Heimilisblaðið - 01.03.1962, Blaðsíða 28

„Þú vilt þá ekki koma af fúsum og frjáls-
um vilja?“
„Nei,“ svaraði Rinaldo.
„Þá verðum við að beita valdi.“
Að svo mæltu hvarf þessi undarlega vera
úr herberginu. Rinaldo þreif ljóstýru og
flýtti sér út á eftir henni. Dyr ytra her-
bergisins voru læstar og Rinaldo skildi ekk-
ert í því, hvernig veran hefði farið að því
að hverfa svo fljótt á burt. Hann fór aftur
til herbergis síns, læsti dyrunum og lagð-
ist til hvíldar.
Næsta dag fór hann snemma til herberg-
is Violöntu, sem var einmitt að fara til
Dianoru.
„Greifafrúin er ekki frísk,“ mælti hún.
„Ég verð að vera hjá henni í allan dag. —
Yður skal ekkert skorta. Þér fáið kannski
að tala við Dianoru á morgun.“
Á leiðinni til herbergis síns virti hann
fyrir sér nokkur málverk á veggjunum.
Stúlkan, sem færði honum morgunmatinn,
truflaði hann alls ekki.
„Eru svartklæddir munkar hér í grennd-
inni?“ spurði hann stúlkuna.
„Já,“ svaraði hún. Uppi í þessum bröttu
fjöllum fyrir ofan þorpið er klaustur Kar-
melítamunka. Þeir nota svartar hettur.“
„Koma þeir stundum hingað?“ spurði
Rinaldo aftur.
„Þrisvar á ári koma munkar þaðan til
að safna tillögum til klaustursins.“
„Annast munkar frá þessu klaustri
prestþjónustu í höllinni?“
„Nei, hana annast Fransiskus-munkar.
Klaustur þeirra er beint á móti höllinni.
Engar samgöngur eru milli hallarinnar og
Karmelítaklaustursins.
Dagurinn leið, og ekkert gerðist. Um
kvöldið fékk hann þessi skriflegu skilaboð
frá Violöntu:
„Við sjáumst ekki í dag. Þér heyrið frá
mér á morgun.“
Snemma næsta morgun fékk hann þetta
bréf:
„Dianora hefur fengið að vita, að þér
eruð hér. Hún hefur trúað mér fyrir
leyndarmáli yðar, og ég veit nú, hver þér
eruð. Farið strax burt úr höllinni. Þegar
þér fáið þetta bréf, erum við komnar langt
frá höllinni. Þér munuð ekki finna okkur.
Flýið ogbjargið yður. Ef dómari sannleik-
ans kemst að því, hvar þér eruð niður-
kominn. Guð gefi, að þér verðið betri mað-
ur. Guð verndi yður. Violanta.“
Rinaldo greip til byssunnar og ætlaði að
gera skjótan endi á hörmungar sínar, en
hún féll úr hendi hans eins og hann hefði
orðið fyrir losti. Hann sneri sér við í
skyndi og sá svartklædda munkinn standa
þar. Svipur hans var ógnandi, um leið
og hann hvarf út úr herberginu.
Rinaldo greip byssuna sína og hraðaði
sér á burt frá höllinni. Hann hafði ekki
farið langt, þegar svarti munkurinn kom
á móti honum og hóf máls á því sama og
áður.
Rinaldo sinnti ekki áminningum hans
að mæta fyrir dómaranum, og taldi þetta
allt vera brögð gamla mannsins frá Fron-
teja.
Þegar munkurinn birtist í þriðja sinn,
skaut Rinaldo á hann, en hitti ekki.
Munkurinn hló og sagði:
„Heyrðu, minn kæri, skjóttu á hrafna,
en ekki mig. Ef þú gerir þetta aftur, þá
sundurkrem ég þig.“
Þá missti Rinaldo alla stjórn á sér og
réðst á hann, en var þá varpað til jarð-
ar af þvílíku afli, að steinleið yfir hann.
Þegar hann raknaði úr rotinu var
munkurinn horfinn, en blóðið rann úr höf-
uðsári. Rinaldo flýtti sér sem skjótast á
burt.
Hann hafði ekki langt farið, þegar hann
rakst á tötralegan förumann. Hann þaut
hágrátandi upp um hálsinn á Rinaldo og
hrópaði: „Kæri, góði foringi.“
„Hamingjan góða! Er þetta Lodovico?
Hvað er að sjá þig maður!“
„Ég hlýt að líta hræðilega út.“
„Segðu mér, hvað komið hefur fyrir
þig.“
„Þegar ég var sendur til að njósna í
nánd við höll Martagno greifafrúar,
komst ég að því, að hún var þar ekki leng-
ur, heldur í annarri höll. Ég fór þangað.
Ég var rétt að segja kominn þangað, þeg-
ar svartklæddur maður stóð allt í einu
frammi fyrir mér og heimtaði, að ég kæmi
fram fyrir dómara sannleikans. Ég hló
að honum og sló til hans. En það hefði ég
72
HEIMILISBLAÐIÐ