Heimilisblaðið - 01.11.1972, Blaðsíða 30

Hann hallaði sér þreytulega áfram og
studdi olnbogunum á hnén.
„En þetta hefði ekki þurft að fara svona,
það er það hörmulega. Ég get ekki enn skil-
ið hvað gerðist. Uppskurðurinn hefði átt að
takast. En í þess stað ...“ Hann herpti sam-
an varirnar. „Ef til vill var ég of þreyttur,
eða ef til vill hafa hendur mínar tapað leikni
sinni.“ Hann brosti dapurlega. „Þetta er ó-
skemmtileg játning, Natalie.“
„Þannig mátt þú ekki tala!“ hrópaði hún,
ákveðið og skipandi. „Vafalaust hefur ekki'
verið hægt að bjarga honum. Það er ekki
hægt að gera ráð fyrir því að allar skurð-
aðgerðir takist vel.“
„En það var engin ástæða ... að minnsta
kosti engin skiljanleg ástæða ... mér finnst
ég ... ó, Natalie. Mér finnst ég vera morð-
ingi.“
„Bob. Hvorugt þeirra tók eftir því, að
hún kallaði hann nú fomafni í fyrsta skipti
á skrifstofunni. Hún stóð á fætur og lagði
höndina á öxl hans. „Bob, vertu nú svo góður
að tala ekki meira um þetta. Þú mátt ekki
hugsa svona. Ég skil ekki hvað er að þér.
Ég hefi aldrei séð þig þannig fyrr. Þú ert
þreyttur. Þér finnst þú hafa beðið ósigur.
En þú sérð þetta allt í réttu ljósi á morgun."
Hann sagði ekkert, en greip hendi henn-
ar og þrýsti hana. Loks sleppti hann henni,
en sat kyrr. Hún stóð við hlið hans, horfði
á hann, en vissi hvorki hvað hún átti að
segja eða gera. Hún þráði að hughreysta
hann. Hún hefði viljað fórna öllu í heiminum
til þess að mega vefja hann örmum, og láta
dökkhærða höfuðið hans hvíla við brjóst sér.
Fallega andlitið hans var harmþrungið, og
gráu hárin í vöngunum urðu meira áber-
andi í síðdegissólinni. Hann leit út fyrir að
„Mér hefur aldrei mistekist uppskurður
fyrr á þennan hátt,“ hélt hann áfram, eftir
stutta þögn. „Ég hefi alltaf getað fundið
skýringu á því, ef illa hefur farið. Ég re
næstum skelfdur við tilhugsunina um það,
að þurfa að gera fleiri uppskurði, og að mér
mistækist aftur.“
„Bob,“ sagði hún biðjandi. Hún lá á hnján-
um við hlið hans og hélt föstu taki um hand-
legg hans. „Þú mátt ekki ... þú mátt ekki
tala svona. Þetta hefði ekki farið svona, ef
þú hefðir ekki verið sjálfur sjúkur. Þú lítur
út fyrir að vera veikur, Bob. Farðu nú heim
og hvíldu þig.“
Svo þvingaði hún sig til þess að bæta við:
„Farðu heim, og talaðu við frú Bradbum,
svo að þú róist.“
„Hún er ekki heima.“
Hún stóð á fætur og starði undrandi á
hann. „Ekki heima?“
„Nei. Fór til Suður-Frakklands, til ein-
hverra vina, sem eiga skemmtisnekkju. Ég
veit ekki hvað hún verður lengi í burtu. Senni-
lega nokkrar vikur.“
Hún sagði ekkert, stóð hægt á fætur og
gekk að skrifborði sínu. Marjorie hafði farið
burt, einmitt þegar hann þarfnaðist hennar.
Og var hún sjálf ekki einnig með ráðagerð
um að fara, og segja upp starfi sínu hjá
honum. Það hafði verið ætlun hennar, að
segja honum þetta, um leið og hann kæmi,
en hvernig gat hún gert það nú? En ég verð
að gera það, hugsaði hún. „Ég verð. Annars
er ég glötuð.“
Hann hafði risið á fætur, og reikaði til
dyranna á skrifstofu sinni.
„Mér þykir leitt, hvað ég hagaði mér
heimskulega," sagði hann — „en mér hefur
orðið styrkur í því að tala við þig um þetta.
Við gætum ef til vill borðað saman í kvöld?
Á fallegum og hljóðlátum stað. Ef til vill
hafa þetta ekki verið mistök mín. Ef til vill
hafa taugarnar ekki verið nógu sterkar. Ann-
ars hélt ég að ég hefði taugar, sem aldrei
biluðu. Hvað sem því líður, langar mig til
að segja þér nánar frá þessu. Það yrði mér
meiri hjálp, en ég fæ með orðum lýst.“
Hún svaraði honum með því að hneigja
höfuðið, og hann fór.
Hún stóð og studdi sig við skrifborðið, föl
og skjálfandi. Henni fannst sem eitthvað ó-
afturkallanlegt hafi gerzt. Eitthvað sem var
ekkert skylt því, þótt þau borðuðu saman
kvöldverð. En það var útilokað að vera með
nokkra hugaróra. Hún var ákveðin í því, að
segja upp, þegar Marjorie kæmi heim.
Þegar hún var að klæða sig um kvöldið,
kom Annabel inn.
Framhald
226
HEIMILISBLAÐIÐ