Heimilisblaðið - 01.03.1979, Blaðsíða 22

og- menn hans mundu án efa standa við
hlið honum. Hér þýddi ekki neitt að vera
með neina samninga lengnr. Nú var aðeins
eitt eftir: Opinber mótspyrna, stríð upp
á líf og dauða.
Apache hafði skriðið upp á hnén á Cur-
zon og stakk mjóa trýninu sínu upp fyrir
borðbrúnina, og með litlu, kringlóttu aug-
unum sínum starði hann ákaft á Barboza.
Hundurinn skynjaði vel það óveður, sem
var í aðsigi í salnum, og hárin á hryggn-
um hans tóku að rísa. Hundurinn skildi,
að eitthvað hættulegt var á seiði, og hann
var reiðubúinn til að taka virkan þátt í
stríðinu, þegar honum væri gefið fyrsta
merkið.
Barboza laut áfram með báða hnefana á
borðinu og beið átekta með illgimislegu
glotti.
„Þetta er verzlun", sagði hann sigri
hrósandi og meinfýsnislega. „Verzlu milli
heiðarlegra manna — milli félaga!“
„Ég sé ekki þessa fimmtán þúsund pes-
os“, sagði Curzon og greip í síðasta hálm-
stráið. Honum var innan brjóst, eins og
blóðið fjaraði hægt og hægt úr hjarta hans.
Ræningjahöfðinginn þreifaði með hönd
sinni til beltisins. Hann fálmaði með hinum
klunnalegu fingrum sínum, auðsjáanlega
til að ná í peningapyngjuna sína. En allt
í einu komst allt á ringulreið við aðaldyr-
nar. Hann starði þangað með hinu and-
styggilega og skuggalega augnaráði sínu.
„Hver er þarna?“ öskraði hann.
„Sendiboði til Barboza", svaraði einhver.
„Á hann að koma inn?“
„Látið hann koma“, sagði ræninginn eft-
ir stutt hik. „En djöfullinn sjálfur skal flá
hann, ef hann kemur hingað til að trufla
mig með smámunuum. Ég skal skræla hann
lifandi, ef fréttin, sem hann hefir að flytja
er eitthvert þýðingarlaust rugl“.
Sendiboðanum var tilkynnt leyfi Bar-
boza, og augnabliki seinna kom Tarahum-
ara-Indíáni inn í salinn og gekk óttasleg-
inn að borðinu. Maðurinn var hálfnakinn,
lítill og riðvaxinn náungi með rauðan klút
bundinn um svarta og gljáandi hárið.
Hann var mjög móður og rykugur fra
hvirfli til ylja af hinum hröðu hlaupum
sínum.
„Nú“, rumdi í ræningjanum, „hvað er
þér á höndum“?
„Ég er hér með bréf til don Pio Bar-
boza!“ sagði sendimaðurinn. ',,Ég hitti
varðmennina fyrir utan, þeir sögðu, að
hér gæti ég hitt senor Barboza“.
„Bréf, segirðu? Hver sendir mér bréf?
„Bréfið er frá Corcuera kapteini, sen-
or.“
„Hvað þá! Til mín? Frá litla kapteins-
fíflinu? Þú hlýtur að vera vitlaus! Hvað
skyldi hann geta verið að skrifa mér“?
Hjartað í Curzon hætti næstum því að
slá, þegar hann sá hinn tröllaukna hnefá a
Barboza teygja sig eftir bréfinu, sem
sendiboðinn rétti honum. Hann vissi, að
nú voru öll sund lokuð. Hann vissi, hvað
stóð í bréfinu.
Það var dauðaþögn í salnum, og allra
augu mændu á ræningjann, sem nú var
að opna bréfið. Hann leit lauslega yfJ1’
það, og þykku varirnar hans hreyfðust,
Þegar hann stafaði sig áfram. Allt í einU
rak hann upp öskurkenndan hlátur
henti bréfinu í Curzon.
„Corcuera kapteinn býður mér tíu þus-
und pesos fyrir Ruy da Luz, dauðan eða
lifandi. Sjáðu sjálfur, hvað hann skrifar-
Lestu sjálfur —“ sagði hann og hló iH'
kvittnislega.
Curzon sat eins og steingerfingur og
gerði sig alls ekki líklegan til að taka bréf-
ið.
„Nú hefurðu fengið þína borgun!“ sagði
Barboza sigri hrósandi og litlu grísaraug'
un hans ljómuðu. „Tíu þúsund pesos, sem
Corcuera ætlar að borga mér! Hann mundi
líka borga mér fimmtán þúsund, ef
krefðist þess. Þarna höfum við það
58
HEIMILISBLAÐlP