Dýravinurinn - 01.01.1889, Blaðsíða 10

10
)
klónum þegar meira eru hafðar liendur á þeim enn þeim Iíkar; enn fá dæmi
munu vera þess. livernig sem óvitabörn hafa hnoðað og handfjallað ketti, að þeir
hafi nokkurntíma gjört þeim mein, heldur þvert á móti opt og einatt helzt viljað
vera hjá þeim og láta þau hnoðast með sig.
*•
«• *
Ilestarnir eru hundunum næst sú skepnan, sem viðurkennt er að hafi
mest vit. það er enginn efi á því að þeir eru þær fallegustu og elskuverðustu
skepnur, sem vjer eigum Islendingar, og liverri skepnu megum vjer vera þakklátir,
ef ekki hestinum, sem ber oss yfir vegleysur og langleiði, og er í öllu eins og
vjer viljum hafa hann? Hann hefur ágætt lag á því að læra, þó að það komi
sjaldan í ljós hjá oss Islendingum, enda mun vera leitun á þvf, þó víða um
vcröld væri leitað, að jafnilla sje farið ineð jafnþarfar skepnur. Hesturinn er
námfús; það sjczt bezt á því, hvað lítið þarf aö hafa fyrir því að temja hann
svo, að hann verði nokkurnveginn viðráðanlegur til hvers sem vera skal. Enn
sannast er það að segja líka, að meðferð á þeiin hjer styður ekki að þvf að halda
við náttúrlegu fjöri þeirra. það er því hörmulegra aö vita til þess, þegar þessi
skepna er hið eina, sem vjer liöfum, til þess að lialda greiöum samgöngnm, skuli
vera jafnkvalin á allan hátt eins og gjört er. J>eir eru brúkaðir, þó að þeir sjeu
helmeiddir í baki, lagðar á þá þungar byrðar þó að þeir sjeu horaðir og máttlitlir,
og svo eru það þakkirnar eptir sumarvinnuna, að þcir fá að hýina úti ineiri Iiluta
vetrarins, meðan nokkurt stingandi strá er uppi, og sjá fyrir sjer sjálíir, og enn
er það of almennt, þjóð vorri til óafmáanlegrar skammar, að þeir eru látnir
drepast úti á gaddinum hirðingarlaust.
Hestar eru allra skepna þolinmóðastir og góðlyndastir; það getum vjer
daglega sjeð á því, hvað þeir hýma rólegir við hestasteininn, ineðan gestirnir eru
að gæða sjer inni. Enn þeir eru líka tryggir og vinfastir, eigi að eins við aðra
hesta (sbr. „Hestar og hundar“ e. Gr. Th.) heldur og við eigendur sína. þeir
eru þeim opt tryggir sem hundar. Jeg þekki sögu um einn hest í þá átt; hestinn
sá jcg ekki, enn eigandann þekkti jeg. Ilonuin þótti mjög vænt um Skotta sii>n —
hann var jarpskottóttur — og gal' lionuin vel á vetrum, enn reiö honum optast á
sumrum. Ilann var drykkjumaður mikill, og reiö þá opt ákaílega illa eins og
slíkum inönnum er títt. En eptir því sem hesturinn fann, livað karli íeið, hagaði
hann sjer. Ilann fór sem honum leizt þegar hann vor orðinn dauðadrukkinn, og
varð ekki betur sjeð, enn að hann hallaði sjer eptir því, sem karlinn ruggaði til
á honum. Enn þó gat ekki hesturinn gjört að því þó að hann sofnaði og ylti
þá af. Enn þá stóð hesturinn yfir honum; ef annar fótur karls lafði fastur í
ístaðinu, varaðist hesturinn að hreifa sig, enn stundum sást þaö til lians að hann
reyndi að losa fótinn úr ístaðinu meö kjaptinum; tókst honum það stundum.
Svona stóð hann yfir honum meðan hann sval' úr sjer mesta rotið; stundum var
liann að bfta í kring um hann. Ef einhvcr ætlaði þá að koma og hagræðu karli
eða skipta sjer eitthvað um hann fyrri enn kiárnuin líkaði, snerist hann í kring