Dýravinurinn - 01.01.1889, Qupperneq 41

41
Hreppur og Stjóri.
hjetu hestar tveir, sem aíi minn, síra Vigfús Ormsson, átti. Nöfnin
eru þannig til komin, aö þegar afi minn var préstur á Valþjófsstað, gjörði eitt-
hvert sinn mjög mikið áfelli að vori til. það vantaði hryssu fylfulla, og töldu
menn liana af, en hreppstjórinn þar í sveitinni fann hana með tveim folöldum.
sem hón hafði kastað í bylnum. Afa mínum þótti mjög vænt um þetta. því
merin var uppálialds hross, og meö því hann var, eins og jafnan, vel heybyrgur,
tók hann hana á hús og töðueldi, svo hún gæti mjólkað folöldunuin, og ljet hann
þau, til minningar um hreppstjórann og þennan atburð, heita þessum nöfnum í
höfuðið á honum. Folöldin voru ávallt alin upp saman, og urðu hestarnir síðan
svo samelskir, að hvorki bönd eöa hús hjeldu þeiin, ef átti að skilja þá. þegar
móðir mín var á 15. eða 16. ári, fjekk hún að fara á grasafjall með vinnukon-
unum og fór fjósakarlinn ineð þeim, til þess að binda upp á og fara tneð hest-
ana. þau láu við tjald, langt frá byggð. Einhvern inorgun, skömmu eptir að
þau voru komin í tjald og sofnuð, kom Mreppur heim að tjaldi og hneggjaði
ákaft. Karlinn vaknaði og reyndi livað eptir ánnað aö reka hann burt, en þaö
tjáöi ekki. Móðir mín, sem sofnað hafði fast. eins og unglingum er gjarnt, þegar
þeir eru þreyttir. vaknaði loksins, og þegar hún hafði heyrt hvað um var að
vera, hugsaði hún undir eins að þetta væri ekki einleikið og skipaði karli að fara
eptir hestinum. en hann var tregur til þess, því hann var syfjaður og nöldraði
mikið; samt fór hann að lokum. þegar hesturinn sá, að karl var búinn til vegs,
tók hann á rás og leit stöku sinnum við og hneggjaði til karls, eins og hann
væri að herða á honum að flýta sjer. Loksins tók Mreppur sprett og nam staðar
á sljettri grund og hneggjaði vingjarnlega ofan í jörðina. þegar karl kom þar
að, sá hann Stjóra niðri í holu; hafði jörðin sprungið undan honum, af því
vatn haföi grafið undir jarðveginn. Karlinn sótti því næst kvennfólkið og bönd.
og drógu þau hestinn upj> úr. og sagði móðir mín sáluga, að þau vinalæti, sem
hestarnir sýndu hvor öðrum, eptir að Stjóri var kominn upp úr gryfjunni, hefðu
verið líkust því, þegar maður heimtir vin sinn, eins og úr helju.
Jón Guttormsson.