Heimilisblaðið - 01.03.1962, Page 29

ekki átt að gera, því að hann var svo
sterkur, að hann hafði öll ráð mín í hendi
sinni. Svo dró hann mig með sér að kap-
ellu einni. Dyr kapellunnar lukust jafn-
skjótt upp og tveir svartklæddir náungar
komu út og drógu mig inn á fótunum.
Þeir létu mig í eitthvert myrkraskot. Þar
lá, ég nokkra daga upp á vatn og brauð.
Loks var farið með mig fram fyrir þrjá
svartklædda menn, sem kváðust vera
dómarar mínir. Þeir kölluðu mig öllum
illum nöfnum. Þótt þeir segðu, að ég hefði
verðskuldað þyngstu refsingu, dæmdu þeir
mig aðeins til húðstrýkingar. Þannig gekk
það til í marga daga, þangað til svo var
af mér dregið, að ég gat með naumindum
dregizt hingað, eftir að þeir höfðu kastað
ftiér út.“
„Hvað er að heyra þetta?“ sagði Rin-
aldo. „Þetta hefði ég líka orðið að þola,
ef þeir hefðu náð mér á sitt vald. „Komdu,
við skulum kveikja í þessu djöfullega
bæli.“
Hann hafði varla sleppt orðinu, er
svarta veran kom í ljós og sagði með
þrumuraust: „Vesæli maður! Hefurðu
ekki fundið, hve armleggur minn er sterk-
ur? Viltu, að ég gangi að þér dauðum?“
Rinaldo dró hníf sinn úr slíðrun og
veitti þessum óvini sínum mikinn áverka,
en hann reif sig þá lausan og flýði.
„Hvað verður nú um okkur,“ kveinaði
Lodovico. „Nú sækir hann félaga sína til
þess að berja á okkur.“
Skyndilega kvað við bjölluhljómur. Tólf
menn ríðandi á múldýrum komu upp eftir
bæðinni. Ráku þeir þrjátíu laus dýr á
undan sér. Rinaldo ávarpaði þá og bað þá
veita Lodovico hjálp.
„Ef þið viljið borga, þá skulum við setja
undir hann múldýr,“ sagði foringi mann-
anna- „Raunar get ég gert það án borgun-
ar, því að við erum kristnir menn. Við
öfum þegar veitt mörgum hjálp, sem orð-
1 hafa fyrir barðinu á óaldaflokkum Rin-
aldinis.“
Lodovico var bundinn upp á eitt af múl-
cyrunum. Rinaldo ræddi við mennina á
leiðinni.
„Er ekki búið að útrýma óaldarflokk-
UIn Rinaldinis?“
„Það gagnar lítið, þótt tólf séu drepnir.
Alltaf koma nógu margir í staðinn.“
„Er ekki búið að drepa Rinaldini fyrir
löngu?“
„Það er alltaf verið að segja það, en
reynist ávallt ósatt. Þeir klófesta hann
aldrei.“
„Hvers vegna?“
„Á honum vinna engin vopn. Sumir
segja, að hann geti gert sig ósýnilegan. Og
víst er um það, að ekki hefur verið hægt
að handsama hann. Hann sleppur alltaf.
Hann hlýtur að vera í meira lagi slunginn.
Annars vildi ég ekki standa í sporum
hans. Einhvern tíma kemur að því, að
hann hlýtur verðskuldaða ráðningu. Svo
fer þeim, sem gerir bandalag við hinn
illa ...“
„Það gerir hann þó ekki.. .“ tók Rin-
aldo fram í fyrir honum.
„Jú, hann hefur áreiðanlega gert samn-
ing við sjálfan höfuðóvin mannanna. En
hann er ógæfumaður. Hvaða gagn er að
því að vinna alla fjársjóði veraldarinnar,
ef maður bíður tjón á sálu sinni? Bezt er
að lifa heiðarlega og deyja sáluhjálpar-
legum dauða.“
„Það er sagt, að hann geri góðverk."
„Já, stundum. En kemur það af góðu.
Fyrst stelur hann, svo gefur hann. Ann-
ars vil ég ekki dæma hann. Guð blessar
það brauð sem fengið er á heiðarlegan
hátt. Ekki vildi ég svíkja nokkurn mann
né stela.“
Rinaldo sagði: „Já, það er satt. Hann
leggur stund á óheiðarleg störf.“
„Eitthvað annað hefði hann getað lært,
því að óheimskur kvað hann vera.“
„Sagt er, að hann steli ekki sjálfur,“
sagði Rinaldo.
„En hann lætur aðra stela, og það er
það sama.“
Sitthvað fleira ræddu þeir saman. Allt
1 einu varð Lodovico þess var, að þeir
voru komnir upp á hæðina, þar sem kap-
ella svörtu munkanna var. Hann gaf for-
ingja sínum merki. Rinaldo leit upp, sá
kapelluna og skildi, hvernig í öllu lá.
„Svo virðist sem þessi kapella sé göm-
ul orðin,“ sagði Rinaldo loks.
„Því gæti ég trúað. En þangað kemur
Heimilisblaðið
73