Heimilisblaðið - 01.01.1958, Blaðsíða 26

NUNNAN.
Frh. af bls. 21.
— og þar höfðum við skurðborðið. Það var
sannarlega ekki álitlegt að gera holskurð á
manninum í slxku umhverfi, en lífið var í
veði. Við fengum ketil lánaðan í eldhús-
inu þeirra og fylltum hann með heitu vatni.
— Systir Theresía, — en svo hét nunnan, —
bretti uþp ermarnar og dró slæðuna frá and-
litinu.
Sjúklingurinn virtist skilja, hvað til stæði,
reis upp og fór að æpa, líklega á hjálp frá
félögum sínum. Systir Teresía reyndi að tala
við hann og fá hann til að vera rólegan. Eg
lét Pancho fá morfínsprautu og svo smá-
dró af honum. Úti fyrir lét illa í félögum
hans. Hvgð ég sagði, man ég ekki, en ég
blótaði víst mikið, því ég reiddist þessum
hálfviltu mönnum.
Svo kom ég klóróforminu fyrir við vitin
á honum og allt varð hljótt.
Ég skalf, er ég tók hnífinn í hönd mér.
En er ég leit á systir Theresíu, hvarf mér
allur óstyrkur. Hún var hugrökk og ákveð-
in. Við reyttum fatatuskurnar utan af Pan-
cho og síðan hófst skurðaðgerðin. Úti fyrir
heyrðust óp og köll og við og við leit for-
maðurinn inn að sjá hvað gerðist. Ég var
mjög hugsandi út af því, ef aðgerðin mis-
heppnaðist og Mexíkanarnir gerðu alvöru úr
hótxmum sínum, að drepa okkur, hugsandi
— vegna Theresíu. En uppskurðurinn virt-
ist ætla að heppnast vel. Við heyrðum þeg-
ar járnbrautin þaut af stað.
Klukkan var að verða fjögur, er ég var
búinn að skera Pancho upp og var að enda
við að binda um sárið. Heyrðum við þá
mikinn hávaða úti fyrir og skot ríða. Systir
Theresía fölnaði upp og bað Guð að hjálpa
sér.
Dyrnar opnuðust og formaðurinn sýndi
sig í dyrunum. Hann sagði að félagar Pan-
chos vildu fá að vita, hvort hann væri lif-
andi. Ég sagði honum að hann væri lifandi,
leyfði honum að koma nær og óskaði svo
að fá að vera í friði meðan ég væri að ganga
frá sjúklingnum. Þegar hann hafði gengið
úr skugga um að Pancho var lifandi, hvarf
hann á brott.
Við vöktum yfir Pancho alla nóttina. Und-
ir morgun tók systir Theresía fram tösku
sína með mat í, smurðu brauði o. fl>»
snæddum við sameiginlega ljúffengan moiS
unverð. Við ræddum um hitt og þetta, eU
vorum glöð, því allt benti til þess, að skui'
aðgerðin hefði heppnast vel.
Um morgxminn vaknaði Pancho til iu
ar meðvitundar. Við töluðum til hans °»
hann svaraði, en hann var mjög máttfan11®;
Þegar hann leit til systur Theresíu, reyf
hann að signa sig, en var svo máttfariuU
að hann gat það ekki, en hún laut niður 3
honum brosandi.
Ég bjó nú eins vel um hann og unnt vUlj
og athugaði líðan hans. Fann ég mel
mikillar gleði, að honum leið eftir atvikurl
ru við
vel.
Félagar hans stóðu úti fyrir og von
og við að kíkja inn um gluggann, og
ar þeir sáu, að hann opnaði augun og
til þeirra, þá þyrptust þeir allir að dyiuU^
um og vildu endilega fá að komast n111
hafði
faðma hann og kyssa.
Formanninum féll ekki að þetta
heppnast vel. Hann hafði búizt við að Þe ^
mundi misheppnast og Mexíkanarnir muU^
skjóta mig þarna á staðnum. Það hefði v
ið ævintýri að hans skapi. . j
Við gættum þess, að Pancho yrði,6var
fyrir ónæði allt fram að hádegi, en þa
von á járnbrautarlestinni. Þá kallaði eg s .
an félaga Panchos og sagði þeim, að nú V
ég að fá leyfi þeirra til þess að flytju ie
þeirra til næstu stöðvar, og koma boP^
í sjúkrahús meðan sár hans væri að S1 ,
Jú, víst fengi ég að taka Pancho meði ^
þeir óskuðu að hann yrði frískur sem tj ^
Þegar járnbrautarlestin kom, bað
manninn að aðstoða mig við að koma SJU
ingnum í járnbrautarvagninn. En hann P
neitaði, og sagðist ekkert leyfi hafa tfl^P
að senda menn sína frá sér. Ég fékk Þa x
af félögum hans til hjálpar, en þá varð ^
maðurinn öskugrár af reiði, reif af ser
inn og tróð hann undir fótum sér.
Við gátum komið Pancho vel fyrir í vU
inum okkar, og lestin rann af stað. V1 ^
um út um gluggann og sáum félaga PaU .^9,
veifa í áttina til okkar — og svo hvarf 1 ^
óásjálega skurðarstofan. En allt í elIlU r
af skot og blýkúlurnar lentu á járnbr»u
vögnunum, — það var síðasta kveðja
mannsins.
24 — HEIMILISBLAÐIÐ