Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 8

8
HElMILISBLAÐIÐ
B Æ NIINI
®g var að byrja nám í Kaupmannahöfn
fyrir röskum aldarfjórðungi. Pað hafði
dregist miklu lengur en mér líkaði, að
komast á þanm áfanga,, og hafði reynst
ákaflega miklum erfiðleikum bunaiö. En
þegar ég var búinn ao sigrast á þeim, og
þegar runnin var af mér sigurvíman, sótti
að mér óværð og kvíði, sem ég gat eigin-
lega'ekki gert mér grein fyrir. Það reiö
svo mikið á því, að mér yrdi sem mest
gagn að náminu, tímanum og peningunum
yrði ekki kastað á glæ, — að ég reyndist
vel, færi vel með hvorttveggja cg léti ekk-
ert trufla mig. En líklega hefir þao verið
vegna þess, hve mikilli andúð og gagnrýni
þetta tiltæki mitt hafði mætt hjá þeim,
,sem vildu mér annars bezt, að það lá við
að ég yrði skelkaour, þegar ég loksins gat
ýtt frá lanai og átti að fara að »sigla minn
sjó«.
Þessi kvíðakend og óværðar hafði grip-
ið mig alveg fyrirvaralaust og tilefnislaust,
og var oft sivo mögnuð, að ég naut mín
ekki.
Þá var það eitt kvöld, að ég greip í hugs-
unarleysi bók, sem lá á bcrði hjá fólkinu,
sem ég bjó hjá„ og hafði með mér inn í
svefnherbergi mitt. Þegar ég var háttað-
ur, fór ég að blaða, í bókinni, — »Ung-
dom,sliv« eftir séra Olfert Ricard, en ekk-
ert las ég, fyrr en ég kom að síðasta kafl-
anum, »Um bænina«. Þá var sem hugur
minn kæmist í höfn friðar og öryggis.
Það var eins og verið væri aö benda mér
á, að mér hefði sést yfir ákaflega mikils-
vert atriði, sem mér mætti þó verða að
mikill styrkur, en það var fyrirbæn for-
eldra minna. En það vissi ég, að þau myndu
vera óþreytandi í því að biðja fyrir mér.
Og þarna, í þessari ritgerð Olfert Ricards,
var lýst mætti bænarinnar og tilfærð dæmi
um bænheyrslu. Þetta voru skilaboð til
mín persónulega, eoa þannig tók ég því.
— og þessi skilaboð höfðu þau áhrif, að
ég varð aftur glaður og rólegur, — öllum
kvíða var sem feykt í burtu. En svo er
ekki meira um þetta að segja.
Þetta voru fyrstu kynni mín af Olfert
Ricard. Síðar kyntist ég honum persónu-
lega Oig naut mikillar blessunar af þeirri
viðkynningu, árin„ sem ég dvaldi í Kaup-
mannahöfn. Ég sá hann í fyrsta sinn
sunnudaginn næsta eftir þetta kvöld, sem
ég hafði fengið »skilaboðin« um mátt bæn-
arinnar. Það vildi líka til meðslíkum hætti,
að mér fanst eins og ég væri leiddur af
ósýnilegum æora krafti.
Ég hafði verið á gangi úti með tveim
kunningjum minum. Sólskin hafði verið
um. daginn, logn og mcilluhiti. En alt í einu
skall á úrhellisrigning. Við vorum yfir-
hafnalausir og vissum ekki hvað vio átt-
um af okkur að gera. Ég tók þá eftir því,
að við vorum þarna rétt hjá kirkju einni,
og var fólk að þyrpast í kirkjuna. Við
höfðum ekki ætlað okkur í kirkju, en nú
var ekkert betra hægt að geraþ en að fara
í kirkjuna. Og þegar kunningjar mínir
sögðu mér, að þetta væri Jóhannesar-kirkj-
an, þar sem, séra Olfert Ricard væri prest-
ur, varð ég glaður við, því að mjög lang-
aði mig til að sjá þann góða mann og heyra
til hans. Og við fórum í kirkjuna. Ekkert
man ég nú um þá messugerð annað en þao,
að ég varð stórhrifinn af prestinum, og
ég man eftir því, að þá strax datt mér
í hug, að það væri engin furða þó að ung-
lingarnir elskuðu hann, t— en Ricard var -
um langt skeið elskaður og virtui' foringi
K. F. U. M., — á svipaðan hátt og Frið:rik
okkar Friðriksson er elskaður og virtur
foringi hér hjá okkur.
Og nú er ekki meira um þetta.
En nú vík ég aftur að ritgerðinni um
bæinina.
Eitt af dæmunum, um mátt bænarinn-
ar, sem Olfert Ricard tilfærir, snertir
séra Fr. Friðriksson. Ég býst við, að séra
Friðrik muni hafa sagt vinum sínum hér
frá því atviki, s,vo að ýmsir kannast við
það. Eh Ricard. segir frá því á þessa leið;