Heimilisblaðið - 01.11.1940, Síða 9

HEIM I LISBLAÐIÐ
177
JÓLIN OG II l' \ MAMMA
»Það liggur við, að ég iðrist nú eftir því,
þegar til kemur, að vera búinn að ákveða,
að fara ekki sjálfur út með dallinn, eins
og þú, — og eins og ég er vanur«.
»Ég er nú hræddur um, að ég myndi líta
öðru vísi á það, ef ég væri í þínum spor-
um, — þú, sem átt góða og fallega konu,
góð og falleg börn og gott og fallegt heim-
ili. Nei, — og jafnvel þó að ég væri annar
eins dugnaðarjálkur og harðjaxl og þú,
myndi mer sennilega þykja vænt um að
geta verið heima, einmitt þennan túr og
vegna þess, hvernig ástandið er. Ekki þó
sjálfs mín vegna, heldur þeirra, s,em heima
sitja og eru með allan hugann hjá vinun-
um á sjónum.. Því að ég er viss um það, að
margri konunni, s.em eiginmann sinn á í
Englandstúr um þetta leyti, er meira en
lítið órótt. Eg segi: ef ég væri í þínum
sporum! En nú er allt öðru máli að gegna
um mig. Ég á h,ér engan að, — »Trausti«
gamli er mitt heimili cg »karlarnir« mitt
heimafólk. Það fer þess vegna bezt á því,
að ég haldi jólin hér um borð með þeim,
hvort heldur sem það kann nú að verða í
Fleetwood eða í hafi á heimleiðinni. —------
Mennirnir, sem voru að tala sam.an voru
tveir tcigaraskipstjórar, Hjörleifur á
»Trausta« og Kolbeinn á »Öfeigi«. Þeir
sátu niðri í notalegri káetukitrunni á
»Trausta« og höfðu verið að ráða ráðum
sínum um hitt og annað viðvíkjandi Eng-
landstúrnum næsta. Skipin lágu bæði vio
hafnargarðinn á Skaganum og vc.ru að
taka í sig bátafisk. Ætluðu báðir að taka
enn úr einum róðri bátanna, daginn eftir,
Voru að öðru leyti tilbúnir að leggja í haf
að því loknu. Kolbeinn ætlaði að vera »í
landi« þennan túr, og halda jólin heima
hjá sér, —- en nú var tæpur hálfur mán-
uður til jóla, — en Hjörleifur hafði viljað
láta stýrimanninn sinn vera heima, að
þessu sinni, hjá konu og börnum. Sjálfur
var Hjörleifur ókvæntur. — — —
Þeir þögðu um stund, og Hjörleifur
kveikti í pípunni á meðan.
»En hvers vegna ertu annars að iðrast
eftir því, að þú ert búinn að ákveða að
vera í landi? Fáir hafa nú öllu ábyggilegri
stýrimann en þú. »Öfeigi« er óhætt í hans
umsjá, — nema fyrir kafbátunum, tund-
urduflunum og flugvélunum. En það er nú
eins og að Þjóðverjinn sé að hlífa okkur
rslendingunum, eða að eitthvert sérstakt
lán sé yfir íslenzku skipunum.
»Það er satt. En hvað lengi verður okk-
ur hlíft? Hvað lengi endist okkur lánið?
Það er eins cg að létt sé af manni fargi
eftir hvern túr. Vel var þetta sloppið, segir
ir maður við sjálfan sig, þegar heim, undir
land er komið. En hvernig fer s.vo næst?
Við segjum þetta bara við sjálfa okkur,
— og þetta eru engar æðrur. Þú þekkir
þetta ein,s og ég, cig betur jafnvel, því að
litlu munaði víst með ykkur í októberferð-
inni, þegar koladallurinn var rétt búinn
að kaffæra ykkur ljóslausa fyrir utan
Fleetwood. Og það er einmitt eitt af þvi,
sem ég set fyrir m.ig, að það er eiginlega
sjálfsagt, aö vera attt af sjálfur með sitt
skip á þessum hættutímum. En annars er
nú búið að þvæla svo. mikið um þessa land-
legu mína að ég er orðinn hundleiður á
öllu því skrafi«.
»Nú?«
»Já, — útgerðin vill hafa mig heima,
til þess. að láta mig vera með í einhverj-
um nýjum. ráðagerðum, Þórólfur stýrimað-
ur vill láta mig vera h.eima, —- til þess. að
hvíla á mér lappirnar, segir hann. Eg hefði
nú haldið að það yrði hvíld, að1 þramma
á milli búðanna með konunni frá morgni
til kvölds á Reykjavíkurgotonum, dagana
fyrir jólin! Og konan og krakkarnir vilja
hafa mig heima. Ég hefi bókstaflega ekki
haft nokkurn stundlegan frið siðan á þetta
var minnst fyrst. En ég hefði nú farið