Heimilisblaðið - 01.05.1956, Síða 11

Y. BEN-GAVRIÉL:
tW~
Æt.
Lj
ósm
-/
ndin
Enn þann '1
kalla B- " -lag í dag, eíns og á dögum Tyrkja,
' -dúíharmr stærstu bygginguna í eyði-
-* *Khrboi‘ginni, bar sem stjórnin hefur skrif-
®töfur sínar, „serai“. Og þeir sneiða helzt hjá
a6iini, eins ög á dögum Tyrkja. Það er líka
^uáskilið, því það eru ekki nema þrjátíu eða
Jorutíu ár síðan embættismenn soldánsins fóru
Wt úr landinu, en það veítir ekki af nokkrum
óldum til að breyta venjum Bedúína.
En þegar Padil, sonur Mahmúðs, kom í fyrsta
Slnn til borgarinnar, ekki alls fyrir löngu,
sneiddi hann ekki hjá ,,serai“, heldur lagði leið
Slna beint þangað, heim að húsi, sem stóð í
illa hirtum og rykugum pálmagarði. Stjórninni
afði nefnilega dottið það í hug að skrásetja
reikistjörnurnar. Því er hægt að halda fram
^eð töluverðri vissu nú orðið. En ekki vitum
Vlð, hvort þær hafa alltaf talizt til „þeirrar
fíölskyldu“. Ef til vill hafa þær einhvern tíma
verið á reiki langt úti í geimnum, þar sem
astastjörnurnar eru, en svo hefur sólin og
reikistjörnur hennar einn góðan veðurdag náð
fökum á þeim. En hafi þær alltaf tilheyrt sól-
erfi okkar, er um þrjá möguleika fyrir upp-
afl heirra að ræða:
• Sprengingar kunna að hafa orðið á ein-
hverjum takmörkuðum stað á reikistjörn-
unum, svo að brot hafi klofnað úr þeim,
sem síðan hafi gengið sína braut sem hala-
stjörnur.
• Hugsanlegt er, að næstum því fullmynduð
reikistjarna hafi sprungið fyrir ævalöngu,
°g að brotin úr henni séu enn á ferðinni í
geimnum sem halastjörnur og smástirni.
A síðustu tímum hefur þeirri tilgátu verið
Varpað fram, að halastjörnurnar eigi upp-
haf sitt að rekja til sama tíma og reikistjörn-
Urnar. Allt sólkerfið, sólin, reikistjörnurnar,
smástirnin og halastjörnurnar hafi þá mynd-
ftzt á sömu sköpunarstundu í alheiminum.
vopnabirgðir ættflokkanna, og þar sem nauð-
synlegt var, til þess að vekja ekki furðu manna,
að gefa að minnsta kosti upp fáeinar byssur,
bað höfðinginn Fadil að ríða til borgarinnar og
gefa skýrslu í stjómarskrifstofunum. Enda þótt
Fadil væri orðinn seytján ára að aldri, hafði
hann aldrei fyrri komið til borgarinnar.
Á leiðinni hitti hann annan Bedúína, sem var
að koma frá borginni og sagði honum, að málið
væri nú ekki alveg eins einfalt og hann héldi.
Hann sagði, að embættismennirnir heimtuðu
fyrst og fremst af hverjum þeim, sem til þeirra
kæmi, „surah“ (mynd). Fadil hafði áður séð
myndir hjá einhverjum í ættflokknum og var
því alveg með á nótunum um hvað mynd væri.
En hann spurði, hvar hann gæti látið taka af
sér ,,súran“. „Það er ofur auðvelt,“ svaraði
hinn. „Fyrir framan ,,serai“ standa nokkrir
menn með kassa, sem standa á þrem fótum, og
þeir taka af þér mynd, ef þú borgar þeim fimm-
tíu „gurusch“.
Fadil svipaðist því fyrst um eftir mönnum
þessum. Hann fann að vísu þrjá eða fjóra kassa,
sem stóðu á þrem fótum í sólskininu fyrir fram-
an „serai“, en mennina, sem áttu að vera við
þá, fann hann ekki. Hann steig af baki úlfalda
sínum og litaðist um. Að lokum sá hann nokkra
menn sitja á jörðinni undir pálmatré einu inni
í garði, og höfðu þeir teiknað hringi í sandinn
og voru að spila með steinvölu eitthvert spil,
sem hann kunni engin skil á. Bedúíninn gekk
til þeirra og spurði þann, sem næstur honum
sat: „Inte abu-ssúrah?“ (Ert þú faðir myndar-
innar?) Maðurinn, sem var þá einmitt að kasta
steinvölum sínum, leit ekki einu sinni upp,
heldur muldraði eitthvað, sem Fadil skildi ekki.
Þar sem spilamennirnir veittu honum enn
enga athygli, sneri hann sér að Bedúína einum,
sem var að koma út úr skrifstofubyggingunni.
Hann spurði, hvar hann gæti fundið menn þá,
sem myndirnar tækju. Bedúíninn benti með
þumalfingrinum á spilamennina og svaraði:
„Það eru þessir írakbúar, fjandinn gleypi þá
með húð og hári. Þeir tóku af mér sextíu „gur-
usch“, enda þótt þeir eigi ekki heimtingu á
nema fimmtíu.“ Fadil gekk því aftur til hóps-
ins, og þar sem einn spilamaðurinn uppgötvaði
99
HBIMILISBL AÐIÐ