Heimilisblaðið - 01.03.1962, Blaðsíða 8

Bréf frá
ókunnugum
Smásaga eftir FREDERIC BOUTET.
StundvíSLEGA klukkan níu gekk Monsieur
Lefresnay virðulega inn á skrifstofu stór-
verksmiðjunnar. Hann tók sér sæti og opn-
aði þau bréf, sem honum höfðu borizt.
Skyndilega virti hann eitt bréfið undrandi
fyrir sér, og las það með athygli:
„Ég elska yður, og ég hef lengi átt í
sálarstríði við sjálfa mig, en nú held ég
þetta ekki út lengur, ég verð að segja
yður það. Síðar skuluð þér fá að vita,
hver ég er. Sjálf er ég hrædd við þessa
ófyrirleitni mína . . . En ást mín er sterk-
ari en ég sjálf. Um nætur, þegar allt er
hljótt, hvísla ég nafn yðar, „Edmond,
Edmond“. Aðeins þegar ég er ein, voga
ég mér að nefna þannig nafn yðar. Ég
sé fyrir mér þróttmikinn svip yðar og
hin einbeittu augu. Við þekkjumst, við
hittumst oftlega. Ég stunda vélritun, til
að leyna því hver ég i rauninni er. Eftir
nokkra daga fáið þér annað bréf. Ég
elska yður.“
Undirskrift var engin, og bréfið var ritað
á venjulegan pappír, í vél af ofur venju-
legri gerð. Monsieur Lefresnay las það
aftur. Hann hrukkaði ennið og braut heil-
ann ákaft um það, hver gæti verið höf-
undur þess. Síðan reis hann úr sæti, gekk
að speglinum og virti lengi og nákvæmlega
fyrir sér spegilmynd sína.
Monsieur Lefresnay hafði jafnan álitið
sig langt fyrir ofan aðra menn, hvað gáfur
snerti og dugnað, en hann hafði aldrei
gengið með neinar grillur um, að hann
væri Don Juan. Þegar hann var stúdent,
hafði hann stöku sinnum lent í smávegis
ævintýrum, en síðan hafði hann gengið að
eiga frænku sína, og starfið hafði tekið
hug hans og tíma allan. Hann var met-
orðagjarn, hafði mætur á peningum, þótti
gaman að gefa fyrirskipanir og ráða fyrir
öðrum. Hann var orðinn 40 ára og hafði
ekki sóað tíma sínum í umhugsun um hið
fagra kyn, mörg undanfarin ár. Enn einu
sinni las hann bréfið. Hann varð beinlínis
hreykinn af því að vera slíkur sem þar var
lýst, og aftur gekk hann fram fyrir spegil-
inn. í rauninni var hann myndarlegasti
maður, honum hafði bara aldrei komið það
til hugar fyrr en nú.
Ég hef verið einum um of hlédrægur,
hugsaði hann.
Hann settist við skrifborðið á ný og
braut heilann. Þetta var kvenmaður, sem
hann þekkti vel, eftir orðum hennar að
dæma; stúlka sem hann hitti oft. En hver
— einhver af vinkonum konunnar hans?
Þær liðu honum fyrir hugskotssjónum:
Þrjár þeirra voru fallegar, tvær þolanlegar
— hann lét hugann ekki andartak hvarfla
að þeim ófríðu — og kona, sem vogaði sér
að skrifa honum, hún hlaut að vera fögur.
En setjum sem svo, að það væri einhver
skrifstofustúlkan hans? Þær voru sex.
Hann hafði aldrei hugsað um þær sem lif-
andi verur, sem hefðu tilfinningar. f hans
augum voru þær aðeins hluti af verk-
smiðjuvélunum, sem hönd hans stjórnaði.
Gat hugsazt, að nokkur þeirra dirfðist að
gefa sjálfum hinum stranga forstjóra
auga? Það væri öllu óþægilegra en ef það
væri aðeins einhver af vinkonum konunn-
ar hans.
Hann hélt áfram annars hugar að fara
í gegnum bréfin. Nafnlausa bréfið hvarf
honum ekki úr huga á meðan hann gaf
undirmönnum sínum fyrirmælin, og hann
var enn að hugsa um það á eftirlitsferð
sinni um verksmiðjuna, sömuleiðis á fund-
um með öðrum síðar um daginn — og enn,
er hann kom heim í einkahúsið sitt í Neuil-
ly um kvöldið. Hver getur hafa skrifað
það? Hver er sú, sem elskar mig? hugsaði
hann þar sem hann sat þögull við matborð-
ið. Og Madame Lafresnay, sem var hljóð-
lát og einskisvirði og bar svo mæddan upp-
52
HEIMILISBLAÐIÐ