Heimilisblaðið - 01.01.1954, Blaðsíða 12

SÉRGÆÐINGURINN
ITANN hafði allt, sem þurfti
til þess að gera hann að
kvalræði fyrir alla fjölskyldu
hans.
Hann var ríkur og hraust-
ur, þegar hann fæddist, og
hann hafði fengið að njóta
góðrar heilsu sinnar og auð-
æfa alla sína löngu ævi. Hann
gerði aldrei skyssur, lét sér
aldrei verða neitt á, hvorki í
orðum né athöfnum.
Mannorð hans var óaðfinn-
anlegt, og i hrokafullri með-
vitund um það kúgaði hann
alla, sem umgengust hann,
ættingja sína, vini og kvrnn-
ingja.
Heiðurinn var höfuðstóll
hans, og hann okraði á honum.
Vegna heiðarleika síns leiðst
honum að vera miskunnarlaus
og auðsýna einungis þá góð-
gerðasemi, sem þjóðfélagið
ætlast til. 'Hann var harður í
lund og gerði aldrei neitt, sem
gott var, því að góðverk, sem
ekki er gert af frjálsum vilja,
er ekki gott.
Hann hirti aldrei um neinn
nema sína eigin fyrirmyndar-
persónu, en þó varð hann al-
varlega reiður, ef aðrir létu
sér ekki jafn títt um hann og
hann sjálfur.
Annars leit hann alls ekki
á sjálfan sig sem sérgæðing —
hann þekkti ekkert fyrirlit-
legra og veittist ekki jafn ein-
beittlega að neinu og sérgæð-
ingshætti og sérgæðingum . . .
og það er mjög eðlilegt, þar eð
sérgæðingsháttur annarra var
í vegi fyrir hans eigin sérgæð-
ingshætti.
Þar sem hann vissi, að hann
var sjálfur algerlega laus við
alla undanlátssemi, skildi hann
hvorki né þoldi undanlátssemi
í fari annarra. Hann skildi yfir-
leitt engan og ekkert, því að
hann var algerlega og öllum
megin inniluktur i sjálfum sér.
Hann vissi ekki einu sinni,
hvað fyrirgefning var. Hann
þurfti ekki að fyrirgefa sjálf-
um sér neitt . . . og hvers
vegna átti hann þá að þurfa
að fyrirgefa öðrum?
Frammi fyrir dómstóli sinn-
ar eigin samvizku, frammi fyr-
GESTABOÐ HJÁ
jC’ITT SINN ákvað Guð faðir
að bjóða mörgum gestum
heim til sín í hina asúrbláu
höll sína.
öllum dyggðunum var boðið
til hófsins. En aðeins kvenlegu
dyggðunum — engum karl-
mönnum, aðeins konum.
Margar komu, jafnt smáar
sem stórar. Smáu dyggðirnar
voru viðfelldnari og elskulegri
en hinar stóru, en allar virt-
ust þær vera mjög ánægðar,
og þær skemmtu sér hver með
annarri á hinn ástúðlegasta
hátt, eins og nánum ættingj-
um og kunningjum ber að gera.
En þá tók Guð faðir eftir
tveimur fögrum konum, sem
augsýnilega þekktust ekki.
Húsráðandi tók þá í hönd
annarrar konunnar og leiddi
hana til hinnar.
[8]
bó!
ir augliti síns eigin Guðs
hann, þessi ófreskja, 1 ^
dyggðuga óræsti, augu s*n
himins og sagði með festul^
og skærri rödd: Ég er sanfjur
lega réttlátur og siðpru
maður!
Þessi orð mun hann en'
,dur-
taka á dánarbeðinum
ogl
mun heldur ekki nokkuf
til'
finning hrærast í þessu
stein'
hjarta — í þessu flekklaU
og gallalausa hjarta.
Ó, þú viðurstyggð
sjálfsánægðu og ósveig]an
hinna auðfengnu dygg^a .
sannarlega ert þú andstye^
legri en lestirnir í ölluru
um ljótleika!
Desember 18^
GUÐI FÖÐIJR
— Má ég kynna góðger^ ,
semina, sagði hann og
benti a
aðra þeirra.
vió
— Þakklætið, bætti hann
■ ' hina'
um leið og hann benti a 1
Þær urðu báðar mjog g
viða. Þetta var fyrsta skiP
sem þær hittust —
upphafi veraldar — og sl
var mjög langt umliðið-
Desember 18^