Heimilisblaðið - 01.07.1950, Síða 20

120
HEIMILISBLAÐIP
hafði nokkumtíma verið gefinn í mínum augum á því tíma-
bili, er allir fyrirmenn veraldar áttu leið um garð hans, og
jafnvel liinir dramblátustu beygðu sig í duftið frammi fvrir
honum í von uni vingjarnlegt hros. Hann sat á stórum stóli
hinum megin við arininn, með litlu, rauðu kollhúfuna á höfð-
inu og fíngerðar Iiendurnar í kjiiltu sinni. Biskupskragi hans
var látlaus, en rauði kyrtillinn var settur dýrindis knippling-
um, og orða heilags anda, hvít dúfa á gullkrossi, ljómaði á
brjósti hans. Á stóru borði, rétt hjá lionum, voru hlaðar af
skjölum og lxjá þeim sverð og skammbyssur. Bak við liann
var lítið borð, sem breitt var yfir, en engu að síður sá ég
þar reiðstígvél með sporum. En þegar ég nálgaðist liann, leit
hann á mig með hinni mestu stillingu; með mildum og næst-
um þ,ví hlíðum svip. Ég reyndi að koma auga á einhvern
vott af hugaræsingu síðastliðins kvölds í svip hans, en það
varð árangurslaust. Mér flaug þá í hug, að ef þessi maður
vægi í raun og veru salt milli Iifs og dauða, milli þess, að
vera einvaldur Frakklands og drottnari Evrópu annars vegar
og fánýtur moldarhnefi liins vegar (eins og ég síðar frétti
að raunverulega hafði verið), þá væri sízt ofsögum sagt af
manndómi hans. Veiklundaðri menn en hann mundu aldrei
hrósa sigri yfir honum.
Þessar hugrenningar mínar voru ekki fvrr vaknaðar en þær
voru liðnar hjá.
— Svo þér eruð loksins kominn aftur, herra de Beraull, sagði
hann með liægð. Ég hef búizt við yður síðan klukkan níu
í morgun.
.— Yðar hágöfgi hefur þá vitað tautaði ég.
— Að þér komuð til Parísar inn uin Orleanshliðið í gær-
kvöldi einn saman? svaraði bann og studdi saman fingurgóm-
uiium um leið og hann leit á mig óræðum augum. Já, ég vissi
það allt í gærkvöldi. Og nú skulum við ræða erindisrekstur
vðar. Ég efast ekki um, að þér hafið verið trúr og dyggur.
Hvar er hann?
Ég starði á liann og kom ekki upp nokkru orði. Einhvern-
veginn liöfðu hinar kynlegu aðstæður, sem ég hafði orðið var
við síðan ég fór að lieiman, og undrunarefni þau, sem á vegi
mínum höfðu oröið í liúsi kardínálans, bægt frá öllum hug-
renningum um örlög mín og háska þann, sem ég var staddur
í þangað til nú. En nú, þegar liann lagði þessa spurn-
ingu fyrir mig, komst ég í einu vetfangi til sjálfs mín aftur
og mundi hvar ég var staddur. Hjarlað tók stokk í brjósti
mínu. Ég reyndi að ná tökum á þótt ekki væri nema vottur
af gömlu hörkunni, en mér var ómögulegt að koma upp
nokkru orði í svipinn.
. — Núnú, sagði hann glaðlega, og dauft bros lék um Varir
lians svo að yfirskeggið lyftist. — Þér segið ekki neitt. Þér
lögðuð af stað með hann frá Aucli liinn tuttugasta og fjórða,
ÖWimguriiin á
steiiiinum
Frh. af l>ls. 106.
niður snarbratta skriðuna °r
reif upp smáhmdlunga, sel11
fóru í árangurslaust kapP
hlaup. En maðurinn stóð a
tindinum, naut þeirrar gl^ð^
að liafa sótt á brattam1-
Hreinn og svalandi blær
um sveittan líkama hans.
Andófi mínu var lokið.
— Ég hef engum sagt ^ra
gönguför minni í gær. En ]>e;-51
kafli ferðasögunnar er sannur-
Ég veit það, ungi llia^
ur. Draumskyggni mín 11
sönn. Hún er eiginleiki. sel1]
hefur þroskazt með einheit111
og viljakrafti ljóselskrar sa _
ar, sem liefur þráð að sÍa
gegnum myrkrið.
Öldungurinn livísla ft’i:
Ganga mín í mvrki'in11
er orðin löng. En myrkrið
geymir ýmsa dásamlega le>>1(
ardóma. Og þar verður hevr»
in næm. Og ég hef hlustað
og liugsað. Þess vegna hef tr
náð sáttum við örlögin. Rir|
an, guðsneistinn í sál m111111’
liefur sannað mér, að í daoð
aniim mæti ég ekki reg111
dýpi myrkurs og tortíminga ’
heldur eilífu vori, græðan'h
og sólríku.
Gamli maðurinn varp ö»ó'
inni létt.
Uppi í blátæru loftinu söng
heiðlóa: „Dýrðin, dýrðin •
Svo varð löng og djúp þög11,
Ég reis á fætur, axlaði fogr'
u r mínar ojr þakkaði. Öldung'
urinn rélti mér höndina °f-
hrosti. í svip lians var barH*'