Heimilisblaðið - 01.03.1979, Blaðsíða 25

Snpu í hann og1 drógu hann aftur á bak.
•^Ht í einu sá hann Barboza stóran eins og
fjall og með blóðið fossandi úr nefinu, rísa
a fætur fyrir framan sig með hníf í hönd-
ln*i. Curzon tók undir sig heljarmikið
siökk, axlir hans lentu í maganum á ræn-
Ul8'janum, handleggir hans luktust um
aPpirnar á Barboza og svo mikill var hrað-
lnn á honuum, að hann komst upp í þriðju
^’öppuna í stiganum með ræningjahöfð-
'Ugjann í fanginu eins og mjölsekk, áður
en hann sleppti taki sínu og lét hina þungu
byi'ði detta yfir handriðið og niður á gólf-
með hávaða miklum og braki, sem
minnti á landskjálftakipp.
En í sömu svifum og Curzon nú var
laus> gripu utveir menn í hann og héldu
honum föstum á tröppunuum meðan þeir
drógu hnífa sína úr slíðrum.
..Gætið yðar!“ í einni svipan var Jay
^omin til hans. Hinn nakti handleggur
hennar smokraðist undir handlegg hans,
°£ hann fann til þungs höggs í rif sín. Það
endurtók sig og í sömu svifum fann hann
S1g allt í einu losna undan því heljartaki,
Sem haldið hafði honum niðri. Um leið
°S Jay tók að sér höndina, fann hann
niegna púðurlykt, sem fyllti loftið.
..Komið — komið!“ kallaði hún með
hálfbrostinni röddu og flýði upp stigann.
f’urzon hljóp á eftir.
Skammbyssuskot kváðu við, og kúlurnar
klesstust á veggjunum og buldu á jámstig-
anum. En birtan í salnum var of dauf til
^ess, að hægt væri að miða almennilega og
þrengslin voru svo mikil, að erfitt var fyr-
u' flesta ræningjana að ná í byssur sínar
°£ uota þær. Jay var komin hér um bil alla
leið upp stigann, og Curzon fast á eftir
henni. Hvorugt þeirra höfðu ræningjamir
hæft með kúlum sínum. Það var mjög
8l'einilegt að ræningjamir áræddu ekki að
skjóta á „brúði“ Barboza, og það var ótti
Peirra við þetta, sem einnig bjargaði
k-urzon. Ásamt Jay komst hann upp stig-
heimilisblaðið
ann og inn um dyrnar, sem liann skellti
aftur og setti slagbrandinn fyrir, meðan
ræningjarnir ruddust upp stigann.
Unga stúlkan og Curzon stóðu kyrr eitt
andartak til þess að varpa mæðinni.
„Hvað gerðist?“ spurði Curzon og horfði
undrandi á ungu stúlk’ una, án þess að vera
fyllilega ljóst, hvaða kraftaverk hafði
komið þeim þó svona langt.
„Ég náði í skambyssu — eina af skamm-
byssum yðar“, sagði Jay og kinkaði kolli
í áttina til hins tóma skammbyssuhylkis í
belti Curzons. Hún starði á þetta grimm-
darlega, svarta vopn, sem hún hélt enn þá
á í litlu höndinni sinni. „Ég skaut tvo
menn, sem ætluðu að stinga yður með
hnífunum — ég veit ekki, hvort ég drap
þá,“ bætti hún við og hrollur fór um hana.
Svo leit hún upp og rykkti höfðinu til.
„En ég vona það!“ sagði hún svo og dró
andann djúpt.
Curzon horfði rannsakandi eftir ljós-
daufa ganginum, sem lá fyrir framan þau.
„Herminía komst víst hingað upp? Mér
sýndist áreiðanlega, að hún skytist hingað
inn á undan okkur“.
„Það gerði hún líka. Og Apache elti
hana hingað“.
„En þér — þér biðuð?“
Hún ansaði ekki, en það kom hræðslu-
svipur á andlit henni, þegar hún sá blóð-
blett koma í ljós á skyrtubrjósti hans, sem
féll fast að líkamanum.
„Þér eruð særður!“
Hann lyfti handleggnum, leit á brjóst
sér og tók skyrtuna til hliðar.
„Þetta vissi ég ekkert um“, sagði hann.
„Það getur ekki verið neitt hættulegt. En
nú skulum við koma okkur á stað, við
megum ekki vera kyrr hérna. Flýtið yður
bara!“
Það var ekki tími til blíðlegra hugsana,
en jafnvel á þessari hættusund hafði Cur-
zon næstum ómótstæðilega löngun til að
leggja handlegginn utan um ungu stúlk-
61