Heimilisblaðið - 01.01.1941, Qupperneq 29

HEIMILISBLAÐIÐ
29
Hver sá er góðan
Að kvöldi þess-a sam,a dags yfirgaf Neu-
niark heimili sendiherrans til þess að koma
málefnum sínum í lag. Gleðin ljómaði út
úr andliti hans og frá vörum h,ans streymdi
lofgjörð og þakklæti. Og aftur og aftur
endurtók hann með sjálfum sér: »Já, hver
sá er góðan Guð lét ráða ...« Hann varð
ekki hið minsta var við mannfjöldann alt
í kringum. sig, því að hann var í svo djúp-
Um hugsunum um undraverða handleiðslu
Drottinsi.
Þannig hélt hann áfram, þangað til hann
kom til búðar Nathans. Þar fór hann inn.
»Látið mig fá fiðluna mína aftur!« mælti
hann, og gleðin ljómaði af honum. »Hér
hafið þér féð, tólf gyllini og eitt að auki.
Já, þér þurfið ekki að undrast svo mjög,
Nathan. Vissulega hafið þér verið harður
við mig, og ég er eins viss um að þér hefð-
uð ekki slakað mánstu vitund til við mig,
ef að ég hefði komið hingað, þó ekki hefði
verið nema einni einustu stundu cf seint.
En ég hefi, samt sem áður, fulla ástæðu
E1 að vera yður þakklátur fyrir að þér
lánuðuð mér þessi tólf gyllini í neyð minni.
Ef að þér hefðuð ekki gert það, væri ég
ef til vill núna einhversstaðar fjarri Ham-
borg, ráfandi um. eins og betlari, atvinnu-
iaus, heimilislaus og matarlaus. Þetta hefi
eg nú alt saman, og þakka ég yður fyrir,
að þér urðuð verkfæri náðar Guðs og misk-
unnar, til að hjálpa mér. En svo vil ég
■segja yður nokkuð, og gefið orðum mínum
nákvæmlega gaum. — Trúfastur Guð get-
ur notað ágjarnan og miskunnarlausan
Gyðing sem verkfæri sitt, til að auðsýna
guðlega líkn sína, þeim sem. aðeins láta
hann ráða«.
Um leið og hann mælti þetta, tók hann
fiðlu sána í skyndi, og Nathan hvorki gat
né vildi aftra því. Hann hraðaði för sinni
heimleiðis í gegnum allan mannfjöldann á
gotunni, og hélt á fiðlunni undir hendinni,
eins og sigurfeng. Þegar hann kom inn í
Guð lét ráða
litla herbergið sitt, þar sem. hann hafði lið-
ið svo mikið áður, réði hann ekki lengur
við fagnaðar- og gleðitilfinningar sínar.
Þær brutust út í söng og lofgjörð. Og
söngurinn svall frá honum og fiðlunni
hans og vakti athygli.
Þegar frú Johansen, húsmóðir hans,
heyröi þetta, flýtti hún sér inn til hans og
tók að spyrja hann spjörunum úr, til að
svala forvitni sinni.
En Neumark svaraði eingöngu með söng
í þetta sinn. Orðin hljómuðu fjörlega af
vörum hans, en tónar hljófærisins voru
ýmist angurblíðir eoa fagnandi. Það var
engu líkara en að hann hefði verið búinn
að æfa sig lengi og rækilega á þessum tón-
um, til þess að geta fangað eftirtekt á-
heyrenda sem allra, bezt. Húsimóðir hans
stóð þarna að minsta, kosti, eins og hún
væri negld niður við hlið hans, og brá
svuntuhormnu upp að augunum við og við.
Loks hætti hann.
»Eruð þér hérna, frú mín góð?« sagði
hann. »Ef að þér viljið gera mér greiða,
þá farið út og biðjið alla, sem þér náið í,
að koma hingað. Látið þá alla koma hing-
að inn! Ég ætla að syngja sálm, sem þér
hafið aldrei heyrt áður, því að ég' er svo
sæll og glaður núna„ að ég er viss um að
enginn hefir verið jafn sæll hér í borginni
áður. Farið þér, góða frú, farið! Boðið ti!
samkomu og ég skal prédika þar með fiðl-
unni minni. Hjarta mitt springur,. ef að
ég ekki get útausið því í lofgjörð og söng«.
Þegar húsfreyjan sá, að honum var
þetta full alvara, flýtti hún sér út, og
stundarkorni síðar var litla herbergið orð-
ið meira en troðfullt.
Þá þreif Neumark fiðlu sína, strauk
nokkra mjúka tóna og að svo búnu- söng
hann:
Hver sá, er góðan Guð lét ráða,
með glöðu trausti; fyrr og síð, —
þann virðist eilíf elskan náða,