Heimilisblaðið - 01.01.1954, Qupperneq 20

— Já, en það er óyggjandi
meðal við sjósóttinni, sagði
Reginald.
Athygli flestra hafði beinzt
að þeim Hergli og Andrési,
þegar hljóð kom frá ísólfi.
— Hvern andskotann ertu
að gera við strákinn, Hergill?
kallaði hann.
Hergill lét Andrés drekka
nokkra sopa í viðbót, áður en
hann anzaði formanninum eða
sleppti bráð sinni. Svo fleygði
hann austurtroginu í austur-
rúmið og svaraði glottandi:
— Ég var að lækna hann af
sjósóttinni. Þú líklega þekkir
þetta, Isólfur.
Andrés laut áfram og byrj-
aði enn að selja upp. Hergill
lét austurtrogið undir og deif
í sjóinn á ný, til að blanda sam-
an uppsölunni og sjónum. Bar
enn að vörum drengsins, til
þess að hann skyldi drekka
meira.
— Þetta læknar þig, stráksi.
ÞHsvar sinnum skaltu drekka,
bá fæ”ðu aldrei sjósótt framar,
sa^ði Þórir.
En Andrés rak upp org mik-
ið. er Hergill tók í hnakkagróf
hans í annað sinn, með austur-
trogið við varir hans. ósjálf-
rátt stöðvuðu allir róðurinn.
— Hvaða helvítis læti eru
í bér við drenginn ? sagði Jakob
í Dal og lagði unp árina. I sama
vetfangi þýtur ísólfur sem kólfi
væri skotið úr sæti sínu og
fram til þeirra Hergils og hend-
ir honum endilöngum í austur-
rúmið.
— Láttu drenginn kyrran.
Þegar hann er í skiprúmi hjá
mér, þá er ég húsbóndi hans.
Og ég læt ekki níðast á mönn-
um mínum, mælti hann af
móði.
Hergils ranghvolfdi augun-
um og staulaðist á fætur. — Ég
skal launa þér þetta einhvern
tíma, Isólfur, sagði hann, hvít-
ur af bræði, og talaði lágt og
titraði af heift.
— Takið allir til áranna,
sagði Isólfur, og hann settist'
undir sína og tók að róa með
endurnýjuðum krafti, svo
menn hans urðu enn á ný að
taka á öllu, sem þeir áttu til.
Andrés skalf og titraði af
áreynslu alls þess, er yfir hann
hafði gengið, en hann reyndi
að róa, þótt sá róður væri bara
það,sem kallað er,,aml“, í sam-
anburði við víkinga Isólfs, þá
hina sterku og fulltíða. Hon-
um lá við gráti, en hann hark-
aði af sér. Þá fóru honum að
blæða nasir.
— Stráknum er að blæða af
kvenmannsleysi, sagði Þórir og
hló við.
Jóhann reif horn af rauða
vasaklútnum sínum, vætti í
sjónum og rétti Andrési. —
Hérna, Andi. Stingdu þessu
upp í nefið á þér, skinnið mitt,
og reyndu nú að vera eins og
maður.
Hvort sem það var ofþensla
á taugum Andrésar, er olli því,
eða,,lækningin“og máskehvort
tveggja, þá er víst, að honum
létti sú kvöl, sem nefnist sjó-
sótt. Þrisvar sinnum átti hinn
sjóveiki maður að drekka,
hver sem hann var, að sjó-
manns dómi og frásögn, upp-
sölu sína og sjó saman við. Við
höfum nú séð, hvernig önnur
tilraunin endaði að þessu sinni,
enda óvíst, að Andrés hefði
komizt óskaddaður í gegnum
slíkar endurtekningar á móti
vilja sínum. Honum leið illa
enn, og honum fannst allur
[16]
líkami sinn vera áð slitna 1
sundur af veikindum
áreynslu. En um frekari hlu*
tekningu var nú ekki að rseéa-
Og Andrés reyndi að hang® 3
árinni, þótt af veikum m^1
væri.
Innan stundar kom noks
nýtt fyrir. Tröllkonan Stigah^
hafði verið að smáhverfa sjóu
um manna. Síðast leit huíl
sínum geigvænlegu augum eiriS
og yfir öxl Ægis, svo len^
sem stærð hennar leyfði- ®n
þegar hún hafði horfið sjeI1
Q0
um manna fyrir nokkru,
þessi litli depill, teinæringur
inn, hafði haldið þannig áfua,r
í faðmi hafs og himins, rel
nýtt undur úr sæ.
— Landsýn! kallaði forma^
ur. Leggjum nú stjórann.
Mennirnir litu upp undran
Klakaklæddir fjallatopP9
risu úr hafinu í fjarska. Gífur
legir jöklar.
— Það er Grænland, sa&
Jakob í Dal. Fleiri, sem lan^
höfðu farið í sjóferðum Þarnjj
könnuðust við, að svo myn
vera. ^
Mennirnir horfðu allii" ^
undrun og lotningu á ÞeS^
tröllauknu jökla, ískl®d ^
hafsverðina, sem gseg^u^
þarna eins og nátttröll upP _
hafinu. Andrés gleymdi sl°
veikinni, Hergli og austurtr0?
inu, blóðnösunum og öHuríl
þeim þjáningum, sem ^an _
hafði nýskeð gengið í ge^
um, og horfði hugfangiuu
undrandi á þessi nýju hiu1111^
gnæfandi landamerki. Grsen
land. Eyðiland — land
ingia. — Land, sem seudi ^
frá sér þessar ógurlegu ísUre^
ur, sem náðu heim að str°n
um hans eigin lands og s^°^
HEIMILISBLAP,P