Heimilisblaðið - 01.03.1979, Blaðsíða 15

bíður þú eftir okkur. Hvernig þú kemst
með hestana, hef ég ekki minnstu hug-
mynd um, því verður þú sjálfur að ráða
ft'am úr. Ef þessir tveir menn drekka ekki
fr'á sér ráð og rænu, þá verður þú að
fh'ekkja þeim í koníakinu, sem þeir kunna
dð leifa.“
»Ég ber þá með flöskunum í hausinn,“
sagði Toomey. „Það tekst áreiðanlega. En
hvað svo?“
»Ef við neyðumst til að flýja, þá er
auðveldara fyrir okkur að klifra yfir trjá-
virkið en komast út um hliðið. Við verð-
L,m að hafa hestana tilbúna, þegar við
^mum yfir.“
»Mér lízt ekki á þenna möguleika,“ sagði
T°omey og hristi höfuðið. „En ég skil vel,
við hvað þú átt. Já, já, ef þér skyldi heppn-
dst að komast út með stúlkurnar, þá skaltu
ara halda rakleitt að lundinum. Þar muntu
t’Una mig með hestana. Þú getur verið
^ólegur þess vegna.“
Curzon dvaldi enn nokkra stund við að
le'ka um land óðalssetursins, athugaði út-
tvggingarnar og trjávirkið og rannsakaði
aiit, sem einhverja þýðingu gat haft. Óð-
ulið virtist vera vel nytjuð og nýtízku jörð.
stóru og löngu útihúsi uppgötvaði hann
'“'dbúnaðarvélar — vélaplóg, þreskivél og
stóran, aflmikinn traktor. Tunglsljósið var
lldt?janlega bjart til þess, að hann gæti les-
fírmanafnið á vélunum. Þetta var frá
ei'oit-firma. Keppinautur við firma sjálfs
mns hafði skotið honum hér ref fyrir rass.
Eann brosti með sjálfum sér um leið
°£ hann lokaði dyrunum á eftir sér. Hann
r ai' ekki að hugsa um verzlunarerindi eins
^ sakir stóðu. Slíkt tilheyrði aðeins fjar-
.íe8'ri fortíð, sem hann gat naumast skil-
að nokkru sinni hefði verið til.
Hann endaði rannsóknarför sína með
i ’ að ganga meðfram trjávirkinu, mæla
l8eð þess, gægjast inn í skuggalega króka
^ kima og yfirleitt kynnast sem bezt öll-
Urtl aðstæðum. Það, sem hann kynntist
H E IM I L 1 S B L A Ð I Ð
hérna, gat ef til vill orðið honum að haldi
síðaiv Varkárnin sakaði að minnsta kosti
ekki.
Það var undir miðnætti, að tónar bjöllu
einnar heyrðust frá aðalbyggingunni. Mað-
ur einn kom hlaupandi eftir garðinum og
kallaði á alla til stofu.
Veizlan skyldi hefjast.
XV.
Veizla brúðhjónannu.
Barboza hafði gert allt sem í hans valdi
stóð, til þess að veizlan gæti orðið eins
íburðarmikil og stílfull og frekast var unnt.
Allt það bezta, sem til var á heimilinu, var
ekki of gott handa Ruy da Luz og hinni
aðalbornu brúði hans, svo að ekki sé nú
talað um svartskeggjaða ræningjann sjálf-
an. Borðum hafði verið slegið upp í hinu
stóra anddyri, þaðan sem járnstiginn lá
upp á efri hæðina, og þar sem — ef munn-
mæli voru á annað borð sönn — hinir
tuttugu og fjórir veizlugestir höfðu sofn-
að svefninum langa milli allra kræsing-
anna fyrir hundrað árum síðan.
Menjarnar eftir rán og rupl ræningj-
anna í húsinu höfðu verið máðar burt.
Einhvei's staðar höfðu þeir fundið nokkra
trébúkka, tekið allar hurðir af hjörunum
og lagt þær yfir búkkana, svo að þær
mynduðu löng og breið borð. Þar skyldu
hinir óbreyttu ræningjar sitja — dreggj-
arnar af þeim sora, sem Barboza hafði
safnað utan um sig. Handa Barboza sjálf-
um og liðsforingjum hans, svo og heiðurs-
gestunum hafði verið borið á stórt, útskor-
ið eikarborð, sem á var fagur knipplinga-
dúkur og silfurföt, fyllt með ávöxtum og
blómum. Við hvert sæti var silfurbikar
og nokkur vel slípuð kristalsvínglös, og
það glitraði á hina dýrmætu silfurmuni
fjölskyldunnar undir blaktandi ljósi loft-
lampanna.
Borboza stóð fyrir miðju borði heiðurs-
51