Heimilisblaðið - 01.01.1941, Side 13

HEIMILISBLAÐIÐ
13
nú fundið þá eldspýtu, þá höfum við gnægð
kyndla. Ég hefi allt af haldið fast um
knippið mitt, enda þótt ég myndi ekki eft-
ir því, þegar slokknaði á lömpunum«.
En þar eð ég hafði ekki meira en svo
trú á eldspýtu Kviks, þá svaraði ég þessu
rausi hans engu. En hann hélt áfram aö
leita, þangað til ég heyrði hann allt í einu
segja: »Sá hefir sitt mál, sem þrástur er,
það veit hamingjan, að hún er hérna inni i
fóðrinu. Og hún er ósködduð. Doktor, haltu
nú að mér kyndli. Allt í lagi. Einn, tveir.
þrír, kveiktu!« Hann kveikti á eldspýtunni
og tendraði kyndlana.
Pað bálloigaði óðara á kyndlunum, svo
glóbjart varð í öllu svarta myrkrinu. En
við þetta skyndilega ljós, sáum við, en
ekki nema augnablik, næsta furðulega sjón
og laðandi. Ég held ég hafi gleymt að segja
frá því, að í miðiri hvelfingunni var alt-
ari nokkurs konar. er að líkindum hefir
verið notað við greftranir fornkonunganna;
lágu þangað upp nokkur þrep og á neðsta
þrepinu sáum við þau Oliver Orme og Maq-
uedu, niðja konunganna; þar sátu þau hlið
við hlið. Þau sátu rnjög þétt hvort að öðru,
og ef ég má segja eins og er, þá vafði Orme
armi um hana miðja en hún hallaði höfði
að öxlinni á honum, en hann kyssti hana.
»Allir í hring, fram!« skipaði Kvik. »Og
tökum eftir, hvað tíma líður!«
Og svo hringsnerum við ckkur. Hóstuð-
um hátt og greinilega af reyk þeim hin-
um ramma sem lagði af kyndlunum,
þrömmuðum svo áfram. þvert yfir hvelf-
inguna og rákumst þá eins og af hendingu
á vora týndu félaga.
Ég kannast við, að ég hafói ekkert um
að tala. En Kvik hafði rétt að eins munn-
inn fyrir neðan nefið, eins og sagt er.
»Það gleður mig mjög að sjá yður, höf-
uðsmaður«, mælti hann við Orme. »Ég var
í raun og veru farinn að verða hræddur
um yður. En svo> var ég svo hundhepp-
inn að finna vaxspýtu í fóðrinu á kápunni
minni. Ef prófessorinn hefði verið hérna
okkar á meðal, þá nmndi hann hafa haft
heil mikið aö segja og þetta er sönnun fyr-
ir því, að karlmenn eiga æ og sí að reykja,
þó að hefðarkoinur séu með' þeim. Ö, mig
furðar ekki. þó að hennar hátign finni til
svima í þessum. ógurlega hita, veslings ung-
barnið! Það var reglulegt lán, að þér höfð-
uð ekki yfirgefið hana, höfuðsmaður. Hald-
ið þér, að þér getið stutt hana dálítið, er
við nú höldum áfram göngunni? Ég get
því miður ekki boðist til að gera það sjálf-
ur, því að ég er orðinn haltur, líklega af
því, að þessir dauðu konungar hafa bitið
í fót mér. Og svo hefi ég baðar hendur
fullar af kyndlum. En ef þér viljið, þá
getur doktorinn það, hvað segið þér til
þess, höfuösm.aður?Að þér getið gert það
sjálfur? Það bergmálar svo í þessari hvelí-
ingu, að ég á erfitt með að heyra. Gott
og vel, höldum þá af stað, því að kyndlarn-
ir vara heldur ekki að eilífu. Og yður
myndi ekki lítast sem bezt á að vera hér
nætursakir með svo veikfelda konu? Sér-
staklega ef Abatíarnir slæmu fyndu þaö
upp að segja, að þér hefðuð kom,ið þessu
öllu í kring af ásettu ráði. Gefið þér svo
hennar hátign hönd yðar, þér doktor. Og
svo leggjum við af stað. Ég geng á undan
með kyndlana«.
Oliver mælti ekki orð af vörum við öilu
þessu langa rausi, heldur leit tortryggn-
islega yfir okkur á Maquedu, sem nú lá
eins og' í svima, En þá fyrsi er ég bauö
henni læknishjálp, þá náði hún sér og sagði,
Þð hún gæti svo, vel gengið ein, það er að
skilja með Orme.
Og endirinn varð sá, að hún lagði af
stað og við sömuleiðis. Kyndlarnir entust
þangað til við komum að hinum langa og
mjóa inngangi, og þegar við komum fyrir
hornið, þá sáum við ljóskerið, sem við höfð-
um s<ett frá okkur í múrnum. Og síðan
gekk allt eins og í sögu.
Þegar við vorum komnir til herbergja
vorra um kvöldið, þá sagði Orme í upp-
gerðartón kæruleysislega;