Heimilisblaðið - 01.03.1962, Blaðsíða 7

fæddu, þar sem Frakkar urðu að láta und-
an hvað eftir annað, en jafnan of lítið í
senn og of seint, því að malagassar kröfð-
ust alltaf meira og meira.
Það var mikið lán fyrir Frakkland og
Madagaskar um leið, að svo vildi til, að
Philibert Tsiranana var sterkastur fyrir-
svarsmaður eyjarskeggja. Ha,nn var laus
við einstrengingslegan þjóðernismetnað,
ug viðurkenndi það rólega og æðrulaust,
að Madagaskar gæti ekki komizt af, fyrir-
varalaust, án hjálpar Frakklands. Þegar
landar hans kröfðust þess, að reka skyldi
hvern einasta Frakka burt af eynni, svar-
aði hann: „Get ég tekið að mér símakerf-
ið, þegar það fer úr lagi? Nei, og það get-
ur enginn okkar — ennþá. Þegar við höf-
um lært það, en fyrr ekki, getum við leyft
okkur að segja Frökkum að fara.“
Árið 1958 gaf Frakkland öllum erlend-
um yfirráðasvæðum sínum (nema Alsír)
kost á að velja um það í frjálsum kosning-
um, hvort þau vildu halda áfram að heyra
til franska samveldinu eða segja skilið
við það. Tsiranana hélt því stöðugt fram,
að ekki mætti rjúfa tengslin við Frakka,
°g í ljós kom, að 80% landsmanna greiddu
atkvæði eins og hann. Tveim árum síðar,
26. júní 1960, fékk Madagaskar svo full-
komið sjálfstæði, að loknum vinsamleg-
um samningaviðræðum. Þetta gerðist svo
arekstralaust, að enn eru þeir malagassar
margir, sem alls ekki muna hvaða dag
þetta var.
Daginn sem halda skyldi hátíðlegt sjálf-
stæði landsins, komu sendinefndir flugleið-
is frá næstum öllum löndum austurblakk-
arinnar, Tsiranana tók á móti þeim af
mestu vinsemd og sagði, að hann vonaðist
til, að Madagaskar gæti haldið vingjarn-
legu sambandi sínu við allar þjóðir heims.
Hann þakkaði fyrir hið rússneska vín og
koníak, sem honum barst að gjöf, en þeg-
ar kommúnistar tóku að ræða um skipti
á sendiherrum, verzlunarsamninga o. þ. h.,
lagði Tsiranana áherzlu á það, að Mada-
gaskar væri enn ungt ríki, sem yrði fyrst
að fá tíma til að hugsa sig um. Hann sneri
ekki baki við neinum, og enginn varð móðg-
aður. En hvernig sem það nú er, þá hefur
Madagaskar enn ekki skipzt á sendiherr-
um við eitt einasta kommúnistiskt land.
Enn eru tveir franskir hershöfðingjar
fyrir tveim herfylkjum á Madagaskar —
og þar eru einnig 3000 franskir hermenn.
Gömlu frönsku nöfnin eru enn á götuskilt-
um. Frönsk tunga er enn í heiðri höfð.
Tsiranana tekur enn við franskri aðstoð,
og hann fer ekki leynt með þakklæti sitt.
Hann veit, að fyrr eða síðar heyrir þetta
til liðinni tíð, en hann vill, að það gerist
með eðlilegum hætti og ekki skyndilega.
Honum verður með hryllingi hugsað til
Belgiska Kongó og þess sem gerzt hefur í
mörgum fyrri nýlendum öðrum. Þess vegna
er það von hans, að sjálfstæði Madagaskar
komi til með að þýða jákvæða endurnýj-
un, nýtt blóð, ef svo má að orði komast,
en ekki blóð bað. Og, eins og hann sjálfur
hefur sagt: „Við erum ekki Afríkumenn.
Við erum ekki Asíubúar. Við erum við
sjálfir."
Það munu fáir af yngri
kynslóðinni vita, hver Ru-
dolpli Valentino var, en
hinir eldri muna kvik-
myndahetjuna, sem dó árið
1926. Stöðugt eru lögð á
leiði hans ný blóm frá
syrgjandi konum. í fæðing-
arbæ lians, Torino á Ítalíu,
er þessi stytta af honum.
>
< Hin þekkta, franska
vísnasöngkona Anny Flore
lieldur á verndargrip, sem
hún kallar Florette og sem
á að hjálpa henni að
vinna sér liylli fólksins.
peimilisblaðið
51