Heimilisblaðið - 01.03.1962, Blaðsíða 27

ið á mig. — Ég vil aldrei framar sjá þenn-
an mann.“
Hún settist niður á sófa. Violanta þagn-
aði. Loks tók Dianora aftur til máls og
spurði: „Er nokkuð að frétta?“
„Ókunnur maður er kominn hingað og
hefur beðið um gistingu,“ sagði Violanta.
„Hann veit þó ekki, að ég er hér?“
„Nei. Ég hef heitið honum húsaskjóli, af
því að hann kemur mjög vel fyrir.“
„Veiztu, hvað hann heitir?“
„Hann hefur ekki sagt til nafns síns.“
„Þið skuluð vera varkár. Þið vitið, að
ræningjar eru alls staðar á ferli.“
„Ókunni maðurinn lítur ekki út fyrir að
vera í þeirra flokki.“
„Ekki er allt, sem sýnist. Ég hef sjálf
orðið fyrir því einu sinni. . . Bófarnir dul-
búast, taka sér nýtt nafn og virðingarheiti
og... verið á varðbergi. Jafnvel hinn ótta-
legi Rinaldini... — Guð minn góður! Ef
hann...“
„Hvað gengur að yður, Dianora?“
„Ó, augun-------höfuðið —“
„Greifafrú."
„Þetta líður hjá. Þetta er svimi... Bráð-
um líður mér vel. — Æ, þessi draumur.
draumur! Hjálpaðu mér að hátta.“
Violanta studdi hana inn í hliðarher-
bergi. — Rinaldo fór aftur til herbergis
Violöntu, þar sem hann kastaði sér niður
á sófann og grét beizklega.
Stuttu síðar var dyrum herbergisins lok-
upp. Rinaldo reyndi að herða sig upp.
Stúlka gekk inn í herbergið og sagði:
>,Herra barón! Ég á að vísa yður til her-
bergis yðar.“
Hann reis upp og fylgdi á eftir stúlk-
unni inn í snoturt herbergi. Hún skildi
Ijós eftir hjá honum, fór út og kom brátt
aftur, lagði á borðið kaldan mat, ávexti og
vín.
„Madonna Violanta bað mig að óska yð-
Ur sóðrar hvíldar,“ sagði hún og fór út.
Rinaldo var hvorki svangur né þreyttur.
Komið var að miðnætti, og hann var enn
nress og vel vakandi. — Þá var drepið létti-
oga á dyrnar. Hann lagði við hlustir, en
þá var barið aftur. Hann lauk upp, og
lolanta stóð frammi fyrir honum.
„Mér er það mjög kært,“ sagði hún, um
Heimilisblaðið
leið og hún kom inn, „að þér eruð enn
vakandi.“
„Ó, ég er svo órólegur, að ég get því
engan veginn lýst.“
„Þér hafið heyrt samtal okkar.“
„Ég heyrði allt. Ég var alveg niður-
brotinn.“
„Hvað ætlið þér að gera?“
„Kannski lætur Dianora undan og vill
fá að sjá mig!“
„Það er þegar orðið.“
„Violanta! Vill hún þá tala við mig?
Segið já og gerið mig hamingjusaman."
„Við erum búnar að tala mikið og lengi
um yður, um leið og ég fylgdi henni til
sængur. Ég er búin að undirbúa hana tölu-
vert. Ég vona, að hún vilji hitta yður að
máli að nokkrum dögum liðnum.“
„Ó, Violanta, ef ég...“
„Ekkert að þakka. Ég á yður líf mitt
að launa. — Við ræðum þetta frekar á
morgun.“
Hún fór út, og Rinaldo varð einn eftir
allur í uppnámi.
Hann ætlaði að fara að ganga til hvíld-
ar, er hann heyrði fótatak, sem nálgaðist
herbergi hans. Dyrunum var hrundið upp
og holdgrönn vera, svartklædd, kom inn i
herbergið. Svarta grímu hafði hún fyrir
andlitinu og munkahettu yfir höfðinu. Um
mittið var band með hnútum, en fætur og
handleggir voru berir. Þessi ægilega vera
stillti sér upp fyrir framan hann og benti
á hann ógnandi. Rinaldo stóð kyrr, þreif
til skammbyssu sinnar og spurði:
„Hver ert þú? Hvað vilt þú?“
Veran svaraði með drungalegri rödd:
„Innan sólarhrings skipa ég þér að koma
fyrir hinn réttláta dómara allra þeirra af-
brotamanna, sem í fylgsnum dyljast. Þú
verður sóttur, ef þú kemur ekki af fúsum
vilja.“
„Hvað á ég saman við þig, ókunnan
manninn, að sælda?“ spurði Rinaldo. „Og
hvaða rétt hefurðu til að kalla mig fyrir
dómarann?“
„Vegna misgerða þinna.“
Rinaldo benti honum þegjandi að fara út.
„Svarar þú alls engu?“ spurði svart-
klæddi maðurinn.
„Þetta er svar mitt,“ svaraði Rinaldo.
71