Heimilisblaðið - 01.11.1972, Blaðsíða 4

Lourdes, hins kaþólska helgistaðar sem frægur
var um heim allan fyrir þær sakir hversu
margir höfðu orðið þar heilbrigðir, sem taldir
höfðu verið ólæknandi. Við höfðum nokkrum
árum áður orðið ágætir vinir Franz Werfels,
höfundur bókarinnar Óður Bernadettu, sem
rekur sögu hins helga staðar. Síðasta hluta
bókarinnar hafði Frans skrifað einmitt fyrir
framan stóra arinin í veitingahúsi okkar, og
ég hafði hlustað hugfangin á frásögur hans
af því kristilega þolgæði og þeim kærleika,
sem einkennir alla þá sem starfa við hinn
helga stað í Lourdes. Nú brauzt einmitt sá
staður fram í huga mér sem hið síðasta hálm-
strá — hin eina von og tækifæri Pierres.
Ekki var ýkja erfitt að finna eitthvert til-
efni til Evrópuferðar, því að í Sviss og Aust-
urríki voru til sérfræðingar sem e. t. v. gætu
hjálpað honum. Og þegar við værum á annað
borð komin handan yfir haf, gæti heimsókn
til Lourdes orðið mjög eðlilegur áfangi, því
að þangað hafði mig lengi langað að koma.
Pierre féllst á ao takast ferðina á hendur,
en fremur áhugalaus þó. Ég seldi ýmislegt af
því sem við áttum, keypti lítinn station-bíl
sem þó gat rúmað hjólastólinn, og í janúar
1956 lögðum við af stað, haldin nokkurri von
og eftirvæntingu.
Við ókum frá Kaliforníu til New York,
sigldum yfir Atlantshaf og héldum sem leið
liggur frá Le Havre til Parísar. Þegar við
höfðum dvalizt þar í þrjá daga, sagði Pierre
allt í einu: „Ég er að verða þreyttur á lækn-
um. Við skulum halda rakleitt til Lourdes."
Fyrsta kvöldið sem við vorum í Lourdes
hélt Pierre kyrru fyrir á gistihúsinu á meðan
ég gekk til hellisins. Þar fann ég fyrir straumi
kærleika og friðar, sem hríslaðist um mig
alla. Enda þótt Pierre fyndi fyrir því sama,
þegar hann vitjaði staðarins nokkru síðar á-
samt mér, hélt hann fast við sína fyrri tor-
tryggni og efa. Dag hvem sem við fórum
til staðarins, gaf hann sig á tal við alla þá
sem nenntu. að hlusta á hann og útmálaði fyr-
ir þeim hvers vegna hann tryði ekki á Guð
eða kraftaverk. Svo furðulegt sem það var,
þá varð enginn til þess að andmæla honum.
Prestar, nunnur og pílagrímar hlustuðu á
hann og brostu við dauft, en sögðu ekki neitt.
En með hverjum deginum varð Pierre rauna-
mæddari en nokkru sinni.
Tveim vikum eftir komu okkar þangað var
þrettán ára stúlka borin inn í hellinn. Búið
var að framkvæma á henni þjáningarfullar
skurðaðgerðir hvað eftir annað og taka af
henni báða fætur. Engu að síður töldu lækn-
ar vonlaust um að lækna hana af þeim sjúk-
dómi, sem hún var haldin. Pierre, sem var
mjög barngóður maður, komst mjög við af
þessu; ef að vesalings stúlkan gerði sér vonir
um að læknast af kraftaverki einu saman, þa
var það í hans augum sjálfsblekking af versta
tagi. í beizku vonleysi augnabliksins spurði
hann hana, hvort hún byggist við því, að Guð
léti hana fá fæturna aftur.
Það fór hrollur um mig — það var ekki líkt
Pierre að láta annað eins út úr sér. En stúlk-
an litla svaraði brosandi, að auðvitað gerði
hún sér ekki vonir um það. Hún kvaðst vera
komin til Lourdes til þess að hljóta innri styrk.
Því næst spurði hún Pierre hvers vegna hann
væri svona dapur og vondaufur, úr því að
honum liði þó miklu betur en henni sjálfri
— því að ekki var hann neinsstaðar þjáður.
Orð hennar gengu Pierre hjarta nær. Þegar
hemið var brotið daginn eftir á baðlauginni og
litla stúlkan lögð niður í kalt vatnið, íór
Pierre einnig fram á að fá að laugast. Lækn-
ar höfðu sagt, að undir engum kringumstæð-
um mætti honum verða kalt né hann vökna,
en ekkert varð honum þó meint af baðinu —
þvert á móti fannst honum hann vera mjög
endurnærður á eftir.
Upp frá þessum degi tók Pierre að gera
sér betur grein fyrir því, hvað sönn hamingja
er. Eftir þetta ók hann um í Lourdes í hjóla-
stól sínum þann tíma sem við áttum eftir að
vera í Lourdes. Auðsjáanlega hafði heilsu
hans ekkert farið fram við dvölina þarna, en
hið ágæta skap hans var öllum ljóst. Hann
hvatti aðra, hughreysti þá og breiddi sólskini
kringum sig — hann var aftur orðinn sá eðli-
legi, skilningsríki maður, sem hann hafði áð-
ur verið. Jafnframt gerðist breyting á afstöðu
hans í trúarlegum efnum, enda þótt honum
væri enn ekki hugleikið að ræða um það.
Dag nokkurn var Pierre fyrir tilviljun sett-
ur í laugina um leið og ungur írlendingur.
200
HEIMILISBLAÐlP