Heimilisblaðið - 01.07.1962, Síða 18

Hann ætlaði að koma hingað til að eyða
rottunni, sem leggst á eplin okkar . ..“
Maríó heyrði, hvar bifreið var stöðvuð.
Farþegi steig út, og síðan ók bifreiðin aft-
ur af stað. Gamli maðurinn vissi, að það
var Franc Scarfia, sem kominn var, löngu
áður en hin óöruggu skref mannsins nálg-
uðust hlustir hans; og um leið og hann
heyrði fótatakið, vissi hann að Louie hafði
sagt satt, að minnsta kosti að einhverju
leyti. Scarfia stóð slangrandi yfir honum.
„Hvar er Rósa?“
„Rósa litla fór í bíó.“
„Þú lýgur!“ hreytti Scarfia út úr sér.
„Rósa er hér einhvers staðar ásamt þess-
um strák — Russo.“
„Rósa litla fór í bíó,“ endurtók Maríó
þolinmóður. ,,‘Og Russo er ekki hér.“
En þetta dugði ekki til.
Skyndilega fann Maríó gamli fyrir heit-
um andardrætti Scarfia framan í sig — og
fingrum hans, sem þrýstu að barkakýli
gamla mannsins. Og þá varð honum ljóst,
að allt það illa, sem hann hafði heyrt um
þennan mann, en haldið vera slúður og
öfund, — það var allt satt.
Hamingjan góða — tilhugsunin ein, ef
hann ætti eftir að fá Rósu!
Kverkatakið var líkast hnífsstungu, og
hann náði vart andanum lengur. En áður
en hann missti svo meðvitund, að heyrn
hans færi, barst honum að eyrum fótatak:
hið hraða, ákveðna fótatak Hardys lög-
regluþjóns. Og það jók gamla manninum
þrótt til að streytast enn á móti.
„Þú ert genginn af vitinu,“ tókst honum
að hvísla. „Hardy lögregluþjónn er að
koma.“
Hardy lögregluþjónn! Kverkatakið losn-
aði. Scarfia hafði mannsblóð á samvizk-
unni. Og hann var að eðlisfari raggeit, sem
reiðubúinn var til að leggja á flótta.
Það þóttist Maríó vita. Og hann sagði:
„Að líkindum leitar hann um allt húsið.
En það stendur eplatunna niðri í kjallara;
hún er næstum tóm. Farðu niður þangað,
bakdyrameginn. Tunnan stendur uppi við
vegginn, beint þegar inn er komið. Þú get-
ur ekki annað en komið auga á hana . . •“
Hardy lögregluþjónn gekk þunguni
skrefum upp verandartröppurnar. „Gott
kvöld, Maríó . . .“
„Gott kvöld, Hardy minn.“
Þeir voru ágætis vinir. Hardy var vanuí
að koma til gamla mannsins daglega uF
sama leyti, til að tala við hann og Rósu og
þiggja eitt eða tvö epli, sem stóðu honuú1
jafnan til reiðu.
„Jæja, ég hafði hugsað mér að gera út
af við þessa rottu, sem étur frá okkui'
eplin,“ hóf hann máls, glaður og hress að
vanda.
„Alveg ljómandi. Það er ein andstyggðai’
rotta, það má segja,“ sagði Maríó gaiuú
og hló við lágt.. .
„Heyrirðu til hennar . . . heyrirðu ekkí,
hvíslaði hann, þegar þeir voru komnir að
kjallaradyrunum.
Hardy lögregluþjónn lagði við eyru. „JU|
ég heyri til hennar . . .“
„Bíddu. Stilltu þig um að kveikja á vaSU'
ljósinu, þú getur hrætt hana á brott. Láttu
mig heldur sýna þér, hve örugglega bliuú'
ur maður getur hleypt af byssu . . . Ég reuu
á hljóðið, lagsmaður . ..“
Hardy rétti honum lögreglubyssuna sínU’
Skothvellur glumdi við í kjallaranuiu-
svo varð dauðaþögn.
„Nú máttu gjarnan kveikja á vasaljó3'
inu,“ sagði Maríó ofur rólega.
Hardy lögregluþjónn kveikti, og i'a^
óðara upp undrunaróp. Svo hljóp hann n$'
ur kjallaratröppurnar.
Að andartaki liðnu heyrði Maríó haUu
koma aftur. „Tók hún ekki til fótanna?
spurði gamli maðurinn.
„Jú,“ svaraði Hardy lögregluþjónn, 1
nokkuð óvenjulegum tón. „Jú, svo sannai'
lega flæmdir þú rottuna, Maríó.“
Maríó greip sem snöggvast upp í hálsú111
með hendinni. Hann fann enn fyrir sviÖu
eftir kverkatak Franks Scarfia.