Dýravinurinn - 01.01.1889, Qupperneq 11

11
utn hann, bauð rassinn og lagði kollhófurnar, og sýndi sig í að slá þann, sem
að kom. Enn þegar honum þótti karl vera búinn að sofa nógu lengi, fór hann
aö vekja hann. Geröi hann þaö þannig, aö hann tók með kjaptinum í hálsklút
hans eða trefil, og hristi hann þangað til hann vaknaöi. Komst svo karl á bak
með nokkurri hjálp hestsins og hjelt svo leiðar sinnar. I þessu dæmi er bæði
fólgið svo mikil tryggð og svo mikið vit, að það er óhugsandi, og slíkt væri
skynlaus skepna.
J>að er fært í frásögur um kolahest einn í Englandi, að hann kjagaði
með stóran og þungan kolavagn eptir stræti einu — jcg man ekki hvort það var
í Lundúnum eða annarsstaðar. Enn hvað sem því líður, þá vildi svo til, að
barn eitt, um tveggja ára gamalt, trítlaði yfir strætið rjett framan við hestinn,
og datt beint framundan honum. Iíesturinn stanzaði allra snöggvast, eins og
hann væri að hugsa um, að hann gæti reyndar stiklað yfir barniö án þess að gjöra
því mein, enn það væri þó aldrci víst að það slyppi fyrir það klaklaust hjá kerru-
hjúlunum. Eptir ofboðlitla bið var svo að sjá sem hann væri kominn á niöur-
stöðu með það sem hann ætlaði sjer, tók með kjaptinum í fötin á barninu, lypti
því varlega upp, og. lagði það til hliðar svo langt, að því var óhætt fyrir kerr-
unni, og hjelt svo áfram eins og ekkert heföi í skorizt.
Jeg læt mjer þetta nægja að sinni uin hezta, .enn vil að eins taka það
enn fram, að það er sú skepna, sem vjer cigum mesta ánægju vora að þakka
hjér á landi, og sem vjer látum þó ekki fyrir brjósti brenna að fara að tiltölu
langverst með af öllum.