Heimilisblaðið - 01.03.1962, Blaðsíða 15

UmfifMr mA^ttr
Smásaga eftir ANDRÉ BIRABEAU.
Bernard Catenat er vissulega geðugur
ungur maður. En hann fær furðulegustu
flugur í kollinn.
Dag nokkurn tók ég mig til og heimsótti
hann. Hann býr í dáindis-íbúð í nýtízku-
legu úthverfi Parísarborgar, því hann hef-
ur álitlegar tekjur. Án nokkurrar sjáan-
legrar gleði tjáði hann mér, að hann hefði
í hyggju að kvænast ungri stúlku ofan úr
sveit, vinkonu Lisbethar frænku hans. Ég
var sífellt að virða fyrir mér umhverfið,
átti þess vegna erfitt með að taka eftir
því sem hann var að segja.
„Hvað er að?“ spurði hann.
>,Æ, ég veit ekki. Mér finnst eitthvað
öðruvísi hér en verið hefur. —“
„Já, það var og,“ svaraði hann og brosti
kæruleysislega. „Ljósakrónan er horfin,
legubekkurinn líka og spilaborðið."
„Ætlarðu að fá þér ný húsgögn?"
Hann hikaði með svarið.
„Nei, gegndi hann seint og um síðir.
„Málið er alvarlegra en svo. Ég get gjarn-
an sagt þér, hvernig í þessu liggur.
Ekki alls fyrir löngu komst ég að raun
uui það, að ég var að verða ástríðumaður
1 spil. Eg spila bridge og póker í einka-
samkvæmum, kúlnaspil og Chemin de fer
1 spilavítunum, og mér hefur alltaf fundizt
þetta ofur sjálfsagt og eðlilegt. En allt í
einu var ég farinn að taka eftir því, að
hendur mínar skulfu og ég fékk hjart-
slátt, -— spilamennskan var orðin mér eitt-
hvað annað og meira en skemmtunin ein.
Það var kominn tími til að láta staðar
numið. En hvernig? Ég er að vísu enginn
auðkýfingur, en á hinn bóginn á ég álitlega
Heimilisblaðið
bankainnstæðu. Þótt ég tapi nokkur þús-
und frönkum eitt kvöldið, hindrar það mig
ekki í því að setjast við spilaborðið aftur
næsta kvöld.
En þú veizt um þær reglur sem ég hef
sett mér. Mér finnst beinlínis siðlaust að
fleygja burt peningum, án þess að hljóta
hegningu fyrir — eða finna að minnsta
kosti til svolítilla óþæginda eftirá.
Þess vegna tók ég eftirfarandi ákvörð-
un:
Þeir peningar, sem ég tók út úr banka
til þess að nota þá í fjárhættuspil, skyldu
teljast peningar sem ég lánaði sjálfum mér
gegn öruggri tryggingu.
Ég sé það á þér, að þú skilur mig ekki,
en þetta er í rauninni fjarska einfalt mál:
Tapi ég hundrað frönkum í spilum, af-
hendi ég, spilafíflið Bernard Catenat, ein-
hvern ákveðinn hlut veðlánaranum Bern-
ard Catenat, sem tryggingu fyrir þessum
hundrað frönkum. Og að sjálfsögðu harð-
banna ég sjálfum mér að nota þennan
hlut, sem um er að ræða, fyrr en ég hef
leyst hann út með hundrað frönkum sem
ég „fékk“ fyrir hann. Ég byrjaði fyrst með
ermahnappana, en nú hef ég gripið til
miklu stærri hluta. Þú sérð þessa stofu —
það vantar ljósakrónuna, og það vantar
borð og legubekk. Langar þig til að sjá
einka-veðlánastofuna mína?“
Hann opnaði dyr fyrir öðrum enda
gangsins. Þar var herbergi, fullt af alls
konar munum.
„Allt er þetta skrifað upp og bókfært,“
sagði Bernard og sýndi mér litla vasabók.
„Fyrir framan heiti hvers hlutar er upp-
hæð sú, sem þeir eru skrifaðir fyrir, og til
þess að halda öllu í viðeigandi reglu, lána
ég sjálfum mér aðeins tíunda hluta þess,
sem viðkomandi hlutur kostaði mig upp-
runalega. Ég efast um, að opinberar veð-
lánastofnanir geri betur.
Eins og þú getur skilið, hefur þetta kost-
að mig ýmis óþægindi. Ég verð einatt að
sjá af vasaúrinu mínu um sinn, og það er
lítillækkandi fyrir mig að þurfa að fara í
heimboð með ódýra slifsisnælu — ég sem
hefi orð fyrir að vera vel-stæður maður.
En ég fylgi mínum reglum fast eftir.“
Ég sá, að honum var fyllsta alvara, er
59