Heimilisblaðið - 01.11.1972, Blaðsíða 14

sagði hún að ég færi í taugarnar á sér. Að
ég væri leiðinlegur. Þá var það sem fagra brú-
in mín brotnaði í spón. Það buldi við brestur,
og allt varð dimmt. Ég sökk.“
„Var ekki hægt að gera við brúna?“
„Gera við? Nei, það var ekki hægt.“
„En þér voruð þó ekki dáinn?“
„Nei, en ég dó rétt á eftir. Ég skreiddist
að skrifborðinu og tók eitt af eyðublöðum
Western Union-símskeytanna upp úr skúff-
unni og sendi skeyti til forsjónarinnar þess
efnis, að ég óskaði að deyja. Síðan settist ég
í hægindastólinn og beið.“
„Fenguð þér svar?“
„Já. Hálftíma síðar kom engill. Hann var
klæddur í einkennisbúning Western Union, en
samt var hann engill. Hann tjáði mér, að
Herrann hefði lesið skeytið og vildi gjaman
verða við ósk minni. En þar sem mikið bær-
ist til hans af þess konar tilmælum, væri það
reynsla hans, að fólk sem sendi slík skeyti
hefði ekki alltaf hreint mjöl í pokanum, og
þess vegna væri hann kominn til að spyrja,
hvort ég hefði einhvern bakþanka í þessu
sambandi og hver hann þá væri.“
„En þér hafið þó áreiðanlega ekki haft
neinn bakþanka?"
„Jú, það var nú einmitt það. Ég hafði
nefnilega ekki gefizt upp við Anitru. Það gat
ég ekki. Úr því ég gat ekki fengið hana í jarð-
lífinu, þá varð ég að fá hana á himnum. Það
var semsagt bakþanki minn, að ég gæti hitt
Anitru á himnum og gifzt henni þar.“
„En þá varð Anitra að deyja líka,“ sagði
ég og lét eftir þeirri löngun minni að vera
rökfræðilega samkvæmur.
„Það var einmitt það, sem engillinn sagði
við mig, en Herrann hafði hugsað sér að
Anitra skyldi lifa lengi á jörðunni, hún átti
að verða meira en sjötug, en ég sagðist vel
geta beðið svo lengi, bara ég gæti verið viss
um að fá hana; ég gæti bara ekki reikað um
í jarðlífinu án hennar og beðið, það væri
óbærilegt.“
SKRÍTLUR
Palli: Ég er gæddur þeim einkennilega hæfi-
leika, að vita hvað aðrir hugsa um mig.
„Fenguð þér þá leyfi til að deyja?“
„Já, það fékk ég,“ svaraði litli maðurinn
og brosti í sæluhrifningu.
„En hvað kemur þá til, að þér gangið hér
um Broadway svo síðla kvölds?“ spurði ég.
„Það er svo annað mál. Þér spyrjið svo
margs. Líklega skiljið þér mig ekki.“
„Hvar er Anitra niðurkomin?“
„Ekki veit ég það. Ég hef ekki talað við
hana síðan þennan dag í Baltimore, þegar hún
kom ekki í matinn. En nú eru ekki nema 49
ár þangað til við sjáumst aftur.“
Við vorum komnir að hominu á 49. götu,
og litli maðurinn nam staðar.
„Búið þér í þessu hverfi?“ spurði ég.
Ástin benti á hæstu byggingu veraldar,
Empire State Building með 102 hæðir, og
sagði:
„Ég bý þarna uppi.“
„Á hvaða hæð?“
„Á 103. hæð,“ svaraði hann. „Og góða nótt,
helmingur.“
Svo hélt hann áfram léttum skrefum og
stuttum. Ég stóð kyrr og horfði á eftir hon-
um. Þegar hann kom á homið á Fifth Avenue,
snéri hann sér við.
Ég hafði verið svo undrandi á honum, að
ég hafði steingleymt því að spyrja hann hvers
vegna hann kallaði mig Helming. En nokkr-
um dögum síðar var ég í brúðkaupsveizlu,
þar sem brúðguminn lét þau orð falla í ræðu
sinni, að sú goðsögn væri til, að upprunalega
hefðu mennimir verið í kúlu-formi, og þannig
væru þeir sjálfum sér samkvæmir; en þeir
hefðu verið of hreyknir af sjálfum sér, og
þess vegna hefði þeim verið refsað með því
að kljúfa þá í tvo helminga — sem væru
jafnan óhamingjusamir og leituðu óaflátan-
lega að þeirri hálfkúlu sem gæti gert þá ham-
ingjusama í lífinu.
Þetta var skynsamur náungi, þótt smár
væri. Ég hefði átt að spyrja hann um hans
raunverulega heimilisfang, en einnig því
gleymdi ég á meðan tækifæri gafst til.
Stína: Það hlýtur að vera óskemmtilegt
fyrir yður.
210
HEIMILISBLAÐIÐ