Heimilisblaðið - 01.03.1979, Blaðsíða 24

inu á honum, að þessi hattur veimdaði
hann gegn öllu illu, væri verndaripur hans,
að hann væri glataður maður án hattsins.
Hann laut leifturhratt niður, þreif upp
hattinn og setti hann fast á höfuðið.
1 sömu svifum heyrði hann viðvörunar-
hróp frá Jay: ,,Ruy — gætið yðar!“
Curzon leit við nógu snemma til að sjá
framan í útatað trýnið á Barboza, sem
gægðist upp yfir borðbrúnina. Annað auga
ræningjans — það eina, sem var nokk-
umveginn notanlegt — tók mið eftir
skammbyssuhlaupi, sem beindist beint að
hjartastað Curzons.
Ekki brot úr sekúndu mátti fara til ó-
nýtis. Curzon kenndi sársauka í þindinni,
svo að hann varð að gretta sig, en hann
kipptist við, þegar hann sá eitthvað hvítt
þjóta eftir borðinu. Það var Apache, sem
tekinn var til starfa.
Einasta viðvörunin, sem hann gaf Bar-
boza, var stutt og illskufullt gelt, svo þaut
hann beint í andlitið á honum. Tvær raðir
af oddhvössum tannröðum skullu saman
um klunnalegt, kjötmikið nefið á ræningja-
höfðingjanum. Skammbyssan datt glam-
randi á gólfið, og svarti ræninginn datt
aftur á bak, fálmandi með höndunum og
öskrandi hinar hræðilegustu formælingar.
1 nokkrum skrefum var Curzon kominn
að stiganum, en í sömu svifum færðist líf
í hópinn.
Á slíkum augnablikum er það vaninn og
æfingin, sem stjórnar verknaði mannsins.
Sá, sem vanur er að nota hníf, grípur til
hnífs síns, sá sem vanur er að nota skamm-
byssu, grýpur til skammbyssu sinnar —
það gerist alveg ósjálfrátt, án þess að
menn hafi hugmynd um það. Hér var nóg
af hnífum og skammbyssum, en í fyrstu
æsingunni gleymdi Curzon alveg, að hann
hafði vopn á sér. Eðlishvöt hans skipaði
honum a ðnota hnefana og berjast áfram
með þeim.
Skothvellur heyrðist gegnum hávaðann
og annar til. Einhverstaðar heyrðist mað-
ur reka upp sársaukakvein.
„Hættið að skjóta“, hrópaði einhver.
„Við hittum hvern annan. Hættið að
skjóta!“
„Notið hnífana!" hrópaði annar. „Sting-
ið hann! Stingið hann!“
Þeir ruddust nú aftur að Curzon og ein-
asta leiðin fyrir hann að komast út ui
þessari hringiðu var að komast til stigans.
En Desafio og fjórir eða fimm aðrir voru
þar í vegi fyrir honum. En þegar menn-
irnir ruddust fram, skauzt Desafio til hlio-
ar og stóð kyrr í kima undir stiganum-
„Ég verð hlutlaus“, sagði hann. „Nú þurf-
ið þér aðeins að berjast við níutíu og níu •
„Þakka yður fyrir!“
Curzon greip um brúnina á stóra eikar-
borðinu, lyfti því upp og velti því á móti
mönnunum, sem þustu fram, en beygð1
sig þó jafnframt í skjól við það. Hið þunga
borð féll alveg yfir þá næstu og fjórir eða
fimm menn ultu um koll öskrandi og böl-
vandi.
„Níutíu og fimm!“ taldi Desafio og hlo-
Curzon gaf sér ekki tíma til að telja,
heldur hnipraði hann sig saman til að
stökkva upp í stigann. 1 sömu svifum
fann hann þunga hönd á öxl sinni, sem
hélt honum lcyrrum. Hann sparkaði aft-
ur fyrir sig og heyrði mann detta. En aðr-
ir komu í, stað hins fallna. Til allrar ham-
ingju komust þeir ekki vel að vegna hvers
annars. En Curzon fannst hann vera 1
knattspyrnuleik, þar sem hann gat ksert
sig kollóttan um allar reglur — hanu
sparkaði og sló, beit í hönd, sem kom
nálægt honum, rak hné í maga á manni,
greip stól og mölbraut hann á mannshaus.
Meðan á öllu þessu stóð hafði hann gleymt,
hvar stiginn var, þangað til hann heyrði
rödd Jay Coultars:
„Ruy — hérna!“
„Flýtið yður — flýtið yður burt!“ sagði
Curzon. Hann stökk fram, en nokkrir menn
60
HEIMILISBLAÐlP