Heimilisblaðið - 01.01.1954, Page 35

Undrunin varð að gleði, og hún
hjartanlega, um leið og hún
stamaði:
— Ég verð að biðja þig að afsaka,
e£ vissi ekki, að þú værir önnur
stofustúlka hjá frænku.
'— Jú, ég er bæði fyrsta og önn-
Ur stofustúlka — og eldabuska líka!
Hann hafði jafnað sig eftir undr-
Utlina og brosti rólega til hennar.
^iðan gekk hann að ofninum og fór
að kveikja upp í honum.
Hún hallaði höfðinu og virti hann
iyrir sér.
— Þú hefur breytzt frá því ég sá
síðast, Duncan.
Já, ég þurfti þess líka með:
~~~ Pabbi minntist á þig fyrir
n°kkrum dögum. Hann ræddi við
^°e Overton um nýjar framkvæmd-
lr- Ég veit ekki, hvers vegna þú
^arst í tal. Við sjáum þig næstum
Þ'h aldrei.
Eldurinn logaði glatt og hann stóð
a fetur. Athugasemd hennar vakti
ia honum fjarstæðukennda hug-
taynd.
Hann sagði fljótmæltur:
Nei, það er óratími síðan ég
séð þig, Margrét. Mundir þú
mundir þú ekki vilja koma upp
a herbergi mitt og drekka með mér
siðdegiste á morgun?
Hún var sýnilega undrandi.
Hvar? Á herberginu þínu?
Hann kinkaði kolli.
Hún vissi ekki, hvernig hún ætti
a® taka þessu boði. En hún hugs-
sem svo, að það gæti verið nógu
skemmtiiegt að sjá, hvernig þessi
Servitri ungi maður byggi. Hann leit
a^s ekki illa út, enda þótt hún
efðj rekizt á hann við þetta hlægi-
leea starf.
Ég get það ekki á morgun,
Sagði hún, — ég ætla út með Over-
totl Isekni.
Hann þagði. Hann fyrirleit Over-
j.11’ Því síðan hann hlaut styrkinn,
^®t Overton ekkert tækifæri ónotað
1 hess að sýna honum lítilsvirðingu.
, ~7 Én ef til vill get ég það hinn
a6inn, sagði Margrét.
J^Hncan var hamingjusamur,
þegar hann kom heim um
° uið. Hann stökk upp stigann,
®n
kmð
8am allt í einu staðar
a annarri
Það var einhver að leika á
^^IMILISBLAÐIÐ
píanó. Hann barði að dyrum. Hann
heyrði svarað og opnaði dyrnar.
— Ég gekk framhjá herbergi yð-
ar, og þá datt mér í hug að kynna
mig fyrir yður. Þér eruð doktor
Geisler, eða er ekki svo? Ég heiti
Duncan Stirling. Ég bý á næstu hæð
fyrir ofan.
Konan við píanóið hætti að leika.
Hún sneri höfðinu og horfði á gest-
inn. Hún virtist vera um það bil
tuttugu og átta ára. Augu hennar
voru dökk og þunglyndisleg. Hún
var í bláröndóttri blússu. Hár henn-
ar var í óreiðu. Duncan hafði aldrei
séð konu, sem var jafn ókvenleg í
klæðaburði.
Hún lék lagið til enda og stóð
svo á fætur.
— Já, einmitt, sagði hún kulda-
lega. Þér eruð hinn óumræðilegi
læknastúdent. Frú Gale hefur lof-
sungið yður síðan ég kom.
Hann hló og svipaðist um í her-
berginu.
Hann gat ekki varizt að segja:
— En hvað þér hafið komið yður
vel fyrir hér. Eigið þér þetta allt
sjálf ?
Svipur hennar varð harður og
kuldalegur.
— Já, það sem eftir er af því.
Hann leit undan augnaráði henn-
ar. Hann vissi, að hún var ungversk-
ur flóttamaður frá Vín, og hafði
verið ráðin við háskólann sem sér-
fræðingur í handlækningum.
— Þegar maður vill fara af landi
burt, þykir manni gott að sleppa,
hvernig svo sem brottförin verður,
sagði hún og það var beiskja í
röddinni.
— Já, ég skil það mæta vel, mælti
hann.
— Ég kann vel við mig í þessu
gamla húsi, sagði hún andartaki
[31]