Heimilisblaðið - 01.03.1979, Blaðsíða 27

Lásbogi Hvíta Arnar
BARNASAGA EFTIR VALDEMAR LARSEN
Carla Aage var indíánahöfðingi. Hann
V;u' i'íkulega skreyttur höfðingjabúnaði
llleð höfuðfjöðrum og stríðsöxi, og baráttu-
hi'óp hans kvað við í öllu einbýlishúsa-
hverfinu, þar sem hann réði einn ríkjum
ahavega þegar mömmu hans var ekki
hlt í höfðinu.
Hann var einbirni og sem slíkur í miklu
eHirlæti í fjölskyldunni, en þetta var
hi'austur og fjörmikill drengur, sem þoldi
Vel þesskonar atlæti án þess að verða óþol-
andi með öllu.
Honum var sá hæfileiki gefinn í ríkum
lnæli að geta skemmt sér vel einsamall.
Oftast var hægt að koma að honum nið-
ln’sokknum í einhverja áhugaverða
óreng-jabók, sem hann svelgdi í sig liggj-
andi þversum í hægindastól, ellegar önn-
nrn köfnum við að framkvæma einhverjar
. r hetjudáðir sem hann hafði lesið um
1 bókunum. Kannski var hann á trígris-
óýraveiðum í villikjarri garðshomsins, eða
lann lá í leyni fyrir einhverjum vegfar-
anda með vasaklút bundinn fyrir vitin og
stóru hvellhettubyssuna sína í höndunum,
leiðubúinn til að hleypa af. En hann gat
allt eins vel verið prinsinn úr einhverri
^vintýrabókinni, með riddarahjálm og
SVenð, eða þá Tarzan, apakonungurinn,
Sem rak upp slík siguróp að bergmáluðu
1 öllu hverfinu. Það vildi Carl Aage til
laPps, að í nágrenninu bjó mestmegnis
snrnalt fólk gætt nægri þolinmæði, enda
notfærði hann sér þá aðstöðu ríkulega.
Umhverfis garðinn að húsabaki var
stauragirðing. Ef hann klifraði upp á
^nmlan trjábol, sem stóð þar, þá gat hann
séð lnn í garðinn hjá Inger Lise. Hún
H E 1 M I L I BLAÐIÐ
þurfti aftur á móti ekki annað en fara
upp á bekk sín megin til þess að sjá yfir
gervallt konungsríki Carls Aage; og þó
var reyndar annar staður þar sem börnin
gátu séð hvort annað án nokkurrar sér-
legrar fyrirhafnar: Á einum stað í staura-
girðingunni hafði einn plankinn brotnað,
og einmitt í réttri hæð.
Þennan dag var Carl Aage indíánahöfð-
inginn Hvíti Örn. Allan eftiimiðdaginn
í gær hafði hann dundað við að útbúa sér
stóran lásboga, og árangurinn hafði farið
fram úr öllum vonum. Hann var allt að
því metri á lengd og hinn álitlegasti grip-
ur, og honum fylgdi löng bambusviðarpíla
sem að auki var skreytt stélfjöður og
skörpum oddi. Móður hans fannst næstum
nóg um, þegar hún sá þetta; en þar sem
hann hafði svo mikið á sig lagt við að út-
búa þetta allt, hafði hún ekki fengið af
sér að banna honum að leika sér með grip-
inn. Auk þess var hann líka aleinn í garð-
inum.
Og Carl Aage skemmti sér konunglega.
Hvað eftir annað lét hann örina fljúga
af bogastrengnum. Stundum faldi hann sig
í runnaþykkninu, en stundum hljóp hann
um grasflötina, og þegar honum heppn-
aðist að láta örina standa fasta í bréki
einhvers af gömlu trjánum, þá gall við
siguróp hans svo hreystilega, að Inger Lise
klifraði að lokum upp á garðbekkinn sín
megin.
„Æ, hvað þú ert hávær í dag, Carl
Aage,“ sagði hún með uppgerðar ávítun.
Það átti sér nefnilega stað sídegisverðar-
teboð fyrir allan brúðuhópinn hennar meg-
in landamerkjalínunnar, og þetta striðs-
63