Heimilisblaðið - 01.01.1938, Qupperneq 6

4
HEIMILISBLAÐIÐ
ast af sorgurn. og andstreymi, ef hún hefði
ekki altaf haft þá von, að litli drengur-
inn hennar myndi, verða frægur.
Og fyrsta myndin, sem vér sjáum af
Pablo litla, er þar sem hann s tur á stein
þrepinu fyrir utan dyrnar á húsinu þeirra
og er að leika á ofurlítið fiðlukríli, sem
íaðir iians hafði gefið honum. Hann er að-
eáns sjö ára gamall, ljóm,andi fal'egur
drengur, svarthærður og hrokkinhærður,
er sem umgjörð um sólbrunnið og fíngert
andlit. Augun eru glampandi og greindar-
leg, og tinnu svört. Vegfarenáur nema stað-
ar og horfa undrandi á drenginn, ekki
vegna þess, hvað hann er fríður, heldur
vegna þess, hve dásamlegir eru tónarnir.
sem hann, þessi litli snáði, fær úr fiðlu-
krílinu. öðru hvoru kemiur ung og fölleit
kona út í dyrnar og brosir til litla drengs-
ins.i Brosið er raunalegt en það er auðsáð,
að móðirin er talsvert hreykin af drengn-
um sínum. Hljóðfærið er lélegt, því að það
var ódýrt og er raunar lítið annað en leik
fang, en það er eins og það verði lifandi
í höndum snáðans. Þegar einhversstaðar er
dansað í nágrenninu, þegar stúdentarn'r
eru að syngja með gítörunum sínumi, eða
þegar tatararnir fara framhjá, spilandi á
hljóðfæri sín, — þá tekur Pablo litli undir
á fiðluna sína. En þegar hann situr einn
á þrepinu, leikur hann lög, sem enginn
hefir heyrt áður, lög, sem verða til þá um
leið, í hans eigin huga.
Ef hann er spurður að því, hvað hann
ætlaði að verða, þegar hann yrði stór, svar-
aði hann viðstöðulaust: »Ég æt’a að verða
fiðlari«. Hann var of rauplaus, til að segja,
að hann ætlaói að verða listamaður. En
móðir hans andvarpaði, því litlar voru 1 ík-
umar til þess, að hún gæti nokkurntíma
veitt honum þá mentun, sem honum var
nauðsynleg.
Þá er það, að einhver kunningi hennar
stingur því að henni, að hún skuli reyna
að fara með drenginn til Madrid, höfuð-
borgarinnar, og reyna að fá áheyrn hjá
drotningunni.; Þessi kunningi hafði heyrt
um það talað, að drotningin væri mjög
söngelsk, og taldi líklegt, að hún mynd’i
verða svo hrifin af drengnum, ef hún féngi
að heyra til hans, að hún mundi viija greiða
fyrir honumi á einhvern hátt
Pablo hafði heyrt þetta tal. Og upp frá
því lét hann móður sína aldrei í friði, fyr
en hún samþykti, að leggja í þetta ferðalag.
Þetta var löng leið, og ekki var um ann-
að að ræða, en að fara fótgangandi. Þá fáu
skildinga, sem þa.u áttu til íararinnar,
hafði konan bundið í vasaklútshorn, cg hún
var altaf á glóðum um það, þegar þau
þurftu að gista á einhverri kránni, á leið-
inni, að þeim yrði stolið af henni. En þetta
ferðalag gekk vonum betur. Þeim var oft
boðið aö sitja í flutningavögnum, spöl og
spöl, og víða var þeim veittur ókeypis beini.
Ekki þurfti annað til þess, en að Pablo
litli tæki upp fiðluna.
Lengi voru þau á leiðinni, en komu loks
til Madrid. Og þar urðu þau svo að bíða
vikum saman, eftir þyí að fá áheyrn hjá
drotningunni.
Unga konan leiddi drenginn sinn inn í
viðtalssalinn. Drotningin brosti, þegar hún
sá drenginn. Hann var ákaflega kotrosk-
inn, en alvarlegur á svipinn, og hafði fiðl-
una. í hægrihandar-kr'ikanum, eins cg íiðl-
urum er eðlilegt, og bogann í sömu hend-
inni.
— Jæja, — þú segjst spila á fiðlu, sagði
hátignin vingjamlega. Hvað getur þú
spilað?
Það stóð ekki á svarinu hjá Pablo.:
— Alt, sem þú vilt, sagði hann.
— Þú ert; ekkert að skafa utan af því!
— Jæja., spilaðu þá eitthvað!
Og svo fór Pablo að spila, — eitthvaö
sem honum datt í hug í þann sv’ipinn. Það
mun hafa verið einskonar »syrpa«, — eins
og það er kallað á útvai’psmáli, — saman-
fléttuð alskonar lög, sem hann hafði heyrt
og —• ekki heyrt. Þar skiftust á angurbiíð
alþýðulög og tryllingslegir tataradansar,