Heimilisblaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 18

LITLI GUÐINN HLO
Er ég var fjörutíu og fjögra ára, á þeim
erfiða aldri, byrjaði ég af hreinni tilviljun
alveg nýtt líf. Það eina, sem ég átti í fórum
mínum frá fortíð minni, var nokkur lífs-
reynsla og lítill, útskorinn, kínverskur stein-
hestur. En þessi litli hestur hafði kostað mig
allt, sem ég hafði áunnið á mörgum erfiðum
árum.
Fyrir „endurfæðingu" mína hafði ég haft
þann vana að nema staðar hvern morgun
fyrir framan glugga lítillar fornminjaverzl-
unar, sem var á horni hliðargötu í námunda
við skrifstofu mína. Það var líka einmitt þar,
sem ég kom fyrst auga á þennan græna
steinhest.
Ég hafði og hef heldur ekki nú til að bera
nokkra þekkingu á forngripum, þar sem ég
hafði aldrei safnað neinu nema umslögum
undan vikukaupi mínu. Ég gat reyndar getið
mér þess til, að hesturinn væri kínverskur,
en ég hafði ekki minnstu hugmynd um, hvers
virði hann var. Ég vissi bara, að hann hafði
eitthvað einkennilegt aðdráttarafl á mig.
I matarhléi mínu gekk ég inn í verzlunina
og spurði, hvort ég mætti athuga hann nán-
ar. Það var einkennileg tilfinning að fara
höndum um hann. Hann var alls ekki kaldur
viðkomu, heldur heitur og silkimjúkur.
Verðið var hins vegar alltof hátt fyrir mig
— fjögur pund! Og þó ég gæti nú séð af
fjórum pundum, var alveg útilokað, að ég
þyrði að kaupa hann.
Ég átti auðvitað fjögur pund. Ég var
meira að segja, eftir hæfilegum mælikvarða,
á góðum vegi með að verða velstæður mað-
ur. Ég átti þá einbýlishús í úthverfi — næst-
um því skuldlaust. Ég átti þvottavél, ísskáp
og sjónvarp — allt svo til fullgreitt. En ég
átti líka konu.
María var reyndar nærri fullkomin. Eng-
inn skynsamur maður gæti óskað sér betri
konu. Hún bjó til bezta mat og hélt heim-
ilinu svo hreinu, að hægt var að sýna það
hvenær sem væri sem ,,hið fullkomna heim-
ili“. En hún myndi aldrei falla fyrir stein-
hestinum, svo mikið var víst.
Hvað ætlarðu eiginlega að gera við hann?
myndi hún strax spyrja. Hvaða gagn getum
við svo sem haft af honum? Ég gat auðvitað
svarað því til, að hann væri algjörlega gagns-
laus, og að ég vildi ekkert sérstakt með hann
— að ég blátt áfram bara gjarnan vildi eiga
hann. En það hefði hún aldrei getað skiliá-
Væri það viðvíkjandi tómstundaiðju, hefði
hún fallizt á það, jafnvel þó að það vseri
dýrt. En að borga fjögur pund fyrir lítinn,
grænan stein, sem yrði ekki einu sinni til
stofuprýði á arinhillunni, það var alveg uti"
lokað.
Ég gat auðvitað keypt hestinn án þess að
láta hana vita. En ég hef aldrei getað þagað
yfir leyndarmáli. Og mig langaði til að njóta
hans — en ekki að þurfa að skammast miu
fyrir hann. Sem sagt hafði ég þrátt íyvVC
þvottavélina og sjónvarpið — eða kannsk1
einmitt vegna þeirra — engan möguleika a
því að eyða pundum, án þess að María viss1-
Eftir ERIC ALLEN
En dag nokkurn áskotnuðust mér óvsenf
peningar: fyrirtækið greiddi mér fimm pund
í ómakslaun. Mér datt fyrst í hug að leyna
þessari góðu frétt. Þá gæti ég keypt ®er
hestinn og sagt Maríu seinna, að ég hefð1
fengið hann á hlutaveltu fyrir nokkra shill'
inga. En þegar ég kom heim um kvöldið v®
það fyrsta sem ég gerði að segja Maríu fra
þessum óvæntu ómakslaunum mínum.
En ég keypti samt sem áður hestinn-
Nokkrum dögum síðar gekk ég um morgun
inn í fornminjaverzlunina, og fimm mínut-
um síðar gekk ég út með hestinn í vasa mm'
um. Ég var eins hreykinn og ég hefði gengið
á Mount Everest. Og peningarnir — já, eg
myndi sannarlega spara þá aftur saman a
einn eða annan hátt. Ég gat t. d. minnkað
230 — HEIMILISBLAÐIÐ