Heimilisblaðið - 01.05.1956, Síða 5

j-'fckar vel yfir allt umhverfi Geysis og nálægar
by&gðir. Skammt frá í vestri, handan við fagurt
gróðurlendi, rís mikið fell, sem Bjarnarfell
befnist. Hið efra eru hlíðar þess naktar mjög og
Svipharðar, en undirhlíðar allar eru þaktar
ógarkjarri, hlýlegu og laðandi. 1 norðaustri
j6r Bláfell við himin, svipfagurt og mikilfeng-
egt. Til suðurs og austurs sér yfir víðáttumikið
apdsvseði. Blikandi ár falla þar mót suðri,
Jálsar og orkumiklar, en fríðar gróðurlendur
ySjast hvarvetna út í fjarlægan bláma, þar
6ttl fjöllin móka í órakyrrð. — Þannig er um-
Verfi Geysis.
®r ég hafði dvalizt þarna á fellinu um stund-
arsakir, og virt fyrir mér útsýnið þaðan í ró og
®i> verð ég þess var, að allmargir bílar eru
„ koraa brunandi eftir veginum, sem liggur að
^ 6ysi, og ag nokkrir bílar eru þegar komnir að
Verasvaeðinu. Þykir mér því ráðlegast að hraða
^61- niður af fellinu, því að ég tel víst, að nú
6rði bráðlega tekið til við að ,,framleiða“ hið
^atanlega gos. — Og það stóð heima, því að
^egar ég kom að Geysi, var Sigurður Greipsson
ar fyrir, ásamt fleira fólki, og sýnilega albú-
^bess, að töfra fram gos.
þ ar nú vatnið í hverskálinni lækkað, og var
^ert á þann hátt, að því var hleypt út um
, f til gerða rauf, sem höggvin hefur verið í
a arbarminn. Að því búnu voru 80 kg af
tsapu sett í hverinn og síðan var beðið
ta- Leið nú nokkur stund án þess að neitt
gulegt gerðist annað en það, að fólk var stöð-
ao safnast að hvernum. Loks mátti sjá, að
v^ð var tekið að ókyrrast, og litlu síðar kvað
^ 'iynkur einn, válega þungur, og samtímis
þJ^Ur kúfur á vatnið í miðri skálinni. Allir
U ira hvernum, því að búizt var við, að nú
I 1 gosið að hefjast. En sú varð ekki raunin
ao kom aðeins þessi eini dynkur að þessu
og brátt komst aftur kyrrð á vatnið. Og
ieið* nokkur tími án þess að hverinn léti á
oaera. En svo skyndilega annar dynkur,
^ s konar og sá fyrri, og vatnið tók enn að
Ja- ^ar nú eindregið búizt við gosi. En þó fór
j ’ að þessi ókyrrð hjaðnaði niður eins og i
skiPtið. Leið nú enn dálítil stund, þar til
vat ^ ^ynkurinn kom, og þá fyrst varð ólgan í
ninu áköf og varanleg. Kom nú hver vatns-líi
gusan annarri meiri upp úr hverskálinni. Gosið
var hafið og komst brátt í algleyming. Afar
miklir vatnsstrókar risu og hnigu hver af öðr-
um, með slíkum ofsa, að furðu sætti. I fyrstu
virtist gosið stöðugt verða aflmeira, því að æ
hærra þeyttist vatnið upp, unz gosið náði há-
marki sínu. Mun vatnið þá hafa kastazt um 50
metra í loft upp. Ur því tók orka gossins að
dvína. Vatnsmagnið þvarr smám saman, þar til
alger kyrrð komst á. Aðeins hóglegur gufu-
mökkur sté að lokum upp úr hverpípunni, sem
nú var tæmd af vatni.
Að gosinu loknu tók fólkið að tínast burt frá
hvernum og að síðustu var ég orðinn einn eftir.
Mér dvaldist við að athuga hverinn, sem nú
hafði breytt mjög um svip frá því fyrir gosið.
Hann minnti nú ekki lengur á dulrænt auga,
síkyrrt og starandi. Hann var orðinn að dimmri
gjá ,sem ljósgrá gufa streymdi án afláts upp úr.
Og í því gerfi var hann enn, er ég að lokum yfir-
gaf hann endanlega.
Veðurútlit hafði nú breytzt allverulega til
hins lakara. Himinninn, sem fyrr um daginn
hafði verið mildur og bjartur, hafði nú skyndi-
lega breytt um útlit. Ferlegir skýbólstrar höfðu
93
HEIMILISBLAÐIÐ