Heimilisblaðið - 01.01.1938, Qupperneq 15

HEIMI Lil S BLAÐIÐ
13
voldug- grein sig úit í loftið eins og ógnandi
handleg'gur.
Það var enginn efi á því, hvað þeir ætl
uðu að gera. Þeir ætluðu að hengja hann
á þessa grein. Hann sá, að þejr voru nú
þegar húnir að sveifla. nokkrum snörum
utan um1 greinina, og hundrað hendur voru
reiðubúnar að kippa. í reipið, sem átti að
hengja Skuggann í.
A þessu augnabliki flugu hugsanir hans
til Sylviu, sem hann vissi, að var að berjast
áfram ásamt Captain til að sækja sannan-
ir fyrir sakle.vsi hans. Ef hún vissi hvað
hér var að gerast?
I hjnni vonlausu örvæntingu var hann
forlögunum þakiklátur fyrir, að hún var
ekki viðstödd. Hann vissi líka, að ein á-
stæðan fyrir því, að þeir vildu flýta sér að
hengja hann, var s,ú, að þeir vildu vera
búnir að því áður en Sylvia kæmi til baka.
Og hún myndi koma með sannanir fyrir
því, að þeir höfðu hengt saklausan mann!
Þegar hann leit yfir þessi járnhörðu and-
lit, kom hann auga á Skugganm. Hann stxið
eiinn sér og strauk hökuna og — brosti.
Tom leit til jarðar.
Hvílíkur djöfull var þessi maður, sem
stóð þarna og lagði hendina á öxlina á
Chuck Parker, úr fleiri hundruð mianna
hafði hann valið Chuck Parker, og sýnt
honum alúð, og verið vingjarnleg.ur við
hann í viðmóti. Þetta var gleggsta sönnun-
in fyrir því að æfi Chucks Parkerg myndi
brátt vera lokjð, og þá myndi Skugginn
hafa fulinægt þeirri hefnd, sem hann hafði
svarið þeim þremur. Garnli sheriffinn tók
til máls:
»FéIagar«, sagði hann. »Ef ykkur finst
ég hafa leyst þetta verk sæmilega, af hendi,
þá vil ég spyrja, ykkur alla, hvort þið viljið
veita mér þá ésk, að bíða með að hengja
þenna unga mann, þangað til að þeim tveini
dögum liðnum, sem við höfum lofað ungfrú
Rann«.
Heiftug mótmæli frá öllum var svarið.
»Er það ekki kvenmanni, sem við höfum
gefið þetta, loforð?« spurði sheriffinn byrst
ur. »Og hvað haldið þið að fólk mundi yf-
irleitt segja, þegar það frétiti að við frá
námubænum Carlton og Curtain höfum
svikið það loforð, er við gáfum- ungri
stúlku?«
Þetta var syo öflug röksemd, að hún
hlaut jaínvel að hafa- áhrif á þá, sem á-
kafastir yoru að ljúka þessu af. Jafnvel
Joe Shriner sheriff kærðj sig ekki um að
verða minst, sem Ixess manns, sem gerðist
málsvari þeirra svika, gagnvart konu.
Það var aðeins einn maður í öllum
hópnun:, sem var nægilega samviskulaus
til að æsa og skerpa, hefndarandann. Þessi
maður gekk nú fram, og allra augu beind-
ust að hinu gulgráa andliti Jim Cochranes.
Hann hafði. mist konuna, sem hann elskaði.
Hann hafði mist vopnin, semi höfðu verið
hans öruggu áhöld, hann hafði mist, sinn
ómetanlega hest — hann hafði mist alt í
viðureign sinni við Tcm: Converce. Það
eina, sem hann átti eftir fyrir þessar fórn-
ir var það, að hann gæti ráðið niðurlögúm
þess manns, er hafði. verið hon.um, svo dýr
óv.inur. Og Skugginn hafði tekið þá á-
kvörðun að hvað svo sem, það kostaði hann,
þá sk.vldi Tom Comverse gjalda það með
lífi sínu.
»Félagar, ég hef enga löngun til að koma
með mótmiæli í þessu máli. Eg vil aðeins
s,pyrja um eitt: Hvar eigum við að hafa
hann þessa tvo daga? Ég á við, hvaða stað-
ur er nægilega öruggur, nema gálginn
þarna?« Hann benti á tréð, þar sem kað
allinn dinglaði í,
»Látið mig taka hann«, sagði Joe Shrin '
er, Ȏg hef klefa, sem hann skal ekki
sleppa út úr«.
»Hefur þú? Hve vel dugði klefinn síðast?
Gekk hann ekki inn í ha,nn og út aftur eins
og það væri vindlabúð?«
Við þessari athugasemd ga,t Jce Shríner
ekkert sagt. Nú létu nokkrir eldri menn í
hópnum álit sitt í ljósi.
»Algie«, .sögðu þeir við gamla sheriffann,