Heimilisblaðið - 01.08.1939, Qupperneq 15

HEIMILISBLAÐIÐ
147
Hringur drottningarinnar af Saba
Skáldsaga eftir H. Rider Haggard
2. kapítuli.
Ráð Kviks undirforingja.
Skyndilega heyrðist ógurlegur gaura-
gangur úti fyrir. Götuhurðinni var hrundio
upp og skelt aftur; vagn ók af stað með
flughraöa; lögreglumaður þeytti lúður, og
þungt fótatak heyrðist. Pví næat var kvatt
til stefnu í »konungsins nafni«. Óðara var
kallinu svarað: »Já, og í nafni, drottning-
arinnar og alls hins konunglega húss! Og
viljirðu endilega fá ráðningu, þá komdu,
ræfils féflettarinn þi.nn með kjöthúfuna og
ístrumagann«.
Síðan varð hávaði, sem engin orð fá lýst,
eins og digrir drumbar og menn yltu nið-
ur þrepin með skelfingarópi, og reiðigóli.
»Hver þremillinn er nú þetta?« spurði
Higga.
»Ég heyri ekki betur en að þetta sé róm-
urinn hans Samúels, ég á við hans Kviks
undirforingja«, svaraði, Orme höfuðsmað-
ur, auðsjáanlega smeykur. »Hvaða erindi
getur hann átt? Ó, nú veit ég það. Það er
eitthvað viðkomandi þessum viðbjóðslega
smurlingi, sem þú tókst upp í dag og baðst
hann að koma hingað að loknum miðdegi,s-
verði«.
I þeim sömu svifum var hurðinni hrund-
ið upp og hár rumur með hermannssvip
staulaðist inn. Á örmum sér bar hann lík
blæjum vafið og lagði það á borði.ð mitt á
meðal glasanna.
»Ég er hryggur til sálarbotns, höfuðs-
maður«, sagði hann og veik sér að Orme,
»en ég hefi orðið fyrir því tjóni að missa
höfuðið af hinum framliðna. Ég hygg þao
liggl neðst. í þrepunum hjá lögreglunni. Ég
hafði sem sé ekkert annað til að verja mig
með, er svo óvænt var á mig ráðist. En ég
tók líkið jafnt fyrir því. Ég hélt að þaö
myndi standast. áhlaupið; en höfuðið hrökk
af, því miður, og nú er það í haldi hjá lög-
reglunni«.
Rétt í því er Kvik hafði haldið ræðu
þessa, hrökk hurðin aftur upp og tveir
lögregluþjónar komu fram með fáti miklu
og hárið reis á höfðum þeiyra í allar áttir.
Annar þeirra hélt á smurlipgshöfði, svo
langt frá sér sem hann gat og tæpti aö
eins yzt 1 löngu gráu hærurnar á því.
»Má ég spyrja: hvað meinið þér með því,
að brjótast inn í stofur mínar á þenna
hátt?« spurði Higgs í bræði,. »Hvar er um-
boð yðar?«
»Þarna!« sagði annar lögregluþjónninn
og benti á það, sem var línvoðinni á borð-
inu.
»Og hérna!« sagði hinn og hélt á lofti
hinu, ógurlega höfði smurlipgsins. »Það er
skylda vor að krefjast skýringar af manni
þeim, sem flytur lík á laun um göturnar
og ræðst þar að auki á oss með því sama
líki«. Og fyrir árás þessa, tek ég hann fast-
an, áður en rannsókn á líkinu er lokið.
Jæja, herra landstjóri«, sag'ði hann og sneri.
sér að Kvik, »viljið þér fara með oss með
spekt; annars erum vér neyddir til að beita
valdi«.
Undirforinginn virtist vera. orðinn orð-
inn orðlaus af tómri reiði, og réðst nú á
raunir verða ekki leystar öðruvísi en með vaxandi viti, aukinni tækni á öllum
sviðum hins flókna lífs nútímans. En þær verða heldur ekki ieystar, nema íslend-
ingar sameini hetjuskap fornaldarinnar við seiglu miðaldanna. Frá því sjónarmiði
er íslenska sýningin á grundvelli Flateyjar-bókar merkilegt tákn og góðs viti. Eg
get ekki óskað íslendingum neins betra en að þeir leysi vandkvæði sín heimafyrir
eins rösklega og þeir hafa leyst þau á Heimssýningunni.