Heimilisblaðið - 01.01.1982, Side 8

VITUR HUNDUR
SMÁSAGA EFTIR AXEL BRÆMER
Á fögrum sunnudegi fyrir nokkrum ár-
um var mér reikað um einn af fegurstu
skemmtigörðum Lundúna, Pattersea-park-
inn við suðurbakka Thempsár. Góða veðrið
hafði heillað f jölda fólks út undir bert loft.
Nokkurn veginn jafnhliða út frá mér gekk
vel klæddur herramaður, í meðallagi hár,
og bar marga hringa á fingrum, sveiflandi
silfurbúnum staf í hægri hendi. Hann hafði
auðsjáanlega tilhneigingu til að fitna með
aldrinum, og hann var rauðleitur í andliti,
svipurinn meitlaður — ekki ólíkur því sem
maður gat hugsað sér Hindenburg Þýzka-
landsforseta á yngri árum — hálsinn sann-
kallaður galtarsvíri. Áreiðanlega stöndug-
ur stórkaupmaður, náunginn sá arna, hugs-
aði ég ósjálfrátt; maður sem hefur komið
sér áfram fyrir eigin dugnað; maður sem
hefur mikið að segja á þeim fjölmennu og
áhrifamiklu fundum sem hann sækir.
Ástæðan til þess, að ég — og reyndar
margir fleiri — tók yfirleitt eftir honum,
var þó ekki hann sjálfur. Það var hundur
í fylgd með honum, sá fallegasti Schæfer-
hundur sem ég hef nokkru sinni augum
litið; og það var hundurinn, sem olli því
að maður fékk ósjálfrátt nokkurn áhuga
á manninum, sem teymdi hann í svartri
leðuról sem hann hélt í vinstri hendi. Ég
ætla annars ekki að gleyma mér við það
að fara að lýsa þessari fallegu skepnu. Ég
hef ekkert sérstakt vit á hundum; en hver
og einn hlaut að sjá það, að hundurinn
sá ama var eitthvert bezta dæmi um það,
hvað vönduð hreinræktun getur af sér leitt.
Enn þann dag í dag vil ég halda því
fram, að slíkur hundur sé gæddur meira
viti en margur niaðurinn. En þama leit
hann út fyrir að vera í fremur döpm skapi.
Hann dró skottið með jörðunni, og úr brún-
um og fallegum augum gaf að lesa dapur-
leika. Hann virtist 'engu sinna þeim lilý-
leikaorðum sem ýmsir vegfarendur viku
að honum; en húsbóndi hans, aftur á móti,
virtist njóta þeirra mætavel og telja sér
sjálfum þau til gildis.
Allt í einu kom þó atvik fyrir, sém á
augabragði vakti athygli allra á hundin-
um og eiganda hans, þannig að allir þyi'pt-
ust utan um þá. Fátæklega klæddur öld-
ungur, sem kom gangandi úr gagnstæðri
átt, nam snögglega staðar. Hann lauk sund-
ur örmum, hljóp í áttina að hundinum auð-
sjáanlega stór-undrandi og hrópaði upp:
,,Hektor! Hektor!“
Óðara en hundurinn sá garnla manninn
og heyrði hróp hans, stökk hann í áttina
til hans; leðurólin skrapp úr greip þess sem
um hana hélt og slengdist í sandinn. Fyrr
en varði hafði þetta fallega dýr flaðrað
upp um öldunginn í ósegjanlegri hrifningu
og feginleik, en sá gamli kraup á kné, ekki
síður feginn og hrifinn, faðmaði skepnuna
að sér, klappaði henni og gældi við hana
um leið og hann ávarpaði hana tilfinninga-
ríkum orðum í hálfum hljóðum.
Eigandi hundsins — leyfið mér að kalla
hann ,,heildsala“ til hægðarauka — snar-
stanzaði og vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið. En síðan gekk hann að gamla
manninum, mælti til hans ávítunarorðum
og greip jafnframt upp ólina til þess að
tryggja sér áframhaldandi umráð yfb'
kvikindinu. Vegfarendur stóðu að sjálf-
8
HEIMILISB LAÐ I Ð