Heimilisblaðið - 01.01.1958, Blaðsíða 23

eti
í1
er hvorki leikari né ræðuskörungur,
eS sneri mér til þessara þekkingarsnauðu
og reyndi að gera þeim það skiljan-
®St, hvað væri í húfi, máske þyldi hann
uppskurð og dæi, en ekki væri það
°nlaust, að skurðaðgerð heppnaðist.
^ sneri við inn í járnbrautarvagninn.
'Uuian sat hin rólegasta að sjá. Ég sneri
^er að henni og skýrði fyrir henni, hvað
^,rir hefði komið, og spurði hana, hvort
^11 vaari fáanleg til að aðstoða mig við
^^ðgerðina, því án hennar aðstoðar
eVstist ég ekki til að framkvæma þetta
að - spurði hana, hvort hún hefði starf-
a sjúkrahúsum. Já, hún hafði starfað á
^ukrahúsi í Cleveland, og hún kvaðst reiðu-
Ultl að aðstoða mig og sagðist skyldi gera
Sltt bezta.
.,Hvar astlið þér að skera manninn upp?“
Spui'ði hún.
”ag veit ekki — máske í skúrnum þarna,“
Sagði ég.
■’HalJið þér að járnbrautin fáist til að
1 a á meðan?“ spurði hún.
£ fór til stöðvarstjórans og tjáði hon-
^ hvað til stæði, en fékk ákveðið nei við
Vl að hann vildi bíða.
”Við megum búast við því, að jámbraut-
he ®fram og við verðum ein eftir í
Ssurn miður skemmtilega félagsskap. En
,-,asbi þeir stillist, ef þér komið með mér
til þeirra.“
. ^íennimir voru í mjög æstu skapi og
^aðurinn hafði ekki sparað að æsa þá
fi f ^ann hafði sagt þeim, að ég ætlaði að
" a með hníf í kviðinn á Pancho og auð-
pð dræpi ég hann.
°g h -^egar t,eir sau nunnuna, sefuðust þeir
. Ueir tóku ofan skítugu hattana sína og
sig.
Slendu
tr-
Hj Un kraup niður við hlið hins sjúka
Qg ns °g athugaði vandlega veikindi hans.
Par sem hún laut niður að hinum sjúka
sk ^1. 1 Slnum tignarlega nunnuskrúða og
ist6Vtti tví ekki, þótt ryk og mold þyrlað-
ájúUnP> ^a fylltust þessir kaþólsku menn
lI^Pri l°tningu, þó fáfróðir væru, og skoð-
t;iL nana sem ímynd kirkju þeirrar, er þeir
lneyrðu
H
Sagði:
uhhan sneri sér að formanninum og
nÞessi maður er hættulega veikur,
læknirinn ætlar að gera á honum uppskurð
og ég ætla að aðstoða hann.“
„Já, en systir. Félagar hans mótmæla því
harðlega."
Hún sneri sér þegar að mönnunum, félög-
um Panchos, hélt uppi bænabandinu og lyfti
krossmarkinu. Mennirnir signdu sig og taut-
uðu eitthvað fyrir munni sér.
,Segið þeim hvað þér ætlið að gera,“
sagði hún til mín.
Ég sagði formanninum, að ég væri ákveð-
inn í að framkvæma uppskurðinn og nunn-
an ætlaði að aðstoða mig. Við gætum máski
flutt hann upp í járnbrautarvagninn og
framkvæmt þar uppskurðinn meðan járn-
brautin staðnæmdist, en það aftók hann
með mjög skringilegu látbragði.
„Ágætt, svo skerum við Pancho upp hér,
systir, — eruð þér ákveðnar í að aðstpða
mig, jafnvel þó járnbrautin fari og við verð-
um að bíða hér til morguns?“
„Já,“ svaraði nunnan ákveðin.
Ég bað formanninn að segja félögum
Panchos um fyrirætlun okkar. Hann yppti
öxlum og fór að útskýra þetta fyrir þeim,
og sagði okkur, að þeir segðu, að ef ég dræpi
Pancho, þá dræpu þeir mig samstundis.
„Já, en gætið að því, að maðurinn er
dauðans matur hvort sem er.“
„Ég skila aðeins til yðar því, sem þeir
segja,“ tautaði formaðurinn. Mig brast þol-
inmæðina. Ég sagði bara: „Fari þeir allir
til helvítis."
Ég leit til nunnunnar, en hún sendi mér
gremjulegt augnatillit, en á eftir læddist milt
bros yfir andlit hennar.
„Þá flytjum við hann í blikkskúrinn
þarna,“ sagði ég og benti félögum Panchos
að koma og hjálpa okkur. En enginn þeirra
hreyfði sig.
„Gerið svo vel að lána mér pístólu yðar,“
sagði ég við formanninn og hann gerði það
orðalaust. Svo bárum við, nunnan og ég,
sjúklinginn inn í skúrinn.
Ég flýtti mér að ná í tösku mína, þar
sem ég geymdi allt, sem ég þurfti á að halda
við uppskurðinn. Þar hafði ég líka tvær
klóróformflöskur.
Dimmt var í skúrnum, því aðeins ein
gluggasmuga var á honum. Við settum tvo
allstóra kassa hvorn við endann á öðrum,
Framh. á bls. 24.
HEIMILISBLAÐIÐ — 21