Heimilisblaðið - 01.03.1956, Side 27

ekkert sagt, tæplega dregið andann. Lóksins
stundi hún upp skjálfandi röddu:
— Ég — ég þarf — ekki að spyrja þig. Mér
er nóg að sjá þig — að sjá, hve þú — skamm-
ast þín fyrir að koma hingað.
Eftir stutta þögn hélt hún áfram:
~~~ En ég vil heyra það allt — allt. Ég hef
gert boð eftir prestinum, svo að hér gætu orðið
n°kkurs konar skriftir hjá þér. Þú skilur, við
kvað ég á.
Eosalie rak upp krampakennd óp. Hún hélt
0lldunum ennþá fyrir andlitinu.
^aróninn, sem orðinn var uppstökkur, tók
utan um handleggi stúlkunnar, kippti þeim frá
andliti hennar og hrópaði:
Talaðu, reyndu að svara!
Rosalie hné niður á gólfið og huldi andlitið
a ný í höndum sér.
■^á talaði presturinn til hennar:
' Heyrðu, stúlka mín. Hlustaðu nú á það,
aern sagt er við þig, og svaraðu skilmerkilega.
i® ætlum ekki að gera þér neitt illt. En við
viljum heyra sannleikann.
denný hallaði sér yfir rúmstokkinn og starði
a Idónustustúlku sína.
T Er það ekki satt, að þú hafir verið í rúmi
lens, þegar ég kom þar að ykkur?
~~ Jú, frú, sagði Rosalie með fingurna fyrir
munninum.
aronsfrúin brast í krampakenndan grát.
denný horfði hvasst á þjónustustúlkuna og
sPurði:
~~~ Hvað hefur samband ykkar staðið lengi?
~~ Erá því hann kom hingað, stundi Rosalie
Upp.
Jenný áttaði sig ekki á því í fyrstu, við hvað
hutl setti.
Erá því hann kom hingað, endurtók hún,
það er síðan í vor?
~~~ Já, frú.
~~~ Síðan hann kom fyrst í þetta hús?
~~~ Já, frú.
IJargar spurningar komu fram á varir Jenný-
En hvernig atvikaðist það ? Hvernig hegð-
hann sér? Hvað sagði hann við þig? Hve-
r skeði það? Og hvernig gaztu gefizt honum
a vald?
u fók Rosalie hendurnar frá andlitinu.
Hún var allt í einu gripin ákafri löngun til þess
að leysa frá skjóðunni, og hún svaraði:
— Hvernig get ég vitað það? Það skeði dag-
inn, sem hann borðaði hér fyrst. Hann heimsótti
mig upp í herbergi mitt. Hann hafði falið sig
í hlöðunni. Ég þorði ekki að æpa af ótta við að
gera hávaða. Hann varð hjá mér. Ég hugsaði
ekkert út í það, hvað ég gerði, og svo fékk
hann vilja sinn. Ég sagði ekkert, af því að mér
fannst hann svo fallegur!
Þá hrópaði Jenný upp:
— En barnið þitt — er hann faðirinn?
Rosalie snökti.
— Já, frú.
Svo þögðu þær.
Rosalie og barónsfrúin grétu.
Jenný réði ekki heldur við tilfinningar sínar.
Augu hennar fylltust tárum, sem runnu niður
kinnar hennar.
Barn þjónustustúlkunnar átti sama föður og
hennar eigið barn! Hún var ekki lengur reið.
Hún fann aðeins til ólýsanlegrar þjáningar og
takmarkalausrar örvæntingar.
Loks tók hún aftur til máls með breyttum
málhreim. Nú var rödd hennar þýð, eins og
rödd konu, sem grætur:
— Byrjaði hann svo aftur, þegar við komum
heim úr ferðalaginu?
— Já, fyrsta kvöldið, sem hann kom heim,
stundi stúlkan á gólfinu.
Jenný fannst eins og rýtingi væri stungið
henni í hjartastað við hvert einasta orð. Um
kvöldið, þegar þau komu heim til Asparlundar,
hafði hann yfirgefið hana vegna þessarar stúlku.
Það var þess vegna, sem hann hafði krafizt
tveggja svefnherbergja.
Nú vissi hún nóg. Hún kærði sig ekki um að
heyra meira. Hún hrópaði:
— Burtu, burtu með þig!
En Rosalie hreyfði sig ekki þaðan sem hún
lá, gjörsamlega yfirbuguð á sál og líkama.
Jenný kallaði þá til föður síns:
— Farðu með hana út, dragðu hana burtu!
En prestinum, sem hingað til hafði þagað,
fannst nú vera kominn tími til þess að flytja
svolitla hugvekju.
— Þú hefur hegðað þér mjög illa, stúlka
mín, sagði hann, — og góður Guð fyrirgefur
þér ekki strax. Hugsaðu um helvíti, sem bíður
71
HEIMILISBLAÐIÐ