Heimilisblaðið - 01.03.1979, Blaðsíða 30

ekki vel, síðar meir, hvernig næsti klukku-
tíminn leið; og Carl Aage var það ekki
ljóst heldur. Þau mundu bara eftir þeim
ótta sem þau höfðu fundið fyrir, þegar
móðir Inger Lise hafði skyndilega staðið
í dyrunum hjá þeim.
Hvorugt þeirra þorði að segja nokkuð
við hana þarna sem hún stóð útgrátin, og
þó var eitthvað í svip hennar sem kom
þeim fullkomlega á óvænt.
„Ég heyrði, að þér hefðuð komið til að
spyrjast fyrir um hana Inger Lise, og þá
fannst mér ég verða að skreppa hingað
yfir um til að láta ykkur vita, að þetta er
alls ekki eins alvarlegt og það leit út fyrir
í fyrstu. Læknarnir segja, að hún muni
halda fullri sjón á auganu. Oddurinn á
örinni nam utan við sjálft augað.“
,,Ó, Guði sé lof — drengsins mín vegna,“
stundi móðir Carls Aage. ,,Það hefði ann-
ars orðið honum óbærileg tilhugsun. Hann
hefur verið örvílnaður vegna þessarar óað-
gæzlu sinnar — það er hræðilegt að hann
skyldi hafa átt sök á þessu.“
Móðir Inger Lise virtist ekki skilja til
fulls hvað konan var að fara, en svo mælti
hún hrærð, og augu hennar fylltust tár-
um: „Ef einhver hefur sýnt óaðgæzlu, þa
er það ég. Það var ég sjálf, sem skildi þessa
hrífu eftir liggjandi þarna á garðsstígn-
um.“
„Sögðuð þér hrífu?“ spurði móðir Carls
Aage lágt.
Einnig Carl Aage leit upp með tái*vott
andlitið.
„Já, því að hún féll um hrífuskaftið og
fékk tindana oddhvassa inn í andlitið. Ég
á það eiginlega ekki skilið, að stúlkan mín
skuli ekki hafa slasast enn meira en hún
gerði. Læknirinn sagði, að það væri meira
að segja von til þess, að ekkert ör sæist
á andliti hennar eftir á, þegar skurðaðgerð
er lokið og allt er gróið.“
Carl Aage og móðir hans horfðu leng1
hvort á annað. Þau voru of hrærð til þ®sS
að geta komið upp orði.
66
HEIM ILISBLAÐI^