast í handlegg honum, og sleppti
ekki þeim tökum fyrri, enn þjónninn var búinn að ná byssunni af húsbónda
sínum; þá hoppaði hann innan um alla stofuna og rjeð sjer ekki fyrir kæti.
W. lagðist. veikur enn batnaði aptur og tók aptur gleöi sína þegar frá leið, gaf
Jóhanni vel verð hestanna og vagnsins, en hundinn Ijet hann aldrei falan; hann
sagðist aldrei inundu selja lífgjafa sinn hvað sein í boði væri.
Sem dæmi upp á dæmafáa hugsun og skarpleik má telja sögu þá, er
frakkneskur maður einn hefur sagt frá. J>að var á dögum Eoðvíks 14. í París
hundur einn spænskur að ætt, sem Kaprióle hjet; hann var í þjónustu greifans
al' Brevonne, „kammerherra“ konungs. Martin, yfirinatgjörðarmaður greifans, hafði
alið seppa upp, og vanið hann við að sækja og færa sjer hvað sem vera skyldi,
síðan hann var hvolpur, enn einkum hafði hann hann til þess að snúa steikara-
teini í eldhúsi greifans. J>aö er ervitt verk, og ákaflega heitfengt, enda var
annar hundur til haföur til þess líka, og hafði Martin þá reglu, að hafa þá til
þess sinn daginn hvorn. Einhvern dag vildi svo til, að Martin gleymdist röðin,
og tók Kaprióle, og setti hann viö steikarateininn, þegar hinn átti að verða fyrir
því. Seppi fór þá að urra og ygla sig, aldrei þessu vanur, og sýndi hina mestu
óþægð. Martin sleppti honum þá, og ætlaði að ná í staf sinn og kenna honum
að hlýða. Enn hann beið ekki boðanna, enn þaut út úr eldhúsinu, og út á
stræti; þar var hinn hundurinn í stórum hundahóp; Kapríóle gekk umsvifalaust
að honuin, tók kjaptfylli sína í lmakkadrambiö á honum, og teymdi hann á
eyrunutn inn í eldhús til matgjörðarmannsins, og sleppti honum þar; svo leit hann
, á Martin, eins og hann vildi segja: „þessi er það, taktu hann!“ og rölti síöan
burt. Var þetta ekki einskonar rjettinda tilfinning hjá hundinura, sem sýndi það
í verkinu: „þetta er mín skylda — liitt er hans, jeg fer ekki eitt hænufet út
fyrir minn verkahring“. J>etta getur enginn kallað skynlausa skepnu.
J>essi Kapríóle var annars mesti fyrirtakshundur að gáfum og hyggni.
I>egar eitthvað þurfti að sækja í búð eða á torg, þurfti aldrei annað enn rita
á miða það sem vantaði og láta f körfu eina; svo var nefnt nafn þess, sem átti
að taka hjá, og honum bent á körfuna. Hann tók hana þegar ofan af snaganum,
1