Dýravinurinn - 01.01.1889, Qupperneq 16

1G
Grátitl ingurinn.
f; kom heim af dýraveiöum og gekk eptir trjáganginum í aldingarði mínum.
llundurinn minn liljóp íí undan mjer. Allt í einu hægöi hann á sjer og
læddist gætilega áfrarn, einsog liann yrði var við veiði fram undan sjer.
Jeg horfði fram cptir trjáganginum og kom auga á grátitlings-unga,
með gult nefið og úfið fiður á kollinum. Ilann hafði dottið ót úr hreiðrinu (storm-
urinn hristi og skðk birkitrjen í ganginum) og sat nú og baðaði ráöalaus ót
litlu vængjunum sínum.
Trésor*) færði sig nær honum í vfgahug, — þá stcyptist allt í cinu
gamall grátitlingur, svartur á bringunni, niður úr næsta trje og datt cins og steinn
rjett fyrir framan hundskjaptinn; og með ýfðar fjaðrir, frá sjer numinn, titrandi
og tístandi, hoppaði hann tvisvar fram á móti þessu opna gini, er var sctt svo
hvössum tönnum, með hugrekki því er örvæntingin gefur..............
Ilann hafði steypt, sjer niður til að frelsa ungann sinn, og ætlaði að
vcra honum hlífarskjöldur. En allur litli kroppurinn titraði af hræðslu, hann tísti
auinlega, — í. dauðans angist fórnaði haii'n sjálfum sjer..........
Ilvílík voðaleg ófreskja hlaut hundurinn að liafa verið fyrir honum!
Og þó hafði hann ekki getað setið kyr þar sein hann var, óhultur á grein sinni.
Vald, sem var viljanum voldugra. hafði knúð hann til aö iljúga ofan.
Trésor stóð kyr, hopaði lítiö eitt aptur á bak............. þaö sýndist
einsog jafnvel hann lyti því saina valdi.
Jeg varð hrifinn og ílýtti injer að kalla á hundinn . . . . og fór leiðar
minnar með helgri lotningu í huga mínuin.
Já, hlæiö ckki! Jeg bar sannarlega lotningu fyrir þessum litla hetju-
fugli og fyrir kærleiksverki hans.
Jeg fann að kærleikurinn sigrar bæði dauðann og dauðans ángist.
Kærleikurinn ei.nn er viðhald alls lífs.
þýtt ár Ivan Turgenjeve »Scnilia, Smaadigte i Prosa«.
J. S.
*) veiðihundur Turgenjevs.