Heimilisblaðið - 01.05.1956, Page 32

sumir hverjir nálguðust að vera hlægilegir í
augum ókunnugra: „Pabbi er kvefaður. Hort-
ence barnfóstra hefur brennt sig á fingri. Kött-
urinn er dauður. Furutréð til hægri hjá hlið-
inu hefur verið fellt. Mamma týndi sálmabók-
inni sinni á leið frá kirkju á sunnudaginn. Hún
heldur, að henni hafi verið stolið.“
Það var einnig minnst á fólk, sem Jenný
þekkti ekki, en nöfnunum skaut upp í endur-
minningum hennar frá bernskuárunum.
Hún hrærðist yfir þessum smáatburðum.
Þetta líktist dularfullri afhjúpun. Allt í einu
fékk hún innsýn inn í liðna tíð, horfna tíma,
sem móðir hennar hafði hrærzt og lifað í. Hún
horfði á líkið, og allt í einu fór hún að lesa
upphátt, lesa fyrir látna móður sína til að stytta
henni stundir og hugga hana.
Henni fannst hamingjusamt bros færast yfir
stirðnað andlit líksins.
Þegar hún hafði lesið bréfin, lagði hún þau
til fóta í rúmið. Henni datt í hug, að eiginlega
ætti að leggja þau með í kistuna, eins og þegar
látin eru blóm.
Hún opnaði nýjan bunka. Á þeim bréfum var
önnur skrift. Fyrsta bréfið byrjaði þannig:
,,Ég get ekki lengur verið án ástar þinnar.
Ég elska þig af öllu hjarta."
Bréfið var ekki lengra og engin undirskrift.
Hún skildi þetta ekki og snéri bréfinu. Heim-
ilisfangið var rétt: „Barónsfrú Le Perthuis des
Vauds“.
Hún opnaði næsta bréf: „Komdu í kvöld,
strax og hann er farinn. Þá getum við verið
ein. Ég tilbið þig.“
Og í öðru bréfi stóð þetta: „í nótt þráði ég
þig ósegjanlega heitt. Ég ímyndaði mér, að þú
værir í örmum mínum. Ég fann snertingu vara
þinna og horfði í eld augna þinna. Mér lá við
sturlun, þegar ég hugsaði til þess, að einmitt
á þessari stundu hvíldir þú við hlið hans og
varst á hans valdi------.“
Jenný var sem bergnumin. Hún skildi þetta
ekki.
Hverskonar bréf voru þetta eiginlega?
Hún hélt áfram að lesa, unz hún fann eld-
heita ástarjátningu, tiltekinn stað um stefnu-
mót, fyrirmæli um að fara varlega og í lok
bréfsins þessi fimm orð: „Fyrir alla muni
brenndu bréfinu.“
Að lokum opnaði hún lítið umslag, er hafði
að geyma þakklæti fyrir miðdegisverðarboð.
Hér var sama rithöndin og á ástarbréfunum,
og undirskriftin var: „Paul d’Ennemarex
Þetta var sá maður, sem baróninn kallaði kser
an, gamlan vin. Kona hans hafði verið bezta
vinkona barónsfrúarinnar.
Hræðilegan grun setti að Jenný, grun,
á augabragði varð að vissu. Móðir hennar hai
átt elskhuga.
Hún henti þessum svívirðilegu pappírssnep
um langt frá sér, eins og um eiturslöngu vasr|
að ræða. Hún hljóp út að glugganum og braS,
í aumkunarlegan grát. Hún hné örmagna a
gólfið, huldi andlitið í gluggatjöldunum, til ÞesS
að stunur hennar heyrðust ekki. Þannig mun
hún hafa legið og grátið alla nóttina, ef knn
hefði ekki stokkið á fætur við að heyra um
gang í næsta herbergi. Ef til vill var þetta
faðir hennar. Bréfin lágu dreifð um rúmið og
gólfið! Ef hann opnaði eitt þeirra, vissi hann
allt.
Hún sópaði saman þessum gulnuðu pappirs
blöðum og lét þau í arininn. Pakkarnir, seIíl
eftir voru, fóru sömu leiðina. Síðan tók hun
annað kertið á náttborðinu og kveikti í papPirS
hrúgunni.
Skær logi blossaði upp og lýsti upp ker
bergið, rúmið og líkið. Þegar eldurinn var
dauður og ekki annað eftir í arninum en ösku
hrúga, gekk Jenný að opnum glugganum
settist. Það var eins og hún þyrði ekki að vera
lengur hjá líkinu. Hún huldi andlitið í hön ^
um sér og grét hljóðlega. Veik andvörp bar
frá vörum hennar: „0, mamma, mamma-
Henni datt í hug hræðileg hugsim. Ef mó ir
hennar væri alls ekki dáin, heldur lægi í dva ’
risi allt í einu upp og færi að tala! Mimdi P^
ekki vitneskjan um þetta hræðilega leynd0^
mál afmá þá dótturlegu ást, er hún bar
hennar? Mundi hún geta kysst hana af jaI
mikilli blíðu og áður? Mvmdi hún geta .
sýnt henni sömu ást og sömu virðingu? ~ j
það var útilokað. Sú fullvissa jók á sorg 0
trega Jennýar.
Nóttin leið. Blik stjarnanna hvarf. Það be ^
aði verðandi morgunn. Yfir tunglið f*r
perlumóða. Dagur var í nánd. ,»•
Jenný minntist næturinnar, sem hún ua
verið við gluggann fyrsta kvöldið, þegar n
kom aftur til Asparlundar. En hve langt v
síðan og allt orðið breytt. Og nú blasti fraU1
tíðin fyrir henni í allt öðru ljósi.
Rauðum bjarma sló á himininn, yndisle^
, rósrauðum bjarma. Hún horfði heinu
um
HEIMILISBLAÐIÐ
120
i