Heimilisblaðið - 01.03.1979, Blaðsíða 8

þeim, hversu falleg og skynsöm stúlka
hún var, þessi sem hann hafði borið gæfu
til að vinna.
Þau urðu ásátt um það, að veizlan skyldi
haldin heima hjá Nancy, og stúlkan og
móðir hennar sneru sér heilshugar að und-
irbúningnum. Andrew kom sjálfur í tæka
tíð þennan eftirmiðdag og hjálpaði til við
að færa til þung húsgögn, því að ætlunin
var að gestirnir gætu dansað. Nancy tók
á móti honum með eldhússvuntuna utan
um sig, sló örmunum um háls hans og
sagði: „Ég get varla trúað því, að þetta sé
allt saman veruleiki! Ég hef aldrei haldið
að nokkur gæti orðið svona hamingjusam-
ur eins og ég. Ég er svo hamingjusöm, að
ég er næstum því hrædd við að viðurkenna
það!“
Hann hélt henni frá sér andartak, virti
broshýrt andlit hennar fyrir sér og sagði:
„Ekki á morgun, ástin mín, heldur hinn
— þá erum við gift! Þá ert þú mín um
alla eilífð!“
Hún lagði höfuðið að öxl hans og stundi
værðarlega, og þar sem þau stóðu þannig
þögul, var það í sjálfu sér jafn mikil ást-
arjátning og þúsund blíðuorð.
Þá var það, að síminn hringdi svo gall
við; hljóðið var eins og hnífstunga í sjálfa
kyrrðina. Nancy losaði sig úr faðmi And-
rews og tók upp símtólið. Andartaki síðar
sneri hún sér að honum, og þá var sem
öll gleði hefði verið burtu máð úr svip
hennar. „Viljið þér bíða andartak," sagði
hún lágt í símann. Síðan lagði hún hann
frá sér og gekk til Andrew.
„Andrew. Þú verður að hjálpa mér.
Þetta er Philip. Hann hefur orðið fyrir
alvarlegu bílslysi. Hann liggur á spítala
og langar til þess að ég tali við sig . . . “
Það kom hörkusvipur á Andrew.
„Einmitt það.“
Hún sveiflaði handleggnum eilítið eins
og í beiðni.
„Elsku vinur, þú gerir mér ekki auð-
veldara fyrir. En mér finnst það skylda
mín að fara til hans.
Hún var nánast skelfd, þegar hún sa,
hversu beiskjublandinn svipur Andrews
var orðinn. Hann sneri sér frá henni og
gekk að glugganum. Hún sá að hann
kreppti hnefana og átti fullt í fangi nieð
að stilla sig. Svo sneri hann sér að henni
aftur, án þess að gánga til hennar.
„Heyrðu mig nú, Nancy, reyndu að beita
skynseminni. Þú skuldar þessum Phihp
ekkert, það er nú eitthvað annað. Hinsveg'
ar finnst mér, að þú skuldir mér — sVO'
litla tillitssemi. Ég krefst þess, að þ11
gleymir þessum Philip!“ ■
„Þú veizt, að ég hef gleymt honum.
veizt, að þú ert eini maðurinn í öllum heim-
inum. fyrir mig. En ég ... ég get ekki
brugðizt . . . “
Hann mælti í tóni, sem hún hafði aldi’el
heyrt til hans fyrr: „Þú ert gengin af
vitinu! Veiztu, að eftir hálfan annan tíma
kemur hingað fólk sem við höfum boðið
til veizlu . . . ?“
„Já, veit ég vel, Andrew, en reyndu bai’a
að skilja mig: Hann er einmana. Hann
hefur slasazt mjög mikið og illa. Og
er eina mannveran sem hann kærir sig
um að sjá, — og hefur nokkurn tíma kæi’t
sig um í rauninni, því það er ég viss um*
Hann kom illa fram við mig aðeins af þvl’
að hann er veikgeðja, en ég var sú eina
sem honum þótti í rauninni vænt um. h11
verður að segja gestunum, að ég hafi nauð-
synlega þurft að fara í sjúkravitjun. Ég
kem aftur eins fljótt og ég get.“
„Þú hlýtur að vera gengin af vitinU>
Nancy, fullkomlega gengin af vitinu • • •
Hún gekk aftur að símanum, tók upP
tólið og sagði: ,Já, ég kem.“
Andrew gekk að henni fokvondur, °°'
þegar hún hafði lagt á greip hann um
handlegg hennar. Hún hafði lengi vitað,
að Andrew átti það til að vera uppstökkuÞ
þótt hann stillti sig að öllum jafni, en 1
44
H E I M I L I S B L A Ð I Ð