Dýravinurinn - 01.01.1889, Síða 24

24
og opnaði síðan, en braut upp ef hann mátti ekki á annan veg inn koraast.
J>að vildi til, að það voru drengir góðir, sem helzt urðu fyrir þessuin bösyfjum,
svo að þeir tóku ekki hart á honura fyrir húsbrotið.
Opt kom það fyrir, ef hestar bitust ákaft, eða börðust, að Jarpur gekk
milli þeirra og skakkaði lcikinn. Hann gekk þá hægt og stillt og reis hátt að
framan, og allt af Ijetu óróaseggirnir sjcr segjast. Jarpur var sáttaserajari, sem
gat sætt á öll mál.
Vegvís var hann svo, að engin fylgd fjekkst betri, en að hafa
hann í ferðinni.
|>egar maður sjer svo frábært vit, eins og sjá má hjá sumuin liestum,
þá gefur það óneitanlega ástæður til að halda, að íleiri hestar hafi nokkurt vit.
Orsökin til þess, að það sjest ekki, að skepnan hafi vit til að bera mun opt
koina til af því, að mennirnir eru eptirtektalitlir, eða skepnurnar dular. Vfst
er um það, að hestar eru dulir; því segja Danir: „heimskur eins og hestur“,
þegar þeir vilja lýsa ofurmegni heimskunnar.
Sá dóinur um hesta, að þeir sjeu flestum skepnum miður viti bornir,
er alveg rangur. J>að vita allir, sein veita þeim nokkra eptirtekt. Maður, sem
er spekingur að viti er opt heimskur í augum heimskingjans.
Jón þórarinsson.