Heimilisblaðið - 01.01.1954, Blaðsíða 23

l!únn yfir höfði sér, virtist
af ýmsu til að hlaða tein-
^ritlginn með. Hvar sem þeir
reyndu, var bitið á. Og menn-
lrnir hlóðu og hlóðu, og því
171611-9 sem þeir fengu og fundu
9ð nóg var til af þarna rétt
lr neðan þá, því meira lang-
bá til að ná í.
En
er á daginn leið, tók veð-
\\ J* ,L
að ókyrrast og skipið að
rekkhlaðast. Bliku dró á loft,
s]^an °kyrrðist og tók að kasta
Þniu til og skvetta sér inn
'\lr korðstokkinn. Þá
faðið
k varð ekki eins auðvelt og
, lr fegnir vildu. Stormurinn
9 fyrr en varði. Myrkrið
var nu
að halda til lands. En
skall á
^0lÞ Um leið. Vindurinn var
a£staaður enn og ekki var
^nzt á að ryðja. Með þessu
^óti
stund
var haldið áfram um
a góðri siglingu.
"7- í>að er ekkert vit í að
la ekki. Við drepum okkur
tneð 1
v., Þessu lagi, sagði Elías á
^VrUrn við Jakoh í Dal. En
. 'ÞUnin um að ryðja kom ekki
v ‘0rrnanninum, svo ekkert
Vlð það átt enn.
"" ^usið þið, ausið þið, Þór-
ald°g ausi® þ'ð, Regin-
, °S Bjarni, helvítis aularnir
fr- Ég fyrirbýð að festa
ól^^akob. Svo kallaði Is-
9Htaf annað slagið fyrir-
l^ir sínar um hækkun og
jjj seglanna, um austur-
kvað annað, sem gera
san * aust:urlnn er það
að segja, að allir þeir,
ekki voru með hendur
9 seglum, höfðu það hug-
íj^I að ausa, því Ægir bók-
h| 6^a klóð inn sjónum og
n^6^31^ skildu vel, hvað þar
rasðdi. En formanni fannst
kluti af skyldu sinni að
^ÍLlSBLABIÐ
áminna og herða á því nauð-
synjaverki, og það með ómild-
um orðum. Ekkert minna
dugði. Og fyrirskipunum var
hlýtt þegjandi og alveg orða-
laust. Líka sáu menn,hvað gera
þurfti stundum og oftar en
ekki, en samvinna var svo góð
með stjómara og seglamönn-
um, að orð og athafnir voru í
fullu samræmi.
En sjórinn ýfðist enn meira,
svo fyrirsjáanlegt var, að aldr-
ei myndu þeir heilu og höldnu
komast með þessa hleðslu alla
leið til lands í slíku veðri. Is-
ólfur var löngu staðinn upp við
stýrið. Stormurinn öskraði
vægðarlaust og reif upp sjóinn,
fannirnar og frostið hertóku
allt, sem fyrir varð. Bylgjurn-
ar skullu á skipinu, hvar sem
þær komust að. Einhver mesti
vandinn var að beita skipinu
beint inn í holskefluna, hve
gífurleg sem hún var. Hún var
of breið — átti hafið sjálft að
grundvelli — til þess að hægt
væri að komast á hlið við hana,
hitt var því bezta ráðið að
stýra beint inn í hana og verj-
ast því þannig, að hiin næði
að skella á skipshliðinni.
— Ryðjið þið, ryðjið þið,
ryðiið miklu, öskraði Isólfur.
Ryðiið þið, Elías og Jóhann.
Og mennirnir tóku til að
ryðia hinum dýrmæta feng í
sióinn aftur, til þess að forða
lífinu. Hver hákarlsskrokkur-
inn af öðrum, lifrarhlössin,
borskur og ýsa, allt dembdist
út, þar til skipið léttist að mun,
en ekki of mikið fyrir góða
siglingu.
En nú tók vindstaðan að
brevtast, bótt lítið væri fyrst í
st.að. Skipið hallaðist á aðra
hlið og deif seglum í sjóinn.
— Lækkaðu seglin. Ætlarðu
að drepa okkur, mannskratti?
öskraði Isólfur enn, um leið og
hann setti viðréttingarhnykk
á skipið og seglin féllu með
leifturhraða. En þau komu upp
fljótt aftur, nær því að fullu,
því skipið var ekki eins drekk-
hlaðið, er það hafði verið rutt,
og það var áður, en nógu hlað-
ið til þess að vega á móti hæfi-
legri þyngd segla með storm-
inum í þau. En nú, þar sem
vindstaðan var að breytast, þá
var brugðið á það.sem sjómenn
kölluðu ,,krussingu“ og mun
vera í því fólgið að haga „segl-
um eftir vindi“, — seglum og
skipi að þessu sinni. En erfitt
reyndist þeim það þarna vegna
sjógangsins.
Skipverjar gáfu Isólfi auga
annað slagið, aðeins augna-
bliks leiftrandi augnaráð. Is-
ólfur stóð þarna þráðbeinn við
stýrið með báðar hendur á
stjórnvelinum. Hann var þrek-
inn og þybbinn á baksvipinn,
einna líkastur standkletti úr
hafinu. En jafnvel af baksvipn-
um mátti sjá, að hver lífseind
mannsins var spennt í bardaga-
móð gegn höfuðskepnunum í
þeirri ægilegu mynd, sem þær
nú réðust að mönnum þessum
og fleyi þeirra. Sigling, austur,
róður og stjórn kallaði alla lífs-
og sálarkrafta þessara manna
til varnar tilveru þeirra og þar
með til þess að bjarga ein-
hverju af því, sem þeim hafði
fénazt í ferðinni. Ljósmat, skó-
leðri, mat, verzlunarvöru. Þó
var vitaskuld mest um vert
að bjarga lífinu, en ótrúlega
djúpt hékk sjávarfengurinn á
lífsmeðvitundinni.
Allt í einu, er skipið hafði
barizt áfram um hafið, á sigl-
[19]