Heimilisblaðið - 01.01.1938, Blaðsíða 8

6
HEIMILISBLAÐIÐ
Prófessorinn horfði fast í augu drengs
ins, en hann roðnaði við og- svaraði hálf
hikandi:
— Eg get ekki borgað núna. En þegar ég
er orðinn frægur listamaður, skal ég
standa í skilum.
— Já, — en hvaða tryggingu hefi ég
fyrir því, a.ð þú verðir nokkurntíma fræg-
ur listamiaður? hélt Alard áfram, þó að
hann væri að vísu þegar búinn að taka
sína, ákvörðun um þetta.
— Eg ábyrgist það sjálfur, — því að ég
cetla mér að verða frægur.
Alard hætti nú að þybbast við. Hann var
vel efnaður maður og gjöfull, — og hann
langaði sjálfan tjl þess, að verða kennari
þessa drengs. Og hann gerði meira,, en að
kenna Pablo ókeypis. Hann greiddi. líka
fyrir hann fæði og húsnæði, þann tíma.
sem hann var undir hans hendi.
Og hann iðraðist þess aldrei, að hann
hjálpaði Pablo. Því að auk þsss, sem pilt-
urinn var frábærilega vel gefinn, var hann
með afbrygðum ötull cg kappgjarn. Hann
sigraðist á öllum torfærum og varð brátt
snjallasti nemandi Alards. Átta mánuðum
eftir að hann kom til Parísar hlaut hann
fyrstu verðlaun í fiðlarakepni, sem þar var
haldin, o,g upp frá því mátti heita, að hann
gæti séð fyrir sér sjálfur.
Þetta varð sí.ðasta gleðin, sem hann gerði
móður sinni, því að hún lést skömmiu síðar.
Pablo Sarasate var hjá Alard í þrjú ár.
Að þeim tíma liðnum, fór hann aftur heim
tíl Pamplona og dvaldi þar í nokkur ár í
ró og næði og æfði sig af fádæma kappi.
En svo fór hann að láta á sér bera, og
það má segja, að hann hafi gjörsigrað
hinn mientaða heim á örfáum árum. Fyrst
fór hann til Suður-Ameríku, ferðaðist þar
borg úr borg í f jögur ár og hélt hljómleika.
Síðan var hann tvö ár í Ncrður-Ameríku,
en þaðan fór hann til Austurlanda, og kom
loks sem alskapaður og stórfrægur lista-
maður tii Parísar í annað sinn, og vann
þar strax hinn glæsilegasta sigur. Hann
settist þar að og dvaldi all lengi. Þaðan fór
hann í ýmsa hljómleikaleiðangra, til Eng-
lands, Þýzkalands og Norðurlanda og
hvarvetna tekið með fádæma fögnuði og
heiðraður sem konungur væri. Þeir, sem
svo lánsamir eru, að hafa heyrt til Sara-
sate, segjast aldrei gleyma því, meðan þeir
lifa. Það er ekki ólíklegt, að einhverjir Is-
lendingar hafi heyrt til hans, því að i
Kaupmannahöfn hélt hann hljómleika að
minsta kosti ee'nu s’nni. Einn mann hefi
ég hitt, sem hlýddi á hann. Var það Þor-
grímiur heitinn Johnsen fyrrum 1 eknir á
Akureyri. Hann var orðirn gamiall maou>-,
þegar ég kyntist honum, en hann vissi að
ég var að fúska við fiðlu og sagði mér oft
frá kvöldinu, þegar hann hlustaði á Sara-
sate. Og ég fann það, að það var minning,
sem honum var ákaflega dýrmæt. Enda
sagðist hann aldrei hafa lifað jafn dýr-
lega stund.
Sarasate var oft nefnöur konungur fiðl
aranna og hefir eflaust átt þann titil skil-
ið.
Til dæmis um það, hve Englendingar
voru hrifnir af honum er það, að nokkrir
aðdáendur hans þar, gáfu honum fiðfu,
sem kostaði 250 þusund krónur. Báðar
þessar dýrmætu fiðlur hans eru geymdar
í glerskáp í Sarasate safn:nu í Pamplona.
Því að Pamplona-búar eru hreyknir af
þessum borgara sínum. Hann hélt altaf
trygð við fteðingarborg sína. og kom þang-
að altaf öðru hvoru. Var þá jafnan mikio
u,m. dýrðir. Þegar borgarbúar vissu að
hans var von, fór múgur manns á móti
honum. Þegar mannfjöldinn mxtti honum,
v'oru hestarndr leystir frá vagninum, en
fólkið skiftist síðan á um að draga hann
til borgarinnar og um borgina. Og þegar
komið var að gistihúsinu, þar sem; Sara-
sate var vanur að búa, var hann borinn á
gullstól úr vagninum.
Sarasate var oiðinn auðugur maður,
þegar hann lézt. Hann arfleiddi fátæka